cos there are words i want to shout, but maybe ill stay low ... /)w(\

"Ik ben niet eens perfect." Niet eens, joh? Pff. "En het maakt me niet uit of jij je anders gedraagt dan mij." Nope, anders had je met een kloon. Stel je voor. Dat zou toch gewoon fucking awkward zijn? Jup. Hij voelde een hand op zijn bovenbeen en grijnsde.
"Je hebt geen idee waar je zojuist aan bent begonnen, Strider." Zijn grijns werd wat breder terwijl hij de woorden uitsprak. Of Dirk het nou wou of niet, die avond zou eindigen in hebberige seks in een van de badkamer hokjes. Eigen schuld.

Hij rolde van de bank af toen de deurbel ging. Murrfurrknurr wie zou er nou zijn? Jane of Dirk. Dat waren de enige mensen die hem kwamen bezoeken zonder het aan te geven van te voren. Dirk sms'te meestal wel, op zijn minst, dus hij verwachtte Jane. Hij deed de deur open en zag daar, tot enige verbazing, Dirk staan. Zag er niet echt geweldig uit op de een of andere manier. "Uh.. Hi babe." zei hij en stapte wat opzij zodat Dirk naar binnen kon komen.

Vlak nadat hij de koffie had opgedronken en Jade had gesms’t dat hij naar huis was aangezien hij er gewoon niet meer kon blijven, liep hij het ziekenhuis uit. De kapuchon van het zwarte vest had hij over zijn hoofd geslagen toen het begon te regenen, bijna stormen. Zijn passen gingen sneller en hij was bijna de weg kwijt geraakt, voordat hij eindelijk het appartementengebouw vond. De lift was defect dus moest hij ook nog met de trap gaan, maar hij was anders toch wel met de trap gegaan. Hij wou gewoon zo snel mogelijk bij Jake zijn. Het leek eeuwen te duren voordat hij voor de voordeur van de jongen’s appartement stond, waarna hij op de bel drukte. Het idee om naar hem toe te gaan was zo plotseling geweest, dat Dirk was vergeten om hem te sms’en. Uiteindelijk ging de deur open en zijn hart maakte een sprongetje. Het zou echt vreselijk geweest zijn als de jongen er niet eens was. Straks dan was er iemand bij hem. Oh shit. Ook niet handig.
"Uh.. Hi babe," klonk er en voordat Jake opzij had kunnen stappen, had hij de groenogige jongen al omhelsd, zijn gezicht in de schouder verborgen zodat niemand zijn blik zou kunnen zien.
“Waag het verdomme niet om me los te laten,” gromde hij nogal gebroken. De opwellende tranen probeerde hij in te houden, wat natuurlijk een onbegonnen strijd was, en door de frustratie hield hij Jake nog wat steviger vast. Hij had nou eenmaal zijn emotionele momentjes. Grom.

Dirk had zichzelf tegen Jake aan gelanceerd en hield hem stevig vast, zijn gezicht in Jake's schouder verbergend. Voor een moment wist hij niet wat hij moest doen, tot Dirk's woorden bij hem inzonken. Zijn armen draaide rond zijn vriend heen en zijn gezicht verborg zich in de jongen zijn blonde haar. Het was hem niet ontgaan (nee, tuurlijk niet, wat zou hij voor vriend zijn als dat wel gebeurde?) dat Dirk nogal emotioneel was. Hij hoorde vanzelf wel wat het was. Voor nu kon hij er alleen voor Dirk zijn zoals die er voor hem was geweest toen met Halley.
"Rustig maar." mompelde hij zachtjes en liet zijn hand over Dirk's hoofd gaan terwijl hij hem wat steviger tegen zichzelf aandrukte. Hij had geen idee wat er was gebeurd, maar het zou vast niks goeds zijn. Als Dirk er zo overhoop door werd gehaald, moest het wel erg zijn. Hij durfde niet te gokken. Voor enkele minuten stonden ze gewoon zo. Met de deur open, Dirk tegen hem aan en hem die nogal wanhopig Dirk probeerde te kalmeren. "Wat is er?" wist hij uiteindelijk toch zachtjes te vragen.

Zijn lichaam begon op een of andere manier te rillen. Waarschijnlijk omdat hij zelf nogal doorweekt was door de regen. Niet echt handig, maar hij had geen jas bij zich toen hij naar het ziekenhuis was gegaan. Lopend. Ook niet handig. Of hij huilde. Ah fuck. Hij wou niet gaan huilen. Dat was stom en stom en laf. En stom. Twee armen werden om hem heen geslagen en zijn eigen greep verslapte een beetje. Hopelijk was Jake alleen thuis of stuurde hij degene die er was weg. Anders zou hij meteen gewoon weer weggaan. Hij vertrouwde dat de jongen aan niemand kon vertellen dat hij zo emotioneel was en hem niet uit zou lachen en shit, maar emotioneel zijn met iemand anders in de buurt dan Jake was gewoon stom en onmogelijk. Zelfs in de buurt van Jane of Roxy zou hij zoiets nooit flikken.
"Rustig maar," klonk er en een hand ging over zijn hoofd heen, troostend. De jongen hield hem wat steviger vast en Dirk weigerde nog steeds om zijn hoofd omhoog te heven en de jongen aan te kijken. Grom. Ze stonden een poosje zo, Dirk half voorovergebogen tegen Jake aan die hem troostte. Die had zich waarschijnlijk veel erger gevoeld toen Halley dood was dan hij zich zelf nu voelde. "Wat is er?" Oh fuck. Maar hij kon het niet maken om het niet te zeggen.
“Dave is in ’t ziekenhuis beland en hij is zwaargewond,” zei hij zachtjes met een schorre stem, de jongen zachtjes los latend, op een hand na. Hij ging hem niet helemaal los laten, hell no, al voelde het al alsof hij nauwelijks meer op zijn benen kon staan en hij op elk moment op de grond neer kon zakken. “H-het spijt me als ik je stoorde.” Thank god dat zijn blik niet goed zichtbaar was en dat hij nog steeds nattig was van de regen. Een paar regendruppels gleden vanuit zijn haar via zijn gezicht omlaag. Hij wou eigenlijk niet dat Jake hem zag, als hij aan het huilen was, waarvan hij nu nog steeds niet echt zeker wist of hij dat deed. Helemaal niet.

"Dave is in ’t ziekenhuis beland en hij is zwaargewond." Oh shit. Dat was vast behoorlijk klote. Ze ontwikkelde zich een beetje bij elkaar, maar zijn hand werd nog vast gehouden door de langere jongen. "Wow, uh, sorry." Niet sorry als in 'het spijt me', maar meer van 'wat klote'. Geen idee wat hij moest zeggen tegen Dirk.
"H-het spijt me als ik je stoorde." Zijn hand gleed naar Dirk's wang en hij plaatste een korte kus op de jongen zijn lippen. "Rustig Dirk, je stoort niet. En anders had je wel een hele goeie reden, vind ik." Hij trok Dirk naar binnen en deed de deur achter zich dicht. Het was al ongeveer tijd om te avondeten en hij had soep staan (nog net niet klaar, helaas). "Wil je hier eten? Het is bijna klaar. Gewoon tomatensoep." Hij was geen keukenprinses, dus daar hield het op. Pasta en soep and such. Niks spannends. Hij liet Dirk's hand los en slofte naar zijn kamer, wist een shirt te vinden die hem net iets te groot was en drukte die in Dirk's handen. "Doe aan. Ik wil niet dat je ziek wordt." mompelde hij. "Is Dave's situatie nu stabiel?" Zijn groene ogen keken de jongen aan, die kinda doorweekt was van de regen. Hij stpate naast Dirk en deed het deurtje open waar gewoon handdoeken en shit zaten. Hij pakte een donkere handdoek en gaf die ook aan Dirk, om zijn haar mee te drogen en shit.

Zijn ogen staarden naar de grond, zijn hoofd een beetje hangend. Het was moeilijk om het te vertellen, maar het was er toch uit gekomen.
"Wow, uh, sorry," klonk er en hij knikte zachtjes, niet eens een idee hebbend waarom hij knikte. Hij deed het gewoon maar. Alles was er uit en hij ging niet meer emotioneel tegenover Jake doen. Nope. Emotioneel moment moest nou eenmaal weer voorbij, al ging hij zichzelf dwingen. Een hand gleed naar zijn wang en hij keek op, waarna hun lippen elkaar zachtjes even aanraakten. "Rustig Dirk, je stoort niet. En anders had je wel een hele goeie reden, vind ik." Thank god. Er was niemand die in de woonkamer zat te wachten tot Jake terug kwam. Er was niks waarmee de jongen druk bezig was. Alleen hun tweeën. Zonder protest liet hij zich naar binnen getrokken worden. "Wil je hier eten? Het is bijna klaar. Gewoon tomatensoep." Dirk knikte zwijgend. Hij had zelf nog niet gegeten. Oh wacht. Hij had zelf nog een magnetronmaaltijd op zijn aanrecht staan. Maar die was toch al waarschijnlijk koud. Whatever. Hij volgde de jongen het huis verder in, bleef op een gegeven moment staan terwijl de jongen naar zijn kamer ging. Al snel kreeg hij een T-shirt in zijn handen gedrukt.
"Doe aan. Ik wil niet dat je ziek wordt." Hij rolde met zijn ogen. Zo snel zou hij ook nog niet ziek worden. "Is Dave's situatie nu stabiel?" Waarom ging de jongen door? Jezus. Niet leuk.
“Gedeeltelijk. Hij is ongeveer een uurtje buiten bewustzijn gebleven, maar het gaat nu wel wat beter met hem, al staat hij nog wel onder strenge beveiliging,” herhaalde hij met een krakende stem de woorden van de stagiaire. Er werd hem een handdoek toegegeven en Dirk deed zijn bril af - waarbij hij zijn blik van Jake afwendde aangezien zijn ogen een beetje rood omringd waren door het lichtelijke gehuil – en zijn vest en shirt uit, begon zijn haren wat af te drogen, gevolgd door een gedeelte van zijn bovenlichaam. Daarna deed hij het shirt wat hij had gekregen aan, een beetje aan de kleine kant maar het maakte niks uit, Hij gaf Jake de handdoek en deed het shirt en het vest over de verwarming heen waarna hij aan tafel ging zitten, stilletjes.

Jake luisterde naar Dirk's woorden en knikte begrijpend. "Het komt wel goed met Dave, denk ik zo." Dave was een Strider.en nog te jong om dood te gaan. Tegen die twee argumenten kon je niet op. Er zat gewoon veel logica in. Hij nam de handdoek van Dirk over en liet die maar gaan terwijl hij zelf naar de badkamer liep en de handdoek over de verwarming daar gooide. Hij liep weer terug naar de keuken en draaide een keer met de houten lepel, om zo de soep te roeren. Na een minuut of twee haalde hij de lepel naar zijn mond en proefde even. Hij tjokte er nog wat peper bij en roerde nog eens, voordat hij enkele stappen verder liep naar de tafel, waar Dirk aan zat. Daarlangs zaten ook de wasdoeken and such, waarvan hij er een pakte en af begon te drogen. Hij wist niet echt wat te zeggen, dus dat deed hij ook niet.
Na zo'n vijf minuten die passeerde met korte interacties tussen de twee jongens liep hij weer terug naar zijn soep en proefde nogmaals. Hij nam nog wat op de lepel en hield zijn hand eronder zodat het niet op de grond drupte langs de lepel of zo en hield het Dirk voor. "Klaar, of nog vijf minuten?" verklaarde hij Dirk wat er van hem verwacht werd.

"Het komt wel goed met Dave, denk ik zo." Hopelijk wel ja. Nou ja. Waarschijnlijk ook wel. Maar het kwam nu allemaal nog even hard bij hem aan dus zocht hij troost bij Jake. Maar nu was zijn emotionele moment over dus was alles weer cool. Hij keek hoe de jongen verder ging met zijn soep. Voor zover hij wist was het eten wat de jongen kon koken altijd wel lekker. En het eten wat hij niet kon koken iets minder. Dirk zuchtte zachtjes en ondersteunde zijn hoofd met een arm. Hm. Hij trok het shirt wat meer omlaag, maar het bleef wel een beetje aan de kleine kant. Een maatje of zo. Maakte niks uit, het was toch voor even.
Ongeveer vijf minuten verstreken en de jongen liep naar hem toe met een lepel soep. Oeh. Lekker. "Klaar, of nog vijf minuten?" Hij rolde met zijn ogen, grinnikte droogjes voor zover hij nog kon doen. Hij bewoog zijn mond wat omhoog, de lepel in zijn mond nemend en de vloeistof die op de houten lepel lag er af halend. Omnomnom. Hij liet het ding weer los.
“Hm. Het smaakt echt lekker,” zei hij zachtjes met een lichte glimlach. Veel lekkerder dan hij zelf zou kunnen maken. Daarom kocht Dirk meestal van die kant en klare maaltijden of pizza, dat laatste was hetgeen wat het meeste werd gegeten in huis. En het was altijd wel lekker.

“Hm.” Iep. Mooie geluidjes. Goede geluidjes. Beste geluidjes. “Het smaakt echt lekker.” Een brede glimlach verscheen rond zijn mond bij Dirk’s woorden en hij grinnikte zachtjes. Ja, het enige wat ze bij de Strider’s thuis aten waren diepvriesmaaltijden en pizza’s. Zeer voedzaam allemaal, natuurlijk. Vooral voor zijn jongere broertje die nog in de groei was. Ach, niet iedereen kon even geweldig koken. Hij verwachtte ook niet van Dirk dat die zou koken. Nee, was nog zieliger voor die kleine familie.
“Mooi.” Hij liep weer terug naar de pan met zijn coole houten lepel en roerde een keertje, voordat hij opzoek ging naar schone kommen. Hij slofte weer terug toen hij die eenmaal had gevonden en schepte wat soep op. Of lepelde wat soep op. Whatever. ‘Cos these are my united states of wwhatevver. Haha. Sorry. Hij liep weer terug naar Dirk, ditmaal met twee kommen soep. Het was vast klote voor hem, die hele situatie met zijn broertje. Dat zou hij tenminste wel zwaar klote hebben gevonden. Niet dat hij een broertje had. Nee. Maar hij had Halley. En die was dood. Was dat even erg als een mens die in het ziekenhuis zat? Hij vond dat het lag aan de emotionele waarde die je aan de persoon of het dier hechtte, maar geen idee of daar officiële regels voor waren.
“There we go.” Hij legde de kom voor Dirk neer en een lepel, die hij bij het einde in zijn mond had gehad. Dirk had wel vreemdere dingen van Jake in zijn bek gehad dan een beetje speeksel. If you know what I mean.

Omdat er een brede glimlach op het gezicht van de ander te zien was, glimlachte hij heel lichtjes en kort terug. Hij was blij dat Jake blij was. Heel blij. Eigenlijk. Of zo. Klefheid. Nou ja. Het hielp hem om zijn gedachtes af te leiden, daar ging het om. Oh shit. Nu werd hij er juist aan herinnerd. Noes.
“Mooi,” klonk er en de jongen liep weer naar zijn pan toe. Dirk deed zijn bril af en wreef door zijn vermoeide ogen heen. Als hij het eten op had, ging hij weer naar Dave toe. Hij had geen idee wat hij daarna moest doen, eigenlijk. Naar huis of daar blijven. Jezus. Wat een stomme keuzes. Zijn ogen volgden de brit die door de keuken heen hobbelde. Nou ja, niet echt hobbelen of zo, bij wijze van spreken natuurlijk. Hij leunde met de zijkant van zijn hoofd op zijn ene hand en had zijn bril al weer op gezet. Hij had echt geen idee. “There we go.” De stem trok hem uit zijn gedachtes en hij wierp een blik op de soep die voor hem werd gezet.
“Dankjewel,” zei hij, opnieuw met een ieniemienieglimlachje. Breed smilen deed hij niet zo vaak. Eigenlijk alleen als Dave en hij een stomme film aan het kijken was en ze die afkraakten. Zijn hart zakte wat verder in elkaar en Dirk verzamelde wat meer moed, waarna hij een hap van de soep nam met de lepel die Jake in zijn mond had gehad, maar dat boeide hem niet. Hij had wel meerdere dingen van Jake in zijn mond gehad en Jake ook meerdere dingen van hem. HEHEHE. Oké, die was flauw. Heel flauw. En doordenkerig.. “Het is echt lekker,” zei hij na een paar happen. Een beetje stilletjes, met wat kleine gesprekjes over wat onzinnige onderwerpen zaten ze daar aan tafel. Ongeveer een kwartier lang.
“Ik moet weer gaan,” zei hij toen hij al een paar minuten zijn soep op had. “Ehm.. Ik leen een van je paraplu’s als je dat niet erg vind. Je krijgt hem heus wel terug.” Na het afscheid – een lange zoen en een hug – vertrok hij weer naar het ziekenhuis. Ik zal het maar kort houden. Hij trof er Jane en een slapende Dave aan en gaf haar toestemming om bij de jongen te blijven slapen in het ziekenhuis – hij vertrouwde haar wel, die sprong niet op een gemorfinede Dave. En anders dan hoorde ze het wel van Dirk Strider. Hehe. Hij gaf het excuus dat hij het druk had en stuff en dat hij problemen kreeg als hij het niet af kreeg. En stuff. Licht stotterend excuus, waarna hij weer wegging. Niet naar huis. Hell no. Hij ging gewoon weer naar Jake, na een gesprek te hebben gehad over stuff met doktoren en zo. En toch naar huis zijn te gaan, om wat stuff te regelen met zijn baas en zo. Tweeëneenhalf uur later stond hij voor de deur van Jake’s appartement. Zijn vinger drukte zachtjes de deurbel in, voor een seconde. Lang genoeg. “Daar ben ik weer,” mompelde hij emotieloos toen de deur open werd gedaan en hij hing met trillende handen van de kou zijn jas op de kapstok, de paraplu in de plubak en zijn schoenen op de deurmat. En nu? Het liefst wou hij opnieuw instorten, nu letterlijk aangezien hij al het gedoe niet meer aan kon en het voelde alsof alles zijn schuld was geweest. Had hij Dave maar geen toestemming gegeven. Was dat joch dan maar thuis gebleven. Zijn ademhaling stokte een beetje en deze keer rilden zijn handen niet meer van de kou en stond het kippenvel ook niet vanwege die reden op zijn huid. Waarom was hij eigenlijk hier terug gekomen?

Jake begon een onbenullig gesprek terwijl hij doorat, Dirk's compliment over het eten met een brede glimlach ontvangende. Het duurde echter niet veel langer dan een kwartier. "Ik moet weer gaan." Jake knikte dat hij het begreep en stond zelf ook op. Hij gaf Dirk een van zijn paraplu's nadat die erom gevraagd had. "Ik zie je wel weer verschijnen. Als je iemand nodig hebt, je weet me altijd te vinden." verzekerde hij Dirk. Hun lippen raakte en hij gaf hem een korte knuffel en liet hem toen gaan. Doei doei Dirk.
Met een zucht draaide hij zich om na de deur dicht te hebben gedaan. Heehum. Wat zou hij eens doen? Hij slofte langzaam naar de keuken en besloot toen de twee kommen op te wassen. Dat eindigde in een luide zang en dans op "Galaxies" van Owl City. Typisch. Terwijl hij afdroogde danste hij gewoon verder op het volgende nummer op zijn iPod. Eenmaal klaar, zette hij het ding uit en plofte hij neer voor de televisie, waar hij langzaam half in slaap begon te dommelen.

De deurbel ging. Die fucking deurbel. Hij besloot echter om wel op te staan; het kon Dirk zijn. Hij liep naar de deur, wreef door zijn ogen, deed zijn bril weer op en toen de deur open. "Daar ben ik weer." zei Dirk en Jake glimlachte even waterig. "So we meet again." Catwoman. Nee, nee, laten we dat even niet doen. Geen moment voor flauwe grapjes. Hij deed de deur achter zijn vriend dicht en uiteindelijk draaide zijn handen rond Dirk's middel en knuffelde hij hem even. Hij had gewoon het idee dat Dirk dat nodig had. In stilte begon hij zich af te vragen of hij misschien zou willen batsen. Kom op. Het leverde stress op. En batsen was afleidend. Zijn lippen plaatste zich op die van Dirk, voor eventjes maar, voordat ze los lieten en zijn handen die van Dirk vast pakte. Ze schommelde een beetje onbenullig heen en weer terwijl hij de Strider aankeek, proberend te ontcijferen wat er precies door hem heen ging. Niks goeds, waarschijnlijk.

De jongen die de deur open deed glimlachte waterig naar hem, maar op zijn eigen gezicht stond geen glimlach. Niet eens een emotie. Zijn voeten voelde hij nauwelijks meer en zijn hoofd was licht. Hij wist dat als hij hier weer was, hij weer een emotioneel momentje zou hebben. Maar nu ging hij echt niet meer huilen. Hell no. Behalve als Jake hem aan het huilen maakte en dat zou al waarschijnlijk niet gebeuren. En als het gebeurde, was het per ongeluk. Nee, Dirk. Geen gehuil meer in de buurt van iemand anders. Nope.
"So we meet again." De deur was achter hem dicht gedaan en al snel krulden er twee handen om zijn middel, waarna een knuffel volgde. Hmm. Misschien was het toch wel beter dat hij hier naar toe was gegaan. Anders wist hij echt niet wat hij zou moeten doen. Waarschijnlijk was hij dan gaan drinken. Hier zou hij dat minder snel doen, vooral aangezien Jake nu waarschijnlijk wel door had dat hij een soortvan alcoholprobleem had. Hehe. Hun lippen raakten elkaar zachtjes aan en de twee jongens lieten elkaar weer los, op hun handen na. Ze schommelden zachtjes heen en weer en Dirk keek er maar naar, zodat hij de andere jongen niet aan hoefde te kijken. Uiteindelijk haalde hij zijn ene hand los en trok hij de jongen zachtjes naar de woonkamer toe, waar hij op de bank plofte. Alsof er niks aan de hand was. Alsof zijn hart niet aan het sterven en aan het groeien was, tegelijk. Alsof hij niet op het punt stond om te huilen. Gewoon op de Stridermanier.
“Wat ben je aan het kijken?” klonk er, met een nogal akelig randje. Een heel klein ieniemienie randje. Heeeel klein. Bijna onopmerkzaam. Als hij zich niet in hield, was die rand nog veel groter geweest. Zo groot dat je er figuurlijk over heen kon vallen als je niet oppaste.

"Wat ben je aan het kijken?" vroeg Dirk, nadat hij Jake naar de bank had weten te leiden. Hij staarde naar de jongen op zijn bank en schudde zijn hoofd. Misschien waren ze ook wel allemaal verdoemd. Alles was mogelijk. Hij had gedacht dat zijn voeten gebonden waren door wat zwaartekracht naar beneden bracht. Maar alles was wat anders uitgepakt, he? Hij voelde zich deels beetgenomen door de toekomst die hij had gekozen, alsof die beter had geleken dan het in werkelijkheid was. Maar goed.. Nu had hij Dirk tenminste? Huffpuff.
"Naar jou. En het uitzicht is prachtig." Hij besloot dat hij maar extra lief zou doen voor Dirkie, kon ie waarschijnlijk wel gebruiken. Al wou hij stiekem gewoon batsen. Maar goed. Dirk greep liever naar de drank dan naar zijn lul. Onhandig jong. Was je eindelijk geil, kreeg je dit. Maar goed. Hij plofte naast Dirk neer, met zijn gezicht naar hem toe en op zijn knieën. Zijn armen sloegen om hem heen en hij drukte zijn gezicht in Dirk's nek. Langzaam maar zeker kroop hij zich een weg in de jongen zijn schoot, zijn voeten op de bank en zijn rug tegen de leuning terwijl hij met zijn hand met Dirk's oor speelde. De televisie stond uit maar hij vond het wel prima zo. Hij drukte zachtjes een kus op Dirk's wang en ging toen vrolijk verder met zijn oor.
"Weet je dat die sproeten op je oren echt super adorable zijn?" Dat moest wel een Strider ding zijn of zo. Dave had ze vele malen duidelijker dan Dirk, maar bij Dirk waren ze er ook. Als je Dave in een tanktop zag, zag je ook dat ie sproeten over zijn armen en schouders en rug had. En hoewel ze bij Dirk minder aanwezig waren, wist hij ze toch wel te vinden. Natuurlijk was hij zelf ook niet sproetloos, nope. Maar dat was niemand. Iedereen had er wel een paar, en sommige zelfs heel veel. En hij had een select groepje.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij de jongen zijn hoofd schudden. Had hij iets verkeerds gezegd? Misschien. Misschien ook niet. Hij wierp een korte blik op Jake, voordat zijn ogen weer naar de tv gingen. Er was niet echt iets bijzonders op te zien.
"Naar jou. En het uitzicht is prachtig." Nietblozennietblozennietblozennietblozennietblozennietblozen. Fucking hell. Niet blozen! Zijn wangen werden lichtelijk rood, wat nauwelijks te zien was. Beter dan een rood hoofd. Hij wist even niet wat hij moest zeggen, keek maar weer naar de tv. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de jongen naast hem ging zitten. Twee armen werden om hem heen geslagen en een hoofd drukte in zijn nek. Dirk reikte naar de afstandsbediening en zette de tv uit. Daar gingen ze toch vast niet meer naar kijken. Langzaam kroop de jongen op zijn schoot en een hand speelde zachtjes met zijn oor. Zijn gedachtes waren eigenlijk teveel naar Dave die in het ziekenhuis lag, waardoor hij niet op lette. Zachtjes werd er een kus op zijn wang gedrukt, die hem uit zijn gedachtes rukte. Hij moest nu echt ophouden met denken aan zijn broertje die in het ziekenhuis lag waarmee het nu niet super ging en wat zijn schuld was.. Oké, dit ging echt niet meer lukken. "Weet je dat die sproeten op je oren echt super adorable zijn?" Zijn gezicht kleurde en om zijn trots te herstellen zoende hij Jake, alleen brak hij al snel af, zijn blik af wendend. Nog steeds een beetje depressief. Hm. Jade zou hem sms’en als er iets gebeurde, als de dokters maar iets tegen haar of Dave zei. Althans, dat verwachtte hij van haar. Anders was dat stom. Heel stom. Haar vermoorden of zo zou hij nooit doen. Ze was Dave’s vriendin. Hij had John ook niet vermoord, ondanks dat dat joch gigantisch vaag was.

Hij moest wel. Hij kon niet anders. Hij lachte toen Dirk rood kleurde. Je kon gewoon niet anders. Hun lippen raakte en hij beantwoordde Dirk's zoen, maar die trok alweer los. Zijn hand gleed in Dirk's haar en hij aaide zijn hoofd zachtjes. Hij snapte het ook wel. "Rustig babe," fluisterde hij de jongen toe. Hij drukte zachte kussen in Dirk's hals en langs zijn kaak. Het zat allemaal een beetje buiten zijn bereik. Hij had immers geen invloed op wat er gebeurde en het enige wat hij kon doen, was Dirk afleiden. Een film kijken had geen nut, je gedachten wouden dan nog wel eens dwalen. En daarom moest hij iets verzinnen waarbij Dirk niet aan iets anders kon denken.
Hij wist de jongen zijn gezicht naar hem toe te draaien en zijn lippen op die van Dirk te planten. Iep. Zijn hand gleed van Dirk's haar naar zijn nek en streek zachtjes over de huid. Hij liet los en zijn hand gleed naar Dirk's shades, die hij uit deed en op het tafeltje achter de bank legde.
"Je hebt zulke mooie ogen." Zonde dat die de hele tijd achter zo'n zonnebril zaten. Zijn groene ogen staarde Dirk voor enkele seconden aan, voor zijn lippen weer voorzichtig met die van Dirk meette. Na een korte tijd wist hij zijn tong in Dirk's mond te werken, waar 'ie thuis hoorde.

Een hand gleed door zijn haar en aaide zijn hoofd. Hij draaide zijn hoofd wat meer naar de jongen toen, aangezien hij zijn hoofd had weggedraaid. Dirk zuchtte zachtjes, het voelde wel lekker.
"Rustig babe," klonk er en zachte kussen werden in zijn hals geplaatst, vervolgden langs zijn kaak. Hij beet zachtjes op zijn lip, sloot zijn ogen een beetje. Jake was hem aan het afleiden en hij liet hem maar gaan. Hij had geen idee of het wel zou helpen. Nou ja. Dus wel. Half. Op zulke momenten was het gewoon onmogelijk om zijn gedachtes te focussen. Jezus. En zich af sluiten van de jongen op zijn schoot was ook al zo stom. Een hand draaide zijn gezicht en hun lippen raakten elkaar zachtjes weer aan. Zijn ogen sloten zich helemaal en er gingen rillingen over zijn rug heen toen er een hand naar zijn nek gleed en de huid daar streek. Maar wat als Jade belde of sms’te? Wat als het opeens heel erg slecht met Dave ging en er iets gebeurde? Hun lippen lieten elkaar los en een hand pakte zijn shades af. Noes. Noes. Nee. Niet zijn shades. Niet nu. Fucking hell no. Een zachte vloek kwam uit zijn mond, maar Jake leek dat te negeren. Hun lippen raakten elkaar weer aan en toen er een tong in zijn mond gleed, klonk er een gedempte kreun. Alsjeblieft niet. Hij brak de kus af en pleurde de glasses op zijn neus.
“Niet nu,” mompelde hij zachtjes op een half smekende toon, al twijfelde hij zelf. Nee. Neeeee. Het moest gewoon niet. Hij wou eigenlijk niet echt dat Jake hem zou afleiden, maar aan de andere kant voelde het zo goed. Zo. Fucking. Goed. En zijn broek zat al niet lekker maar hij moest dit niet doen want Dave lag dankzij hem in het ziekenhuis en dat was iets waar hij depressief om moest zijn. Eigenlijk had hij moeten blijven. Nu zat hij egoïstisch met Jake te doen. Dat was ook stom. Hij moest er voor zijn broertje zijn.

Hun lippen braken van elkaar los en zijn groene kijkers focusde zich op Dirk. "Niet nu." 'Nee'? Zijn ogen knepen zich een innieminnie klein beetje samen met een hele kleine frons, waarna hij van Dirk af kroop en op de andere kant van de bank neer plofte, met zijn rug tegen de leuning en zijn blik nog op Dirk gericht.
"Waarom ben je hier?" vroeg hij vervolgens. Het kwam er botter uit dan bedoeld. Maar hij begon het zich toch echt af te vragen. Natuurlijk wou hij troost bieden, maar hij had geen idee hoe. Hij wou gewoon niet dat Dirk er te veel aan dacht.
"Waarom ben je niet in het ziekenhuis?" vroeg hij vervolgens, niet van plan om Dirk veel rust te gunnen tot zijn vragen waren beantwoord. Hij fronste even en krabde in zijn nek, waarna hij zijn bril ook op het tafeltje achter de bank legde.
"Wat wil je dat ik doe? Natuurlijk wil ik er voor je zijn, daar heb je me voor. Maar je maakt je nu alleen zorgen omdat je daar niet bent, dus ik vraag me kind of af wat je hier doet in plaats van daar?" Hij voelde zich een klootzak, maar hij moest en zou dit op zien te lossen. Al bedoelde hij daarmee Dirk's situatie met zichzelf, niet die van Dave. Daar kon hij niks aan doen. Dat zou Jade wel doen, he? Die zou Dave's pijn wel verlichten, he?

De jongen kroop van hem af en nu begon hij spijt te krijgen van zijn woorden. Zijn warme schoot begon weer kouder te worden en de twijfelingen werden erger. Ook ging Jake niet alleen van zijn schoot af, maar plofte op de andere kant van de bank neer. Twee meter verder. Misschien wel meer. Hij keek hoe de ogen hem aan staarden met een lichte frons.
"Waarom ben je hier?" Dirk opende zijn mond, maar kreeg niet de kans om te antwoorden. "Waarom ben je niet in het ziekenhuis?" Hij beet op zijn lip. "Wat wil je dat ik doe? Natuurlijk wil ik er voor je zijn, daar heb je me voor. Maar je maakt je nu alleen zorgen omdat je daar niet bent, dus ik vraag me kind of af wat je hier doet in plaats van daar?" De vragen hielden eindelijk op, al was er een brok in zijn keel ontstaan. De jongen had aan de ene kant wel gelijk. Wat deed hij hier nog? Maar als hij daar was, wat deed hij daar dan?
“Ik wil niet meer in dat ziekenhuis blijven omdat ik bang ben dat mijn gevoelens misschien de overhand zouden kunnen nemen of dat ik bijvoorbeeld me ga afreageren op andere mensen, aangezien ik er daar niet over kan praten,” zei hij met een half schorre stem. “Ik wil graag de broer zijn die zonder janken daar zou kunnen zitten, maar ik ben bang dat ik die niet kan zijn. Als een echte broer zou ik daar de hele tijd moeten zijn. Ik ben ook nog verdomme zijn voogd.” Hij veegde onder zijn bril door de tranen weg. Zijn stem rilde, bleef gelukkig nog wel wat neutraal en thank god dat hij die glasses op had. “Ik zou daar graag willen zijn. Maar ik kan het niet. En ik ben bang dat als ik thuis zit, ik me vol ga zuipen en ik er dan al helemaal niet goed van af kon.” Hij wreef opnieuw de tranen weg. “Ik heb geen idee wat je voor me nu kunt doen, behalve me van de alcohol af te kunnen houden.” En al die stomme gedachtes waardoor hij nu moest huilen, maar hij weigerde om dat te gaan zeggen. Waarschijnlijk had Jake dat ook al door. Nog steeds wist hij zijn stem sterk en emotieloos te houden, wat hem alle moeite koste. Op de trilling na. Eigenlijk trilde zijn hele lichaam nu al. Fuck. Niet handig. Helemaal niet handig.

"Ik wil niet meer in dat ziekenhuis blijven omdat ik bang ben dat mijn gevoelens misschien de overhand zouden kunnen nemen of dat ik bijvoorbeeld me ga afreageren op andere mensen, aangezien ik er daar niet over kan praten." Hij knikte zachtjes en ietwat begrijpend, zelfs als hij het niet helemaal begreep. Dat was niet iets dat er op het moment toe deed. "Ik wil graag de broer zijn die zonder janken daar zou kunnen zitten, maar ik ben bang dat ik die niet kan zijn. Als een echte broer zou ik daar de hele tijd moeten zijn. Ik ben ook nog verdomme zijn voogd." Dat wist hij van Dirk. Die had iets raars met huilen. Hijzelf huilde liever ook niet voor anderen. Een van de weinige keren dat hij had gehuild en iemand anders het had gezien, was toen bij de dierenarts met Halley en Dirk. Maar daar had hij geen spijt van. Dirk mocht best weten dat hij geen harteloos monster was.
"Hoe denk je dat Dave dit opvat? Misschien komt het nu over alsof je er niet genoeg om geeft. Alsof je teleurgesteld bent. Of dat je denkt "het is je eigen schuld". Zou kunnen, toch?" Behalve dat Dave stijf stond van de morfine, maar dat wist Jake ook niet. En dat was op dat moment niet eens meer, die kleine dude sliep. Maar dat kon Jake ook niet weten. "Ik zou daar graag willen zijn. Maar ik kan het niet. En ik ben bang dat als ik thuis zit, ik me vol ga zuipen en ik er dan al helemaal niet goed van af kon. Ik heb geen idee wat je voor me nu kunt doen, behalve me van de alcohol af te kunnen houden." Wow.
"Wat leid ik toch een nuttig bestaan. Mijn vriend de alcoholist bij de whiskey weg houden." grinnikte hij zachtjes, hoewel hij nog wel ietwat nijdig was. Ja, hoe ging je om met een 'nee'? En dan niet een 'nee, je mag geen koekje', maar een 'nee, ik wil niet met je neuken'. Hoe de fuck moest je dat opvatten? Oh shit. Oh shit. Misschien was het de eerste keer gewoon zo slecht geweest dat Dirk nu niet meer wou. Was dat de reden dat hij zich vol had gezopen en het daarna nog een keer had geprobeerd? 'Als ik dronken ben, valt 't wel mee'. Dear God.

Het was allemaal zo moeilijk. Bij Dave zijn en huilen of wegblijven en egoïstisch zijn. De tranen leken niet op te houden en hij kon alle snikken en sobben nog inhouden. Waarschijnlijk was de emotie in zijn stem wel te horen als je goed luisterde. Dirk's vingers streken over het bankkleed heen. Tranen begonnen al bijna te stoppen. Hij kon het volhouden. Huilbuien waren logisch in zulke situaties, al was hij de Seme in de relatie.
"Hoe denk je dat Dave dit opvat? Misschien komt het nu over alsof je er niet genoeg om geeft. Alsof je teleurgesteld bent. Of dat je denkt "het is je eigen schuld". Zou kunnen, toch?" De woorden van Jake klonken hard. Waarschijnlijk omdat het ook zo zou zijn als Dave niet stijf stond van de morfine. Dirk knikte, draaide zich nogal ontwijkend de andere kant op. "Wat leid ik toch een nuttig bestaan. Mijn vriend de alcoholist bij de whiskey weg houden." Dirk wist dat hij om dit tijdstip allang dronken was als hij thuis was. Hij had zich ook al bijna lam gezopen op die ene avond. Nog meer stomme herinneringen. Noes. De tranen waren gestopt en zijn ogen staarden voor zich uit, terwijl hij een rechtere houding aan nam. Uiteindelijk kwam er een zucht uit zijn mond en wierp hij een blik op Jake.
"Het spijt me. Ik neem mijn woorden terug." Hij had nu echt wat afleiding nodig. Anders dan zat hij zometeen weer te huilen. Bah bah bah. 

"Het spijt me. Ik neem mijn woorden terug." klonk er van de andere kant van de bank en hij bleef hem met een pokerface aanstaren, wat erg moeilijk was. Met een bijna neutrale streep als mond leunde hij naar Dirk toe en veegde langs zijn ogen en wangen voordat hij hem een kus op zijn wang gaf. Helaas voor Dirk was Jake ontzettend flauw, mocht je dit nog niet zijn opgevallen. Maar dat was het wel, hé? Ja, zijn momentjes konden je niet geheel ontglippen, hoe hard je je best ook deed. Gatver. Het is half drie 's ochtends en de hond kotst op mijn vloer terwijl ik post. Baka.
"Niet nu." zei hij en liet zich op zijn kont zakken. Zijn arm lag over de leuning en zijn groene ogen keken de jongen uitdagend aan, alsof hij wou dat de jongen maar zorgde dat het wél 'nu' zou worden. En dat was ook precies wat hij wou. Als je Dirk toch een keer de seme ging laten zijn (Jake was er zelf ook van overtuigd dat hij de seme was, silly Jake) - als er al zoiets bestond als een seme buiten anime termen - dan kon dat net zo goed zijn als ie vrolijker moest worden. Hij was niet zeker of er wel zoiets was als een uke en een seme (kende die termen ook alleen dankzij Dirk), maar wat hij ermee bedoelde, was wie er topte.

Het enige wat de jongen deed was hem met een pokerface aanstaren. The fuck? Hoorde hij hem niet of zo? Hij nam zijn woorden terug. Hij wou juist graag dat Jake hem nu zou afleiden. Uiteindelijk leunde de brit naar hem toe met een neutrale streep als mond, een hand veegde de tranen zachtjes weg en een kus op zijn wang werd gedrukt. Een ongeduldig geluid kwam uit Dirk’s mond, terwijl hij de jongen afwachtend aan staarde.
"Niet nu." The. Fuck. Dat de jongen dat nu durfde te zeggen op zo’n moment dat het verdomme wel duidelijk was dat hij die afleiding nodig had. De jongen leunde terug, de afstand werd vergroot en zijn ogen staarden Jake aan alsof hij hem er mee wou kunnen doden, gelukkig kon de jongen aan de andere kant dat helemaal niet zien. Hij was even boos. Heel even. De boosheid zakte alweer toen hij de uitdagende blik zijn. Dirk twijfelde voor geen moment, duwde de jongen een beetje ruw onderuit op de bank, kroop boven op hem en viel zijn nek aan. Nou ja. Zo ook weer niet. Hij deed heel zachtjes hoor en doordat het emotionele en verdrietige effect nog niet echt weg was getrokken, trilden zijn lippen zachtjes. Zijn ene hand was in het bruine haar gevlochten terwijl de andere hand onder het shirt door ging, de lichte 6-pack streelde en zachtjes heen en weer gleed gleed, over de buikspieren heen. Voorzichtig beet hij zachtjes in de huid van Jake’s nek, waarna hij een lichte zuigzoen plaatste. Hij liet los en ging wat achter uit, om vervolgend een zoen op de jongen zijn lippen te drukken, waarbij zijn eigen lippen nog steeds een beetje trilden en zijn gedachtes nu de kans kregen om de andere kanten op te gaan, aangezien zoenen toch iets minder geconcentreerder was dan in de nek zoenen. Dirk vroeg zich af of dit ook nog wel zou gaan helpen. Meh. Vast wel. Uiteindelijk. Als ze naakt-.. Wacht eens even. Ze gingen toch niet neuken? Hij had eigenlijk geen idee waarom niet, maar het voelde anders nu het bij Jake thuis was, niet in een restaurant en hij nu ook niet dronken was. In het restaurant was het nogal haastig en als hij dronken was kon hij er zich niks van herinneren. Iets vertelde hem dat dit nog wel een poosje zou kunnen duren en hij alles zou kunnen herinneren. Hopelijk. Anders was het echt voor niks geweest. Noes. Was Jake eigenlijk van plan om te neuken? Zelf als het niet zo was, dan zou hij wel het initiatief nemen. Waarschijnlijk.

Binnen enkele seconden had Dirk zich een weg op hem gewerkt en zijn handen draaide rond Dirk's nek. Een hand vlocht zich in het chocolade bruine haar van Jake en een paar lippen bevonden zich in zijn nek en hij grinnikte zachtjes toen het in een zuigzoen veranderde. Hij wist dat zuigzoenen niet het beste voor je waren op de wereld, maar het was iets dat hij en Dirk.. gewoon deden. Alsof ze hun territorium afbakende. En zoiets was het in feite ook.
Hun lippen raakte weer en het lichtelijke getril was hem niet ontgaan. Zijn handen weefde zich in het blonde haar en zijn tong worstelde met die van Dirk. Iep. Zijn benen krulde rond de jongen zijn middel, waardoor hij soort van als een luiaard aan hem hing. Half knuffel, half lebber.
"Ik hou van je." fluisterde hij en zijn armen draaide weer wat meer om hem heen, hangend in zijn nek. Hij drukte zijn gezicht in Dirk's nek en begon hem daar te zoenen en te likken en te doen. Iep. Ik heb echt geen sekspiratie op het moment. Komt wel weer. Strakjens.

Ondanks de zwaartekracht bleven zijn glasses nog wel op zijn neus staan. Voorlopig dan. Hij was niet van plan om ze af te doen en als Jake ze af zou doen, was er een kans dat hij ze weer op zou zetten. Eigenlijk hield Dirk er niet echt van als iemand anders zijn glasses af deed. Maar Jake mocht het eigenlijk wel hoor. Als hij dat wou. Hun lippen openden zich bijna tegelijkertijd, waarna hun tongen met elkaar speelden, Dirk duidelijk de overhand nemend. Ondanks dat hij emotioneel nog in de war was, ging hij zijn plek niet opgeven. Nooit niet. Een hand was in zijn haar gekruld en al snel krulden twee benen om zijn middel, waardoor de jongen op hem ging hangen. Fuck. Niet handig. Maar boven op Jake liggen ging hij niet doen. Hij wist niet eens of hij zwaar voor de jongen was. De kus stopte, tot zijn irritatie.
"Ik hou van je." Zijn gezicht werd rood en hij keek weg, niet wetend wat hij moest zeggen. Jake greep hierdoor de kans en twee armen werden wat meer om hem heen gedraaid, waarna er lippen in zijn nek kwamen. Hnng. Zijn mond opende een beetje en een zachte kreun uit zijn mond. Dirk beet op zijn lip toen hij zichzelf in de gaten had. Nee. Nu ging hij zichzelf juist aan de jongen gewonnen geven. Fucking hell no. Een beetje ruw duwde hij de jongen die aan hem hing op de bank neer. Hun lippen raakten elkaar weer aan en al snel startte er een ruwe tongzoen, waarbij Dirk duidelijk de overhand leek te hebben. Dit gevecht was nog niet over.

Jake's lippen krulde een beetje omhoog en hij nuzzelde zijn gezicht in Dirk's schouder toen die stopte met kreunen. Hij lachte zachtjes, maar dat werd blijkbaar niet gewaardeerd. Een hand kwam tussen hun buiken en hij werd een beetje ruw naar beneden gedrukt, waarbij hij zachtjes iepte. Ze startte een tongzoen en Jake liet Dirk maar. Hij mocht voor deze ene keer zichzelf baas boven baas noemen. Alleen omdat hij het zielig voor hem vond. Maar hij moest het niet te duidelijk maken. Daarom friemelde hij aan het knoopje van Dirk's broek. Hun tongen speelde nog met elkaar en het was alles behalve netjes en georganiseerd. Maar dat maakte niet uit. Hij wou Dirk zo snel mogelijk zijn kleren uit, al was hij niet van plan om een neukpotje van tien minuten te houden. Hij was wel van plan om wat meer te doen dan normaal en het wat.. uh.. om er meer passie en voorzichtigheid in te brengen? Normaal waren ze soort van slordig. Viel te verwachten op de mannen wc. Dat riep nou niet echt "je bent het belangrijkste op de wereld voor me". Maar hij hield gewoon van openbare seks. Kon hij weinig aan doen. Hij kreeg op de raarste momenten zin.