this dream is missing a wishing well

Gamzee's voorhoofd werd tegen die van Tavros geplaatst en hun lippen raakte kort. Het was wel fijn, vond hij zelf. Hij gaapte zachtjes en sloot zijn ogen voor een moment. Man, hij was echt moe aan het worden. Vooral omdat hij niet zo heel veel rust had gehad na hun.. avontuur.
"Pssst. Tav. Taaav," klonk er. Tavros had zijn ogen nog dicht en liet een zacht 'hmm?' geluidje horen. Wat was er nu weer? Oh Gog, dat klonk zo negatief. Zo bedoelde hij het natuurlijk niet.
"Als je wilt, mag je wel slapen hoor. Of wil je nog MaLeo Kart 12 spelen? Nepeta had gezegd dat het een heel leuk spel is om met z’n tweeën te spelen." stelde Gamzee voor en Tavros schudde zijn hoofd tegen die van zijn matesprit. "Ik ben niet moe." ontkende hij, duidelijk gelogen. Kom op. Je kon niet zeggen dat dat kind niet moe was.
"Wacht.. Ik ben zo terug." Hij werd van de trol zijn schoot gehaald en keek Gamzee na, die de keuken in liep. Zijn zicht uit. Jammer. Hij staarde terug naar de televisie. Niet heel boeiend, maar ja. Hij wreef door zijn ogen en ging wat onderuit gezakt zitten en sloot zijn ogen. Een paar tellen maar.
“Wat wil je nog doen?” klonk er naast hem. Hij opende zijn ogen en schoot wat omhoog. Gamzee zat naast Tavros en hij staarde hem even aan. Oh. Ja. Juist. "Uh.. Potje MaLeo Kart klinkt wel nice." zei hij zachtjes en veegde langs zijn oog.

Zijn arm had hij nonchalant over de rugleuning heen gelegd, achter Tavros langs. De jongen had eerder nog ontkend dat hij niet moe was, maar Gamzee had daar zijn twijfels over. Voorzichtig gingen zijn vingers van zijn losse hand onder de ogen van de troll door nadat deze zijn ogen opende en omhoog schoot. Ehehe. Hij liet zijn hand weer zakken en twee bruinachtige ogen staarden hem aan. Het was best wel cute om Tavros zo te zien en aan de andere kant had hij er ook wel een beetje medelijden mee. Ze hadden nog niet echt heel erg kunnen slapen na wat ze gedaan hadden. Oh. De emmer stond er nog steeds. Gatver.
"Uh.. Potje MaLeo Kart klinkt wel nice." Hij rolde met zijn ogen, legde zijn losse hand langs de ene kant van de wang van de troll en draaide zijn hoofd, waarna hij hem kort zoende.
“Je bent fucking moe,” grinnikte hij. Oké, fucking was misschien wel een beetje overdreven, maar whatever. “Hoe weet ik dat je niet motherfucking in slaap valt als ik tegen je aan het racen ben?” Hij zoende hem nog een keer, deze keer wat passievoller en langer. Omnomnom. “Het maakt me echt niet uit als je gaat slapen, Tavbro.” Hij drukte zachtjes een kus op het voorhoofd en hij verloor op een of andere idiote manier zijn evenwicht, waardoor hij boven op Tavros lag. “Ehehe, oeps.”

Een hand raakte zijn wang en al snel raakte hun lippen weer kort, maar hij zoende hem wel terug. "Je bent fucking moe." Tavros ging met een hand door zijn ogen en met de andere maakte hij een ontkennend gebaar. Niet waar. Hij kon nog wel een paar uurtjes. "Hoe weet ik dat je niet motherfucking in slaap valt als ik tegen je aan het racen ben?" Nou nou zeg.
"Omdat, ik geen wriggler, meer ben?" vroeg hij nogal onbenullig. Ja, hij was geen sweep oud meer hoor. Hij was al acht en een half sweep. Hij was al oud aan het worden hoor. Ze zoenden nog een keer, ditmaal langer en met meer passie. Iep. "Het maakt me echt niet uit als je gaat slapen, Tavbro." Hij iepte zachtjes. Waarom wou Gamzee zo graag dat hij ging slapen? "Nee, nee, het gaat wel." Er werd een kus op zijn voorhoofd gedrukt en Gamzee flikkerde naar voren omdat hij zijn evenwicht verloor. "Ehehe, oeps." klonk er en Tavros grinnikte zachtjes. Hij gaapte een keer en rekte daarbij zijn armen uit, maar deed alsof dat was zodat hij zijn armen rond Gamzee's nek kon draaien. Heel overtuigend hoor, Tavros. Maar niet heus. Hij drukte zijn gezicht in Gamzee's bovenborst en onderdrukte nog een gaap. Oke, ja, hij was heel moe. Heel erg moe. Maar hij wou niet voor zijn hele leven als een wriggler behandeld worden, dus hij moest maar wakker zien te blijven.

Al snel ging hij weer wat overeind, wou Tavros niet pletten door zijn gewicht waarvan hij zelf ook niet echt wist hoe de jongen die ervaarde. Gamzee had zich eigenlijk nog nooit gewogen. Hij wist ook niet hoe zwaar Tav eigenlijk was. Eheheh. En het zou vast wel moeilijk zijn om hem te wegen door zijn benen. Hij was ook lichter dan met die mechanische benen. Hmm.. Fucking Miracles.
"Omdat, ik geen wriggler, meer ben?" Hij grinnikte zachtjes om het antwoord. True. En eigenlijk had hij er ook niet echt problemen mee. Een slapende Tavbro in zijn armen was wel cute. Heel cute. Eigenlijk zag hij er wel een beetje naar uit, maar hij hield zijn mond. Hij moest er niet op gaan hopen. Tav kon ook gewoon wakker blijven. Het kon allemaal. "Nee, nee, het gaat wel." Tuuuuuurlijk. Hij had zijn positie verplaatst en nu zat Tavros op zijn schoot, met benen half op hem, terwijl ze daar halfliggend zaten, Gamzee met zijn rug tegen de armleuning en het kussen wat daar lag. Er was een gaap en uitrekken van armen volgden, waarna deze heel casual om hem heen werden gelegd. Opnieuw grinnikte hij zachtjes. Een gezicht werd in zijn bovenborst gedrukt en zachtjes sloeg hij zijn armen om de troll heen, terwijl ze daar half lagen. Zijn hand streelde zachtjes over de rug heen en hij drukte zijn gezicht zachtjes in de zachte mohawk.
“Je bent schattig als je moe bent,” zei hij glimlachend. Zachtjes duwde hij de jongen achteruit, hem ondersteunend, waarna hij voorzichtig en kort zijn lippen op die van Tavros drukte. Daarna liet hij hem weer tegen zijn borstkas aan liggen. Het lag wel lekker. Zo lekker dat hij er bijna zelf ook in slaap van viel. Eheheh.

Oke, misschien was hij wel een heel, heel, heel klein beetje moe. "Je bent schattig als je moe bent." Laten we daar maar niet tegenin gaan. Tavros liet 't maar voor wat het was. Hij werd wat achteruit geduwd en hun lippen raakte een maal kort, voordat hij weer mocht liggen. Er zat een vage branding bij zijn rug en het prikte ook nogal, was het enige wat hem nog wakker hield. Hij maakte soms klagende geluidjes en drukte zichzelf daarbij meer tegen Gamzee aan, gefrustreerd omdat hij niet kon slapen.

Uiteindelijk was het toch gelukt en was hij na een tijdje weer wakker. En met een tijdje, bedoelde hij een stevige tijd. Maar ja. Hij werd dan ook alleen wakker door zijn rug. De randen van zijn schouderbladen deden echt pijn, joh. Het voelde alsof zijn huid werd uitgetrokken en binnen kort niet in staat zou zijn om te behouden wat er zat. Ook voelde het als kokend water op zijn huid en alsof het een heel eigen hartslag had. Hij had geen idee wat hij ermee gedaan had, maar goed voelde het niet. Hij kreunde uit frustratie.
"Gamzee?" klaagde hij zachtjes, eigenlijk bang dat hij een last voor hem zou zijn. Dat wou hij niet. Of straks was het iets wat hij helemaal niet op Gamzee's schouders wou plaatsen? Hij wou immers geen taak of verantwoordelijkheid worden. "Mijn rug doet pijn." You, Tavros Nitram, are a failure at following your own advice.

De jongen op hem bleef stil liggen en zachtjes sloot hij zijn armen om de middel van de jongen. Het bleef een hele poos stil, tot er een klagend geluid klonk en Tavros zich steviger aan hem vast klampte. Voorzichtig ging een van Gamzee's handen over de onderrug van de jongen heen.
"Rustig maar, Motherfucker. Het komt allemaal weer goed," fluisterde hij zachtjes, er van uit gaand dat de jongen een nare droom had of zo. Wist hij veel dat het joch nog wakker was. Het gezicht was verborgen, dus echt controleren kon ook niet.
Een hele poos ging voorbij, waar hij af en toe ook in slaap dommelde en de faygoproblemen in zijn denkbeeldige droomparadijs oploste. Er was weer eens te weinig Faygo door al dat gefeest. Wat kon hij er aan doen dat zijn onderdanen hielden van feesten? Ach, ze moesten het zelf weten.
De jongen in zijn armen bewoog weer, leek weer wakker geworden te zijn. Meteen gingen zijn ogen open, oplettend wat Tavros van plan was. Alleen maar wat gerommel. Opnieuw streelde hij de onderrug toen er een gefrustreerde kreun klonk.
"Gamzee?" Er klonk een zachte 'Hmm?' uit zijn mond. Zijn ogen waren nog half wakker en het leek er op dat hij al snel weer in slaap zou gaan vallen. "Mijn rug doet pijn." Ocharme. Daarom was hij vast zo onrustig.
"Ik kijk er wel naar, motherfucker," mompelde Gamzee en hij kwam wat overeind, plaatste de jongen met twee benen aan een kant op zijn schoot. Hij trom het T-Shirt omhoog en verstijfde toen hij zag wat er gaande was. Eigenlijk wist hij niet was er gaande was, wat het überhaupt had veroorzaakt. Het was iets wat hem voor het eerst in zijn leven echt bang had gemaakt. Zijn handen trilden, nee, zijn hele lichaam. Zijn ogen werden groter en zijn gezicht werd nog bleker als dat kon. De glimlach was weg en hij wist even niet wat hij moest doen. "Fucking Hell, er zit iets op je rug," fluisterde hij zachtjes met een geschrokken stem. MiRaClEs. HoRrIbLe MiRaClEs. 

"Ik kijk er wel naar, motherfucker." klonk er en Gamzee bewoog hem wat, waarbij hij meewerkte in hoeverre dit voor hem mogelijk was. Hij voelde hoe de stof van zijn (eigenlijk Gamzee's) T-shirt omhoog kroop. Het stak nogal op de pijnlijke plek, waardoor hij zachtjes piepte. Het T-shirt was vrij ver opgetrokken, dus hij gokte dat het inderdaad aan zijn schouderbladen lag. Er was even een stilte en het feit dat de jongen die als zijn zitplaats diende zat te trillen, ontging hem niet.
"Uh, Gamzee?" vroeg hij twijfelachtig. Hij kon niet anders dan zich zorgen maken? Wat was er? Ze hadden gisteren (of was het nu bijna eergisteren?) gephaild, dus Gamzee had toch alles gezien? Hoewel zijn rug toen minder pijn deed. Hij had er altijd wel een klein beetje last van, maar nooit zoveel dat hij er niet van kon slapen. En hij sliep altijd op zijn buik (als hij niet in sopor sliep) omdat op zijn rug pijn deed. "Fucking hell," begon Gamzee, "er zit iets op je rug."
"Wat?!" iepte hij luid. Zijn hand vloog onhandig naar zijn rug en zijn hand raakte iets met een mushy textuur (als een ongebakken kip filet, maar dan viezer). Hij squeekte en trok zijn hand terug, waarna hij naar zijn vingers keek. De kleur van roest, vermengd met wat wit/gele vloeistof. Bloedde hij? "Gamzee!" piepte hij wanhopig en een paar grote, bruine ogen staarde zijn matesprit aan. "Wat is het?! Kun je het er niet af halen?!" Paniek, pure paniek.

Hij wou weg. Hij wou hier ver vandaan en ergens anders gaan wonen, misschien zijn naam zelfs veranderen in een of andere idiote naam die niemand toch nooit zou gaan onthouden. Gamzee was bang. Doodsbang, om eerlijk te zijn. Met grote ogen staarde hij naar de vieze, bobbelachtige dingen waar pus uit kwam en wat bloed zat. Zijn maag leek zich om te draaien en hij kon zich nog net inhouden.
"Wat?!" klonk er. Stilletjes bleef hij zitten, niet echt wetend wat hij moest doen. Hij kon niet zomaar op staan, Tavbro zat nog steeds op zijn schoot. Op een of andere manier hielp de sopor niet om hem kalm te houden in zo’n situatie. Eigenlijk was hij zelfs bang. Bang dat de jongen er dood aan zou gaan. Bang dat hij er zelf ook dood aan zou gaan, alleen maar omdat hij er dicht bij was. Hij kon zijn bro, nee, zijn matesprit niet in de steek laten. Dat was gewoon onvergeeflijk. Hij keek hoe Tavros met zijn hand naar zijn rug tastte. Hoe had hij het niet kunnen zien? Niet tijdens het badderen, niet tijdens het bucketfilling. Alsof het onzichtbaar voor hem was geweest door al die afleiding en perse nu tevoorschijn was gekomen. Het was niet eerlijk. "Gamzee!" Zijn paarse ogen gingen naar de troll toe. Nee. Hij moest niet weg gaan. Hij moest blijven en alles er aan doen om zijn motherfucking bro te helpen. "Wat is het?! Kun je het er niet af halen?!" Zijn adem stokte zachtjes en hij trok het shirt helemaal bij de motherfucker uit. Het was een beetje vies geworden. Zachtjes haalde hij de jongen van zijn schoot af en legde hij deze op zijn buik op de bank, waarna hij weg liep. Gamzee haalde een EHBO doos, een handdoek, een ongebruikte doos tissues, wat wattenstaafjes, wat watjes en een kleine kom met warm water. Daarna liep hij terug, met zijn handen vol en hij plaatste alles op de salontafel. Hij maakte wat watjes nat en nam diep adem.
“Het kan pijn doen,” fluisterde hij zachtjes, nog net hoorbaar in de stilte. Met het watje maakte hij het voorzichtig wat schoon, waarna hij wat tissues pakte om het wat op te drogen. Daarna ontsmette hij het zachtjes en ging hij weer verder met schoonmaken. Het zag er vreselijk uit en het voelde ook nog of het zijn schuld was. “Je blijft hier,” besloot hij, toen hij bezig was. Straks dan ging de jongen er aan dood en was hij er niet bij. Gamzee klemde zijn tanden op elkaar. Hij wou Tav niet kwijt. Alsjeblieft niet.
De komende paar uur bestond voornamelijk aan Tav helpen met alles waarmee hij kon helpen en de wonden schoon maken. Sinds hij wakker was had hij alleen maar wat Pure Sopor genomen, en dat was ook niet heel erg veel. Gamzee weigerde om de jongen maar een seconde alleen te laten.
“Als je weer naar huis wilt, mag dat wel,” fluisterde hij zachtjes toen hij besefte dat hij nogal egoïstisch bezig was. Hmpf. “Ik breng je dan wel.” Ze zaten samen op de bank, tv kijkend en zijn blik was de hele tijd al op Tav gericht.

Op alle vragen die Tavros had weten te stellen, kreeg hij op geen een antwoord. Hij voelde alleen hoe zijn matesprit zijn shirt verder over zijn hoofd trok, tot het helemaal uit was. Hij pakte het T-shirt van Gamzee af en onderzocht het. Er zat een wat bruinige vloeistof op, oftewel, zijn bloed, samen met hetzelfde wittige stofje van eerder. Net alsof hij een giga pukkel had uitgeknepen. Hij werd van Gamzee's schoot gehaald terwijl hij met een vrij intense blik naar de vloeistoffen op het T-shirt keek. Dafuq iz thiz shit? Hij merkte nauwelijks dat Gamzee weg was, hoewel hij het wel wist. Hij staarde er steeds oplettender naar en zijn rug krulde om zodat hij er overheen hing. Hoe kon dit? Hoe konden ze dat niet eerder opgemerkt hebben? Waarom had hij nooit aandacht besteed aan zijn rugklachten? Wat zat er nu eigenlijk op zijn rug? Zou Equius een robot lijf voor hem moeten maken? Zou hij net als Aradiabot (toen die er nog was) worden? Maar dan RobotTavros. Tavbot. Hij had werkelijk geen idee en wist niet of hij het wou weten. Wat zat er eigenlijk op zijn rug? Gamzee had niks gezegd erover en nu wist hij het nog steeds niet. Het voelde in elk geval meer dan onprettig. Pijnlijk, zelfs. Mocht dat niet duidelijk zijn.
Gamzee keerde terug en Tavros' bruine ogen staarde hem aan. Hij had zijn handen vol met verschillende items, die vervolgens op de salontafel werden gelegd. Het eerste wat hij deed was kijken wat er precies tussen zat. Een handdoek, een EHBO doos, een doos met tissues, wattenstaafjes, gewone watjes en een kom water, of zo. "Het kan pijn doen." zei de trol en hij voelde de pijn ietwat verlichten. Pijn deed het dus niet. Dat kwam omdat het gewoon warm water was tegen zijn brandende en stekende huid. Toen Gamzee met een paar tissues eroverheen ging, voelde hij wel een lichte steek en klemde zijn kaken op elkaar. Het was niet zo heel erg, maar comfortabel was anders. Pas toen hij het ging ontsmetten piepte hij onder zijn adem van de pijn.
"Holy fuck." iepte hij zachtjes, fluisterend haast. Man, die shit prikte echt als geen ander. Hij moest zijn best doen om te zorgen dat hij zijn rug niet weg krulde van Gamzee, hoewel zijn armen vele malen langer waren dan dat zijn rug ooit naar voren kon. De pijn nam weer wat af toen Gamzee verder ging met schoon maken in plaats van ontsmetten. Had ik toch bijna ontvetten getypt. "Je blijft hier." concludeerde Gamzee, en heel erg vond hij dat niet. Hoewel hij wel echt wou weten wat het nou precies op zijn rug of schouders was. Het voelde als net aan de zijkanten van zijn schouderbladen, misschien een klein beetje daaronder.
"Okay." zei hij hees en realiseerde zich al snel hoe watterig hij bezig was. Maar stel je voor, stel je voor een seconde voor, dat het iets was waar hij dood aan kon gaan. Alweer. Nee nee nee nee nee nee nee nee nee nee nee. Hij wist niet wat het was en of het kwaadaardig of goedaardig was. Hij hoopte het laatste. Het enige wat hij wist, was dat hij niet wou dat hij langzaam een einde benadeerde. Niet nu.
Voor uren achter elkaar besteedde Gamzee aandacht aan hem, voor geen seconde op wat anders lettend. Tavros had nog steeds geen T-shirt aan, al was dat alleen zodat Gamzee kon zien of het verergerde of wat dan ook. Hij vond het niet zo erg, vond het zelfs wel fijn. Al had hij inmiddels wel bedacht naar wie ze konden gaan om erover te vragen.
"Als je weer naar huis wilt, mag dat wel." vertelde Gamzee en Tavros blik gleed naar hem toe. "Ik breng je dan wel." Tavros beet op zijn lip. Nee, naar huis niet. Hij ging met een hand langs het opgeschoren deel van zijn haar en richtte zijn bruine ogen op zijn matesprit.
"Eigenlijk," begon hij zijn zin, "denk ik dat we, naar Feferi en Aradia moeten gaan." Feferi en Aradia. Hij wist niet precies wat die twee waren. Ze waren altijd samen, als een soort kamergenoten. Ze hadden een moirail-achtige relatie met elkaar, heel bleek. Maar hij had geen idee of ze ook echt moirails waren of wat. Maar goed. "Ze weten best veel, van dit soort, eh, dingen, denk ik."

Ondanks dat de angst en paniek nog steeds door zijn lijf gierde en de Faygo met de seconde meer leek uit te werken, hield Gamzee zich sterk en deed hij alsof hij kalm bleef onder zulke omstandigheden, alsof hij zoiets heus wel aan kon. Maar eigenlijk was hij doodsbang voor het feit dat er twee dingen op Tav's huid gegroeid zaten en hij elke keer dat hij die dingen schoonmaakte, hij de troll zeer deed.
"Holy fuck," had de jongen gepiept en meteen was hij op z'n zachtst mogelijk gaan werken. Ondanks dat wist hij dat Tav nog wel pijn had. En nu zat hij op de bank met een jongen waarvan hij die dingen schoon had gemaakt. Meer kon hij eigenlijk niet echt doen. De jongen had ingestemd met zijn besluit dat die hier bleef, maar nu had hij al weer spijt van dat besluit. Hij kon niet zomaar dingen voor de jongen besluiten. Dat was gewoon gemeen. "Eigenlijk." Gamzee keek op toen hij het woord hoorde, zijn blik kruisend met Tav's bruine ogen. "denk ik dat we, naar Feferi en Aradia moeten gaan." Feferi en Aradia. Het duurde hem een seconde dat hij besefte dat hij zelf niks meer voor de troll kon doen, dat hij het aan anderen moest overlaten. En dat maakte hem wat leeg van binnen. Hij wou eigenlijk alles doen om die bulten weg te halen, maar dat kon hij dus blijkbaar niet. Fijne matesprit was hij dan. Zachtjes knikte hij, met een ietwat lege blik. "Ze weten best veel, van dit soort, eh, dingen, denk ik." Dat was waar. Veel meer dan hijzelf er van kon weten.
Na verband om de trolls rug te hebben gedaan, hem het shirt weer aan te hebben laten doen en hem een jas had aangedaan, nam Gamzee hem op zijn rug en liep hij de deur uit, zelf ook een jas aan gedaan. Een dunne, niet echt een dikke en het leek meer een stom vest. Maar het was wel warmer dan alleen een T-shirt. Hij nam de troll op zijn rug zodat die niet tegen de leuning van de rolstoel aan hoefde te zitten en such. Het duurde niet lang voordat hij bij de voordeur was en dankzij hulp van Tavros belde hij aan. Nou eigenlijk belde Tav aan, maar whatever. Niet veel later werd de deur open gedaan.
"Gamzee? Wat doe jij hier?" zei Aradia toen ze de deur open deed. Vlak achter haar stond Feferi.
"Een motherfucking noodgeval," mompelde hij.
"Het komt niet echt gelegen, Fef en ik zijn film aan het-"
"MOTHERFUCKING HELL LAAT ME NAAR BINNEN," snauwde hij, zijn beheersing bijna verliezend. Het klonk wat harder dan zijn normale toon, maar in tegenstelling tot de caps schreeuwde hij nog niet. De twee trolls in de deuropening wisselden samen een blik uit, voordat ze hem binnen lieten.
"Misschien moeten we Karkat bellen," klonk de stem van Aradia nog net hoorbaar achter hem toen hij de hal in was gelopen. Gamzee negeerde het. Het ging prima met hem. No way dat Karkat hoefde te komen. Hij zette Tav op de eetkamertafel neer toen hij er aan was beland en trok zachtjes de jas uit, vervolgens het shirt en het verband.
"Kijk," mompelde hij en het aanzicht er van jaagde hem nog steeds de stuipen op het lijf, dus draaide hij er wat van weg, zijn armen over elkaar geslagen nadat hij ook zijn jas had uit gedaan en deze over een van de eetkamertafelstoelen had gehangen.

Karkat lag met een gefrustreerde kop op de bank, terwijl Sollux klaagde over hoe stom de film was. Dit was niks ongewoons meer voor hem; zo ging het bijna altijd. En hij kon niet zeggen dat hij het anders wilde. Hij hield wel van hun ietwat vage patroon. Het was iets wat hem bekend was, en dat was waarschijnlijk de reden dat hij ervan hield. Maar goed, tijd om Sollux maar eens stil te krijgen. Luidruchtig joch. Hij draaide zich om in zijn matesprit's armen en zijn lippen raakte die van de Gemini. Net toen het goed werd, ging zijn mobiel af. Fijn. Heel fijn.
"Een moment." gromde hij en pakte het apparaat op. "Wat?" Het was Feferi. Die wou zeker Sollux spreken of zo. Want die had zijn mobiel waarschijnlijk in zijn eigen hive gelegd. Typisch. Heel typisch. Maar nee. Blijkbaar waren Gamzee en Tavros bij hun en Gamzee deed raar. Aggresief raar. "... Ik kom eraan." Hij vertelde Sollux dat hij hopelijk zo terug was en er wat moirail problemen aanwezig waren. Hij gaf hem een snelle kus, pakte zijn jas en ging maar eens. Gamzee was heel belangrijk voor hem, zelfs als hij zíjn sloppy make-outs verneukte. En hij zou het niet trekken als Gamzee nog een keer zijn vrienden ging vermoorden, weet je. Sowieso, hij trok het nu niet eens echt.
"Ja?" gromde hij toen de deur open ging. Feferi glimlachte even en knuffelde hem. "Ja, ja, het is al goed." gromde hij. Ze begon te praten over van alles en hij liep maar verder de hive in. Hij vond Tavros, Aradia en Gamzee. Full house. Het eerste wat hem opviel, waren Tavros' rugtumors.
"Sinds wanneer groei jij fucking vleugels?" gromde hij, de dingen herkennend van die ene keer dat Terezi hem overviel met plaatjes van drakenlususbeesten. Nee, hij snapte het ook niet echt ... "Gamzee?" Hij nam een stap dichterbij en keek tegen de trol op. Gamzee was lang, belachelijk lang. Hij was de langste van de groep, langer dan Equius nog. Al was hij een veel grotere slungel. Maar hij ging liever met Gamzee om dan met Equius. En dan had je Karkat. De allerkleinste van de groep. Centimeters kleiner dan Nepeta. En dan waren zij moirails (grappig dat ik Equius en Nepeta heb gebruikt, lmao). Maar het werkte voor hun.
"Waar is je make-up?" Gamzee's huid was bleker dan de zijne, dus liet hij voor de zekerheid zijn vinger over Gamzee's wang glijden. Daarvoor moest hij op zijn tenen staan en zijn moirail wat naar beneden trekken. Hij liet hem los en keek naar zijn vinger, waar maar een paar zielige restanten schmink op zat. En hij kende Gamzee goed genoeg om te weten dat die niet naar buiten ging zonder schmink. Hij had zijn blik op Gamzee gelockeerd, niet echt meer lettend op de rest van de trollen.

De frustratie en boosheid ging niet aan Tavros niet voorbij. Het was voor het eerst dat hij Gamzee zo zag, en in feite had hij nog niks gezien. Maar dat wist hij niet. Oblivious Tavros. Hij liet Gamzee maar voor wat het was en piepte alleen toen hij zijn stem zich verheft had. Ze werden naar binnen gelaten en Tavros werd neergeploft. Een beetje ruw en snel werd zijn jas, T-shirt en verband uitgedaan, waardoor hij nog een piepend geluid maakte.
“Kijk.” Klonk Gamzee’s stem. Hij voelde prikkende blikken van Feferi en Aradia. Ze maakte geen geluid meer en er was even een stilte. Hij kon ze niet zien, want hij zat met zijn rug naar hun toe. Maar ja… Dat was niet iets waar hij momenteel wat aan kon doen.
“Ik ga even bellen.” Zei Feferi hees en hij hoorde hoe ze de kamer uit liep. Hij hoorde opnieuw voetstappen en een hand raakte zijn rug waardoor hij naar voren schoot en een pijnlijk geluid maakte. “Wat is het?” vroeg Aradia, denkend dat zij enig idee hadden wat die dingen op zijn rug moesten voorstellen.
“Weten we niet. We kwamen naar jullie in de hoop dat jullie het wel wisten.” klaagde hij zachtjes. Het gesprek volgde voor enkele minuten. Het ging vooral om de vragen ‘hoe lang is het er al’ en ‘heb je er al lang last van’ en ‘doet het pijn als ik…’. Ja, het deed pijn als ze prikte, porde of wat dan ook. Ze waren goed in het prikken met dingen. Hij hoorde boze stemmen en gestamp.
“Sinds wanneer groei jij fucking vleugels?” VLEUGELS. VLEUGELS. DafuQ. Hij snapte het niet. Vleugels. Waarom vleugels? Hij draaide zich om en keek de groep aan, terwijl Karkat met zijn vinger over Gamzees wang keek en vervolgens naar zijn vinger keek, vragend waarom hij zijn schmink niet op had. Lang verhaal, eigenlijk.

Het piepende geluid wat Tavros maakte toen hij de jas en het shirt enzo uit deed, sneed opnieuw door hem heen. Tavros leed pijn en hij kon er niks aan doen. Dat was niet eerlijk. Waarom moest het hun nou overkomen? Als het kon, had hij de troll allang geholpen. Dan hadden ze hier ook niet heen gehoeven. Maar ja, dit was nou eenmaal de keiharde waarheid.
“Ik ga even bellen.” Gamzee keek op en zag Feferi weg lopen. Fucking shit hell no. Die ging Karkat bellen. Ach, whatever, dat joch was zo klein dat hij-.. Wacht wat? Hij ging Karkat geen pijn doen. Hell no. Waarom dacht hij er dan opeens aan? … Zijn rug rechtte zich en hij had de hand van Aradia gegrepen en weggetrokken toen ze Tav’s rug aanraakte en deze een pijnlijk geluid maakte, gevolgd door een geirriteerde grom waarna hij haar hand weer los liet.
“Wat is het?” The fuck. Natuurlijk wisten ze het ook niet.
“Weten we niet. We kwamen naar jullie in de hoop dat jullie het wel wisten.” Ja goh. Waarom waren ze anders hier heen gekomen? Hij staarde naar een random punt in de kamer, zijn armen hopeloos naast zich hangend, terwijl er een gesprek tussen Aradia en Tavros ontstond over de vreselijke dingen op zijn rug. Hij kon er niet naar kijken. Het zag er zo fucking eng van dat Gamzee.. Dat hij wat? Hij kon niks. Als hij tavros zou aanraken, zou hij hem alleen maar pijn doen. Er klonken voetstappen en hij draaide zich niet om om te hoeven weten wie dat was.
"Sinds wanneer groei jij fucking vleugels?" Wacht. Wát? Zijn ogen werden wat groter. Vleugels? Fucking hell no, hoe kon Tav ooit vleugels krijgen? Zijn lichaam trilde een beetje, nog van de angst voor die dingen op de troll’s rug die onmogelijk vleugels konden zijn. Onmogelijk. Tav had zich omgedraaid en keek hun aan. "Gamzee?” hoorde hij de stem schuin achter zich. "Waar is je make-up?" Fucking hell. Waarom was dat joch hier?
“Wat int-” Opeens trok een hand hem omlaag en ging er een hand langs zijn wang. Hij werd al snel los gelaten en tegelijkertijd zette hij zijn hand tegen de veel kleinere borstkas, om deze ruw achteruit te duwen zodat de afstand wat minder was. “MOTHERFUCKING HELL BLIJF VAN ME AF!” snauwde hij, zijn stem lichtelijk trillend. De ogen van Aradia en Feferi staarden hem aan. Natuurlijk “Gaan jullie er nog wat aan doen?” Er kwam geen antwoord. “IK VROEG JULLIE WAT!”
“Karkat, haal Gamzee even-”
“Ik blijf hier,” gromde hij wat zachter, nadruk leggend op elk woord wat zijn mond verliet. No way dat hij weg ging.

Een hand raakte zijn borst en drukte hem naar achteren. "RAAK ME NIET AAN!" riep Karkat tegelijk met Gamzee, door elkaar heen schreeuwend. Natuurlijk mocht Gamzee hem aanraken, alleen niet op die manier. Niet op een gewelddadige manier. Gamzee had hem nog nooit geduwd, geslagen of gemept. Nooit. Zelfs niet toen ze net moirails waren geworden en hij nog steeds batshit gestoord was omdat hij sober was. "Gaan jullie er nog wat aan doen?" Er was een stilte. "IK VROEG JULLIE WAT." Hij haatte dit. Hij haatte het zo erg. Wanneer Gamzee zo was maakte het hem bang, al wou hij het niet toegeven. Op zulke momenten was hij doodsbang voor Gamzee. "Karkat, haal Gamzee even-" Gamzee sneed haar af. "Ik blijf hier." Typisch gedrag voor een subjuggalator. Territoriaal en beschermend.
"Luister, er is niks wat ze kunnen doen. Tavros heeft de fucking Summoner als zijn ancestor of wat de fuck dat ook moet betekenen en waarschijnlijk zit het daarom gewoon in zijn bloed. Over een sweep of twee of drie zouden die dingen gegroeid moeten zijn en kan Tavros je fucking bloedmooie vlindertje zijn of wat je ook van hem verwacht. Voor nu moet je het doen met pijnstillertjes zijn keel in douwen en hopen dat het niet te erg is allemaal." legde hij Gamzee uit met een geïrriteerde ondertoon, nog haast niet gelovend dat Gamzee hem had geduwd. Gamzee's hand kon bijna zijn hele borstkas in beslag nemen, dus intimiderend was het zeker. Karkat was een gespierd klein ventje, maar tegen Gamzee kon hij absoluut niet op. Hij wou gewoon op de grond gaan liggen in een bolletje en dat iedereen hem met rust liet. Hij had geen zin meer om iedereens shit op te ruimen. Hij wou in bed liggen en nooit meer wakker worden. Hij wou in bed liggen met Sollux tegen hem aan en voor altijd zo blijven. Geen ruzie, geen gepraat, geen.. andere dingen. Hij wou gewoon de rest van zijn leven rondgedragen worden door zijn matesprit en niet meer hoeven te dealen met Gamzee's.. wat het ook was. Hij gaf echt heel veel om hem en hij was ook fucking bleek <> voor hem, maar soms was het gewoon. GENOEG. You know? Hij kon ook niet alles. Hij was emotioneel gezien al onstabiel door alle dode lijken en shit en het feit dat de helft van alles wat er gebeurd was helemaal zijn schuld was. Het voelde een beetje alsof.. alsof hij verantwoordelijk was voor Gamzee. Alsof hij niemand een moirailligence aan wou doen met Gamzee, en die zelf maar op zich nam.
Al wist hij niet hoe het precies zat, want hij zou jaloers worden als iemand anders Gamzee's moirail was. En to be honest, hij was jaloers op het feit dat Tavros nu Gamzee's matesprit was. Niet dat hij die plek wou hebben. Hij was echt heel blij met Sollux en zou hem nooit kwijt willen als matesprit. Maar nu Gamzee een matesprit had, was er gewoon minder tijd voor hem. Misschien.. Misschien dat Gamzee zich ook zo had gevoeld toen hij Sollux had 'gekregen'? Dan werkte ze immers rond Karkat's rooster. Kut. Moment der realisatie. Maar Gamzee was niet eens goed genoeg in zijn kop om dat bij te houden, toch? Had die fucker wel gevoelens? Blijkbaar. Een moirialligence veranderde nogal als je moirail een matesprit kreeg. Vroeger was het niet ongewoon voor hem om op Gamzee's schoot te bankhangen en shit, maar nu zou hij dat niet meer doen. Puur door Tavros en Sollux. Dingen veranderde. En hij zou het missen, natuurlijk, maar het was beter zo. Alleen het feit dat Gamzee zich net zo goed als tegen hem gekeerd had, was iets wat zijn jaloezie liet inkicken en hem het idee gaf dat Tavros zijn plaats in nam. Misschien wel logisch. Hoe kon hij Gamzee's number one Brother zijn als Tavros zijn matesprit was? Denk Karkat. Logisch. Ugh. Waarom wou hij niemand delen?

De troll had tegelijkertijd met hem geschreeuwd, waardoor het moeilijk te verstaan was maar waarschijnlijk hetzelfde betekende. Hij had Karkat nog nooit eerder geduwd, maar nu werd hij gewoon gek van zichzelf. Hij wou weer terug naar huis, Tavros hier latend, maar hij vertikte het om zelfs maar een stap opzij te zetten. En waarschijnlijk zou hij zich thuis zorgen maken om zijn bro. Ughe, dat moest je ook niet hebben. Gamzee wist wel waarom Fef Karkat had gehaald: omdat hij gek begon te worden. Hij was nog niet eens helemaal sober, maar door de angst voor wat er op Tav's rug zat, voelde het wel zo. Alsof de onprettige adrenaline door hem heen gierde. En het was nu al te voorspellen dat hij thuis niet meer zou kunnen eten of slapen. Waarschijnlijk heel misschien wel als Tavros hem ging dwingen met de belachelijkste dingen ooit. Of als Karkat hem dwong.
"Luister, er is niks wat ze kunnen doen. Tavros heeft de fucking Summoner als zijn ancestor of wat de fuck dat ook moet betekenen en waarschijnlijk zit het daarom gewoon in zijn bloed. Over een sweep of twee of drie zouden die dingen gegroeid moeten zijn en kan Tavros je fucking bloedmooie vlindertje zijn of wat je ook van hem verwacht. Voor nu moet je het doen met pijnstillertjes zijn keel in douwen en hopen dat het niet te erg is allemaal." De woorden drongen nauwelijks tot hem door, hij wou ze ook eigenlijk niet geloven. Tavros twee tot drie sweeps in pijn. Zo lang kon hij ook niet wachten. Hell no.
"EN WAT ALS HET WEL ERG IS?" snauwde hij naar de kleinere troll, zijn zwaar geïrriteerde ogen op hem gericht. "Wat als hij die twee tot drie sweeps helemaal in pijn door moet brengen. WAT MOTHERFUCKING DAN." Zijn blik gleed naar de meiden. "Jullie kunnen die dingen er toch wel af halen? OF NIET SOMS." De dingen waren ook nog ontstoken, aan de vage pus te zien en Tavros bloedde er ook nog door. Waarom werden ze niet weggehaald? Dan was Tav van de ergste pijn af en zou het waarschijnlijk nog geen kwart sweep late wegtrekken. Veel beter.

"EN WAT ALS HET WEL ERG IS?" snauwde Gamzee hem toe. Hij hield zich sterk met een diepe en zijn lip wat opgetrokken. Het was niet ongewoon voor trollen om wat meer dierlijke trekken te ontwikkelen zal wel iets met hun lusus te doen hebben. "Wat als hij die twee tot drie sweeps helemaal in pijn door moet brengen. WAT MOTHERFUCKING DAN." Waarom wou hij gewoon weg lopen na te schreeuwen dat hij het maar lekker uitzocht met zijn Tavros en dat hij hoopte dat het nooit meer goed kwam. Maar hij wist dat het enkel een of ander rare vleugelmutatie was.
"Gamzee! For fuck's sake." gromde hij. "Die dingen zijn er al sinds Tavros een wriggler was, alleen zaten ze toen binnen zijn huid. Nu schuren ze eruit en dat zal even pijn doen. Maar veel groter dan dat ze nu zijn zullen ze niet worden, en vanaf daar is het alleen de vleugels up hun cocon laten komen en dat doet geen pijn." Als het goed is. Dat zei hij er maar niet bij. Hij wist alleen hoe het zat bij draken, maar geen idee hoe het met trollen was. Hij had er nooit lang over nagedacht. "Jullie kunnen die dingen er toch wel af halen? OF NIET SOMS." Naar Aradia en Feferi gericht, maar Karkat voelde zich genoodzaakt erop te reageren. "Als ze ze eraf halen, gaat hij toch dood aan bloedverlies. Er is niks dat je kunt doen, Gamzee, en niks wat iemand anders kan doen. Niks anders dan wachten." legde hij uit.

Een wenkbrauw werd opgetrokken toen de troll voor hem zich afwendde. Wát? Ging Karkat hem nu negeren? Mooi niet. Dat zou dan echt wel laf zijn.
"Kijk of er iets is wat jullie kunnen doen om Tavros' pijn te verlichten. Gebruik je fucking god tier powers of zo." Waarom moesten zij helpen? Waarom kon hij niet helpen? Gamzee gromde en werd door Karkat letterlijk uit zijn gedachtes getrokken. De gang in? Wat moesten ze-... Wacht, hij wist al welk gesprek ze gingen hebben. Zijn maag draaide zich lichtelijk om en hij liet zich meetrekken, al wou hij het liever niet. Nee, hij ging de kleinere troll geen pijn meer doen. Hij wou niemand pijn doen. Hij wou niemand kwijt raken. Vooral Tavros en Karkat niet. Ze stopten midden in de gang met lopen, waarna twee rode ogen hem aan staarden. "Ik weet dat Tavros niet tot die groep behoort, maar draken ondergaan ongeveer hetzelfde met hun vleugels. Soms is de pijn heel intens en andere dagen hebben ze er helemaal geen last van." Gamzee beet zachtjes op zijn lip. Trollen en Draken waren twee heel verschillende dingen. Je kon ze amper met elkaar vergelijken. Voorzichtig werd hij naar beneden getrokken en Gamzee plofte met zijn kont op de grond, nog steeds verward, verdrietig en boos. Twee handen raakten zijn wangen aan. Het voelde lekker. Automatisch nam hij diep adem en vielen zijn ogen wat dicht. "Ik weet dat het moeilijk is. Ik weet dat je je matesprit niet in pijn wil zien. Maar je moet jezelf kalmeren. Je maakt het alleen maar moeilijker voor hem en ik durf te wedden dat hij zich fucking veel zorgen maakt om hoe het met jou gaat. Want zo is Tavros, en dat weet jij ook. Beter dan ik zelfs." Zijn ogen begonnen te tranen. Karkat had gelijk. Dat joch was echt de meester in romances. "Alsjeblieft. Kalmeer." Zijn ogen vielen dicht toen er iets zachts over zijn wang ging.
"Ik ben gewoon bang om hem weer te verliezen," mompelde hij zachtjes, terwijl er tranen in zijn ogen ontstonden en hij ze tegen probeerde te houden. Zachtjes trok hij de kleinere jongen naar hem toe om een omhelzing te beginnen.

"Ik ben gewoon bang om hem weer te verliezen.” Mompelde zijn moirail. Rot op met je Tavros. Nee, wacht, dat meende hij niet. Het was gewoon iets vaags dat hij had. Had hij ook als Sollux veel met anderen omging. Of wanneer Eridan weer een nieuwe vlam had. Of wanneer Terezi meer met Dave omging dan met hem (hij was zeker dat ze rode gevoelens voor hem had ontwikkeld; kon niet anders). En dan was het niet omdat hij zo graag hun zwarte of rode kwadrant wou vullen, maar omdat hij zich vervangen voelde. Ook al moest iedereen verder en had hij zelf Sollux. Still the best, more or less. I guess. Niet twijfelen aan Sollux, Karkat. Dat was niet iets waar hij aan moest beginnen. Bovendien hadden ze beloofd aan elkaar dat wat er ook gebeurde, ze zich er doorheen zouden slepen. Hij twijfelde. Het was officieel. Hij twijfelde. Iemand, sla hem dood. Cries. Shot. Dead.

Hij voelde een paar lange, slungelende armen om hem heen en Gamzee trok hem tegen zich aan. Zijn armen slangde ook een weg om Gamzee heen en hij drukte zich tegen hem aan. Ondanks zijn jaloezie, die hij voorlopig maar zou negeren omdat het niks was om echt aandacht aan te besteden, moest en zou hij de Capricorn kalmeren. En hij kon niet ontkennen dat hij dol was op zijn stomme clown juggalo. Dubbelop. Soort van. Het bleef zijn beste vriend. Meer dan zijn beste vriend. Soul bros. Hij suste de trol zachtjes, al lang dankbaar dat hij was gaan zitten zodat hij niet zo achterlijk lang was. Wat was die gozer? Like vijftig centimeter langer? Dat was een halve meter. Dude. Ziek. Al hielp het ook niet echt dat hij de kleinste was. Maar hij bleef zich voorhouden dat het niet aan het feit lag dat hij belachelijk kort was (FEIT? Het was geen feit, het was een mening!), maar aan het feit dat Gamzee belachelijk lang was (beter).

“Je verliest hem niet. Ik weet zeker dat het goed komt.” zei hij. En dat wist hij eigenlijk ook wel zeker. Aan het vleugel-gen ging je niet dood. Tenminste, vroeger deed het nooit wat. Het was onschadelijk, buiten die pijn in je rug. En zoveel bloed verloor je niet, tenzij je die dingen letterlijk van zijn rug af trok of sneed of whatever. “Het vleugel-gen is vergaan bij trollen – dacht ik althans – maar vroeger was het iets dat wel eens voorkwam, en het heeft nooit problemen veroorzaakt buiten de erge rugpijn zo nu en dan. Waarom zou dat met Nitram anders zijn?” Een vraag kon je het niet noemen, maar ja. Hij had zich op Gamzee’s schoot weten te wurmen zodat hij hem in zijn gezicht kon aankijken. Dat werkte ook bijna alleen als hij op zijn schoot zat. Als hij zelf ging zitten, dan was hij weer kleiner. Maar hij wou ook niet staan en op Gamzee neerkijken. Dus zo dan maar. Hij snapte mensen niet. Zij hadden een kwadrant en het was abnormaal om meer dan een persoon te hebben. Bij trollen kon je zowel een kismesis hebben en een matesprit. En dan had je nog moirails en dat wisselde van trol tot trol. Sommige waren heel hecht en anderen waren wat afstandelijker (het menselijke begrip voor “beste vriend”).

Op een of andere manier werkte het wel als hij Karkat zo vast hield, maar toch voelde hij de gevoelen s diep van binnen borrelen. Daar kon hij zelf ook niks aan doen. Nou ja, hij had die ochtend beter een sopor pie kunnen eten, maar zelfs nu had hij er geen zin meer in. De troll die hij vast hield, omhelsde hem terug en even zaten en stonden ze zo. Ondanks dat het niet echt bedoeld was, barstte hij uit frustratie voor alles in huilen uit. Nou ja. Hij snikte gewoon wat zachtjes. Gamzee wou niet dat Tavros aan het lijden was en hij wist dat Karkat dat ook wel stiekem een heel klein beetje deed omdat hij weer zo stom was geweest om geen sopor te eten. De tranen maakten kleine vlekken in het shirt van de andere troll en veel boeide het hem op het moment niet. Als Karkat boos zou worden, zou hij wel boos terug worden. Maar.. hij wou niet boos worden! Zachte piepgeluidjes ontsnapte uit zijn mond toen er sussende geluiden klonken. Een deel van hem wou tegen de troll schreeuwen dat die zijn bek moest houden en daar weer een deel van wou hem zelfs slaan, maar Gamzee wou dat niet. Hij wou niet opnieuw bloed laten verspillen, net zoals er tijdens Sgrub en verder was gebeurt. Nee, alsjeblieft niet.
“Je verliest hem niet. Ik weet zeker dat het goed komt.” En wat als hij die dingen in een ragebui van Tav’s rug af trok en die dood bloedde? “Het vleugel-gen is vergaan bij trollen – dacht ik althans – maar vroeger was het iets dat wel eens voorkwam, en het heeft nooit problemen veroorzaakt buiten de erge rugpijn zo nu en dan. Waarom zou dat met Nitram anders zijn?” Hij keek weg, al kon dat niet echt aangezien Karkat op zijn schoot was gaan zitten en dus recht voor hem zat.
“En wat, MOTHERFUCKING WAT, als ik een FUCKING RAGE BUI krijg waarbij ik DIE MOTHERFUCKING IRRITANTE KUT DINGEN van zijn rug af trek?” fluisterde hij, half jammerend en proberend om het zacht te houden. “En wat als hij dan..” Gamzee maakte zijn zin niet af en grauwde zachtjes uit frustratie.

"En wat, MOTHERFUCKING WAT, als ik een FUCKING RAGE BUI krijg waarbij ik DIE MOTHERFUCKING IRRITANTE KUT DINGEN van zijn rug af trek?" klonk er. Karkat tuitte zijn lippen bedachtzaam en draaide zijn hoofd enkele graden terwijl hij nadacht. Een hand ging door Gamzee's rommelige, golvende haren en hij zuchtte na enkele seconden. Ja. "En wat als hij dan.." Hij had werkelijk geen idee wat hij moest zeggen zonder dat hij iets voorstelde wat Gamzee beslist niet leuk zou vinden. En het leek hem er niet echt het geschikte moment er voor. Dan ook weer, wanneer was het ooit het goede moment? Nooit dus. Mooi.
"Uh.. pff, fuck." Begon lekker he? Nou ja, hoe stelde je zoiets voor? Het kon eigenlijk ook niet echt. Het was niet onder woorden te brengen. "Als je je daar echt zorgen om maakt, is het misschien beter dat je afstand houd van Nitram?" vroeg hij zachtjes, durfde zich niet goed te bewegen. Hij zou waarschijnlijk toch van Gamzee's schoot worden geflikkerd omdat hij dat ook maar durfde voor te stellen. Vliegende Karkat. Flying crabby. "Maar als je denkt dat je het wel moet lukken zo, hey man, ga ervoor." probeerde hij nog. Ugh. Wat deed hij allemaal? Misschien dat zijn gevoelens zijn woorden ook wel een klein beetje bestuurde. Misschien. Heel misschien.

Tevergeefs probeerde hij de tranen weg te vegen, wat niet echt lukte aangezien ze nog steeds uit zijn ogen liepen. Paarsachtige tranen die over zijn gezicht sijpelden en zacht gesnik. Karkat leek er niet echt meteen een antwoord op te hebben. Gamzee staarde door hem heen, zacht snikkend. Een hand ging door zijn haar en hij keek op.
"Uh.. pff, fuck." Wat? "Als je je daar echt zorgen om maakt, is het misschien beter dat je afstand houd van Nitram?" Zijn gezicht werd bleker en zijn handen trilden lichtjes terwijl zijn blik wat leger werd, maar hij herstelde zich al snel. Misschien, misschien had de troll wel gelijk. Als hij nu de hele tijd in de buurt van Tavros bleef, was er echt een kans dat dat zou gebeuren. Een hele grote kans. Misschien was het inderdaad beter als hij wat afstand zou houden.. "Maar als je denkt dat je het wel moet lukken zo, hey man, ga ervoor,” probeerde de jongen nog, maar hij schudde zijn hoofd.
“Misschien is het inderdaad beter als ik ‘m niet meer spreek,” mompelde hij zachtjes en hij wreef door zijn ogen heen, voordat hij de troll zo zacht mogelijk – dus wat ruw – van zijn schoot af zette – pleurde – en de gang uit liep, het huis uit. Zijn vest lag er nog, maar het kon hem niet veel schelen. Hij wou dat huis niet meer binnen.

Het leek alsof er motherfucking veel stemmen door zijn hoofd gingen. De een vertelde hem om zijn vrienden te martelen aangezien ze niks deden aan Tavros. De ander vertelde hem om Tavros te doden zodat deze geen pijn meer zou hebben. Nog een ander vertelde hem om Karkat te doden, aangezien deze met het idiote voorstel kwam.
Nee.
Hij ging zijn vrienden niet weer vermoorden.
Niet alweer.
Het bloed in verschillende kleuren had geen nut. Je kon bijna zeggen dat hij zichzelf nu wat meer kon inhouden aangezien hij het eigenlijk al eerder had meegemaakt. Een beetje dan.
Omdat er niemand was om zich op af te reageren, reageerde Gamzee zich af op de motherfucking meubels die in de woonkamer stonden. En nu zat hij op de grond. Inelkaar gedoken en zacht jammerend, vloekend en af en toe schreeuwend, maar dat laatste gebeurde allang niet meer aangezien dat gewoon onnodig was. Onnodig ja. Zijn stem was al half verneukt en hij wou straks echt niet stom zijn terwijl hij aan het ragen was. Dat was pas echt letterlijk stom, op een andere manier dan. Stom als in niet leuk. En dat eerste stom als in niet kunnen praten.

Hij snapte het niet. Had hij wat gemist? Had hij wat gedaan? Hij liep langzaam terug naar zijn hive, met zijn mobiel voor zich en starend naar het lege scherm. Een zwart balkje tikte aan en uit, wachtend op zijn woorden. Wat had hij gedaan om dit te verdienen? Wat had hij gezegd dat ervoor zorgde dat zijn matesprit (al vond hij dat ze dat niet meer waren) hem niet meer wou spreken? Hij begon te tikken. Waar was je vandaag? Ik was langs geweest, maar je deed niet open. Wat is er? Praat met me. Versturen. Het enige wat hij nog hoorde was hoe zijn bloedpomper klopte. Hoe hij niet meer wist wat hij moest doen en of hij wel verder kon zo. Dit was geen matespritship.

Hij staarde naar zijn bord eten, zijn mobiel in zijn zak, hopeloos wachtend op een antwoord. Hij draaide zijn vork er een beetje in, maar hij had niet zoveel honger. Na enkele minuten ging hij douchen. Zijn mobiel lag op de kleding in de wasmand.
Zijn rode ogen staarde naar zijn mobiel en zijn handen krulde om zijn maag. Hij zat met zijn rug tegen de muur op zijn bed en staarde naar het mobieltje, hopend dat het zo oplichten of er een toontje zou klinken of iets. Als het maar wat deed. Als hij maar wat hoorde. Als hij maar wist of ze nog wat hadden of niet. Hoe lang moest het zijn geweest? Een week. Een hele week. Genegeerd. Hij haatte het als anderen hem negeerde. Als er iets was waar hij niet tegen kon, was het dat wel. Wou niemand hem uitleggen wat hij had gedaan? Kwam het dan toch omdat hij hem had verteld over Eridan? Hij keek uit het raam voor afleiding, al was het maar voor een paar seconden. Zijn blik viel op Gamzee's hive, tegenover die van hem. In stilte vroeg hij zich af hoe het met hem ging. Of hij zich net zo ellendig voelde als Karkat. Of hij hem... nodig had. Hij wou niets liever dan daarheen te gaan. Hij wou niets liever dan in de Capricorn zijn schoot zitten en spinnen en zich tegen hem aan drukken. Hij wou bij hem zijn, al was het alleen zodat hij niet alleen was. Al was het alleen zodat hij zich niet helemaal afsloot van de wereld. Want dat zou gebeuren als er niemand met hem praatte.

Langzaam kroop hij van bed af. Hij droeg een slobberige joggingsbroek en een zwart T-shirt dat te groot voor hem was. Zijn haar was wild en ongeborsteld, maar goed. Hij slofte de trappen af, negeerde Crabdad en staarde even naar zijn jas. Er zat nog een leren jas afkomstig van de Gemini en hij klemde zijn kaken op elkaar. Waarom zei hij niet wat er was? Hij voelde hoe zijn ogen zich vulde met tranen en beet deze met moeite weg. Nee, niet nog een keer. Hij slofte zonder schoenen naar de overkant en belde aan bij de trol. Ja, afleiding. Van Gamzee. Dat zou hem goed doen. En hopelijk zou hij Gamzee ook kunnen.. opvrolijken? Hij miste hem.

Het was al anderhalf week sinds hij Tavros begon te negeren. Waarom hield hij eigenlijk de datum bij? Het had toch geen zin. De helft van de tijd zat hij met een soporblik - waarvan hij nauwelijks een hap door zijn keel kreeg - op de bank, stomme mensenfilms kijkend. In de ander helft verwoestte hij de delen die nog van het fournituren over waren. Het deed hem nog steeds pijn om de rolstoellende trol te verlaten, maar ondanks dat die zelfs een paar keer langs was gelopen bleef hij op zijn plek fijn. Het was voor hun eigen bestwil. Straks dan vermoordde hij hem nog door die stomme dingen er af te trekken.
Een bel haalde hem uit zijn eeuwige gedachtegang en Gamzee stond op, liep naar het raam en kon nog net even zien dat het niet Tavros was. Het was Karkat. Ook erg, maar niet zo erg als Tav die niet eens kon lopen. Hij liep de gang door en trok de deur open, waarna hij zich weer om draaide en naar de woonkamer liep. Daar ging hij midden tussen het puin zitten, in een in elkaar gedoken houding.

Hij voelde zich schuldig omdat hij daar stond. Omdat hij niet precies wist wat hij voelde, omdat hij Gamzee's blijdschap had afgepakt zodat er weer ruimte was voor hem. Omdat hij zelf weer zijn moirail's rode kwadrant over wou nemen. Het was fout en hij zou het niet mogen doen. Maar toch stond hij daar.
De deur opende zich, maar hij ontving geen begroeting. In plaats daarvan liep de trol verder en hij volgde hem gewoon. Hij stopte toen hij in de woonkamer kwam en zijn rode ogen focuste zich op verschillende items. Wow, het was nog erger dan hij had gedacht. Wanneer zou Gamzee voor het laatst sopor hebben gehad? Normaal.. Normaal deed hij niks. Normaal voelde hij niks, zei hij onbenullige dingen en rolde hij maar een beetje over de bank heen. En zo had Karkat het graag. Maar nu.. Nu wist hij het ook niet meer.
"... Gaat het?" was het enige wat hij over zijn lippen kreeg. Nee, natuurlijk ging hij niet. Maar wat moest hij zeggen? Hij was goed met woorden, daar niet van, maar niemand wist wat te zeggen in zo'n situatie. Tenminste, daar verdacht hij iedereen van. Als hij het niet kon, kon niemand het. Wat praten betrof. Klaar. Als hij ergens goed in was, was dat praten. Soort van. Meestal.

Zijn knieën waren opgetrokken en zijn hoofd rustte er op, terwijl zijn armen er om heen waren geslagen. Elke minuut van de dag was een hel en aan de ene kant wou hij weer terug naar Tav, maar het kon niet. De trol zou hem waarschijnlijk wel vergeven, maar dan was er altijd nog een kans dat hij de dingen van Tav's rug af trok, waardoor deze dood ging. Nee, dat wou hij niet. Daarom beschermde hij de jongen om dit te doen. Maar wat hij zelf eigenlijk niet besefte, was dat als hij weer aan de sopor zou gaan, alles misschien beter zou worden. Zag hij er uit alsof hij op elk moment weer sopor kon gaan eten? Nee. Zijn paarse irissen, omringd door een bijna oranje sclera en een zwarte pupil in het midden, staarden naar de vloer waar een dag geleden nog de bank had gestaan. Nu lag de bank in een hoekje van de huiskamer, het interesseerde hem al niet waar. Gamzee at nauwelijks, sliep weinig en was zelfs bijna helemaal sober. Nou ja, zo sober ook niet. Hij had vanmorgen nog een kleine hap Sopor Pie op, maar dat alleen omdat zijn maag dan zo irritant aan het knorren was. Karkat was hem achterna gekomen. Natuurlijk. Hij had geen behoefte om iets tegen hem te zeggen, was bang dat hij dan ging schreeuwen en dat slecht uit zou lopen.
"... Gaat het?" Goh, echt Karkat? Is dat het enige wat je kan verzinnen?
"FUCKING HELL DAT-" Hij knipperde even een beetje verbaasd met zijn ogen door de schorre stem die door zijn droge keel heen sneed. Dat zijn stem zo schor was, merkte hij nu pas op.  Een rauwe grom verliet zijn mond en hij sloot zijn armen nog dichter om zijn benen heen. "Nee," mompelde hij geïrriteerd, daarna op zijn lip bijtend. Hij wou niet ragen tegenover zijn Moirail of de neigingen hebben om hem te slaan. Dat was gewoon vreselijk om te moeten ondergaan.