I can see it from the other side, the grass isn't always as green

"Ik ben niet echt moe. En we kunnen wel naar jouw huis gaan. Grote kans dat Dave ons lastig gaat vallen." Jake knikte, maar ging er niet echt op in. Ja, wat viel erover te zeggen? Dirk had een jongere broer, ja. Vaak vonden oudere broers of zussen hun jongere broertje of zusje - of meervoud zelfs - irritant. Toen Dirk ook op was gestaan en what not, begonnen ze aan de weg terug naar huis. Er werd een beetje afwezig gepraat terwijl Jake grapjes maakte waar Dirk dan niet om lachte. Maar goed. Hij hoefde geen verzekering van Dirk dat hij grappig was.

Hij slofte naar de flat en opende de eerste deur, waarna hij klikte op het liftknopje. Hij wachtte tot de lift naar beneden kwam, nog steeds pratend over god-knows-what. Hij stapte de lift in en klikte het knopje in zodat ze op de derde etage kwamen, de hele tijd nog pratend. Eenmaal aangekomen deed hij de deur open, liepen ze door het kleine gangetje en kwam hij aan bij zijn deur. Hij deed zijn sleutel in het slot en opende de deur. En klonk geblaf en Halley kwam langzaam aansloffen. Zijn staart sloeg zachtjes heen en weer en Jake aaide hem over zijn kop. Hij negeerde Dirk even en liet zich op de grond zakken.
"Hello handsome. Who's my good boy? Who's my good boy?" hij herhaalde het op speelse toon en zijn handen gleden in het dier zijn vacht. Halley's staart sloeg wat harder heen en weer en hij werd gelikt. Hij duwde zijn gezicht in het dier zijn hals en de witte herder duwde zijn neus tegen zijn gezicht. "Good boy." zei hij en kwam weer omhoog, na de hond een aai over zijn kop te geven. Halley snuffelde even aan Dirk en blafte, terwijl zijn staart heen en weer ging. Hij trok Dirk bij zijn pols wat naar binnen, liet los en deed de deur dicht. Hij liep naar de keuken en ging er maar vanuit dat Dirk volgde. "Wil je wat te drinken? Of eten?"

Hij stond op en liep de jongen achter aan, aangezien dat de bedoeling leek te zijn. Onderweg maakte Jake nogal veel grapjes en zoals gewoonlijk lachte hij er niet om. Sommigen waren wel grappig, maar niet het lachen waard. En het zou nogal raar overkomen als hij opeens zou gaan lachen, terwijl de jongen dat niet eens van hem gewend was. Duh.
De jongen woonde in een flat, in tegenstelling tot het alleenstaande huis waar hij in woonde. Hij had ook in een flat gewoond, vroeger. Maar nu woonde hij in een alleenstaand huis omdat hij dat kon. Duh. Ze gingen de lift in, waar nog meer gepraat ontstond. Natuurlijk. Praten was iets wat beste vrienden deden, al was hetgeen wat uit Jake’s mond onzin en wat uit zijn eigen mond bijna altijd serieus. Ondanks dat waren de gesprekken van hun best wel.. Eh. Hij had geen idee. Whatever. Ze belanden bij de voordeur van Jake, na door een lange gang gelopen te hebben en de jongen werd al meteen vrolijk begroet door Halley. Oud beest. Het joch ging even met hem kroelen – “Who's my good boy? Who's my good boy?” – waarna hij het appartement in werd gesleept. Aan zijn pols. Met aanraking. De hond had naar hem geblaft, maar hij negeerde het maar. De hond liep hem achterna en hij bleef even stil staan, shoo’de de hond zonder geluid weg door een beweging met zijn hand.
"Wil je wat te drinken? Of eten?" Wat een gastheer.
“Ik zou wel graag wat dr-” Zijn zin werd afgekapt doordat het gewicht van een hond op hem leunde en hij op de grond viel. Zijn bril vloog van zijn neus af en belandde ergens. “Halley, af! Foei- Nee blijf van mijn gezicht af!” Zijn gezicht werd volgelebberd door de hond die boven op hem zat. Met moeite kon hij het gigantische beest van zich af krijgen. Normaal kon hij zoiets zwaars wel wegduwen, maar dat beest zat zijn hele gezicht onder te likken wat hartstikke goor was. Bah. Met moeite stond hem op terwijl de hond kwispelend naar hem zat te kijken – vaag beest – en zijn ogen zochten rond naar zijn bril, die een paar meter op de grond lag. Gebroken. Nou ja, de poot was beschadigd en er zat duidelijk een barst in het glas. Ook was een van de hoeken er half af. Shit. Double shit. Hij pakte het ding op en het lag nogal gammel in zijn handen. Dirk zuchtte zachtjes. Hij had er nog een paar thuis liggen als reserve, maar dan moest hij helemaal naar huis gaan en stuff. Hij beet op zijn lip en staarde naar het hoopje bril, legde deze op de salontafel en ging op de bank zitten. Hij wierp de hond een strenge blik toe toen deze naar hem toe wou lopen en deze keer bleef het ding waar hij was. Gelukkig maar. “Doe maar wat water.”

"Ik zou wel graag wat dr-" Jake lette haast niet op en neuriede een nietszeggend deuntje. Hij pakte twee glazen en legde die op de bar - hij had zo'n bar met van die stoelen, waardoor hij aan een kant kon koken of wat dan ook en aan de andere kant mensen konden zitten - en wendde zich naar Dirk, omdat hij niet had opgevangen wat hij wou. Hij was blijkbaar wel heel erg in zijn eigen wereld verzonken, want Halley zat half tegen Dirk aan en lebberde zijn gezicht af.
"Halley!" riep Jake streng en gaf de hond een strenge tik tegen zijn schouder, waardoor hij van Dirk af ging en Jake met kwispelende staart aankeek. Hij keek met een frons naar de hond, die wat afstand nam, wetend dat hij wat verkeerd had gedaan. Verdomme, Halley wist 't wel weer te doen allemaal zeg. Hij keek rond, maar Dirk vond zijn shades eerder. Dat ding was nogal kapot gegaan in de val, en Jake begon zich schuldig te voelen.
"Gosh, het spijt me Dirk! Ik weet niet wat hij opeens had, normaal doet hij nooit zo.. Het spijt me echt. Crikey zeg, ik vergoed het wel. Nogmaals mijn verontschuldigen zeg." Hij blerde het er allemaal een beetje uit, waarna Dirk zei dat hij wat water wou en hij nogal gestressd knikte.
"Oh ja, of course, is goed." blerde hij er vervolgens ook uit en pakte een van de glazen, liet het water even lopen zodat het goed koud was en vulde het glas daarna, waarna hij vervolgens het water op de salon legde. Hij liep naar de jassen die allemaal daar hingen en onderzocht de zakken, in de hoop zijn portemonnee te vinden. Jeetje, wat schaamde hij zich voor Halley's gedrag.

Waarschijnlijk kwam het feit dat de hond niet meer in zijn buurt kwam doordat Jake ingreep. Kon ook. Zijn houding ontspande en hij keek Jake aan, die duidelijk in de stress leek te schieten.
"Gosh, het spijt me Dirk! Ik weet niet wat hij opeens had, normaal doet hij nooit zo.. Het spijt me echt. Crikey zeg, ik vergoed het wel. Nogmaals mijn verontschuldigen zeg." Wacht wat? Hij had eerst niet doorgehad wat de jongen zei en had geantwoord op de vraag eerder, maar nu besefte hij welke kant de jongen op ging.
“Jake, Ik-” De jongen was al in de keuken en het was niet echt heel erg verstaanbaar omdat het zachtjes klonk. Jake hoefte niks terug te betalen. Echt niet. Hij had zoveel zonnebrillen en het was gewoon een ongelukje wat kon gebeuren en.. De jongen kwam weer terug naar de woonkamer, zette het glas op de salontafel en ging weer weg. Deze keer ging Dirk hem achterna, het was duidelijk dat hij aan het zoeken was. Hij pakte de pols van de jongen en draaide hem om. “Je hoeft niks terug te betalen,” zei hij en hij trok ‘m mee. Misschien een beetje hard, maar hij vond gewoon dat je voor zoiets niet hoefde terug te betalen. Hij duwde Jake op de bank, liet hierbij zijn pols los. “Relax man, het is maar een ongeluk. Ik heb thuis nog meer van die glasses liggen. Maak je je alsjeblieft nou geen zorgen.” Zijn ogen waren een beetje bezorgd gaan staan, wat hij zelf niet echt in de gaten had. Ofcourse niet. Het hoofd van de hond duwde zachtjes tegen zijn been aan en hij gaf de hond even een klopje op het hoofd. “Braaf.” Vage beesten konden ook lief zijn, zo te zien.

Jake liet zijn hand zakken in een van zijn jaszakken, maar tevergeefs. Hij zocht verder, tot een hand rond zijn pols draaide en hij om werd gedraaid. "Je hoeft niks terug te betalen." Hij werd meegetrokken, en liet het maar gebeuren, hoewel het wel wat steviger was dan normaal. Hij werd op de bank geduwd, maar begon weer te bleren. "Maar Halley is mijn verantwoordelijkheid en als-" Ditmaal werd hij echter onderbroken. "Relax man, het is maar een ongeluk. Ik heb thuis nog meer van die glasses liggen. Maak je je alsjeblieft nou geen zorgen." Jake zuchtte en knikte uiteindelijk, hoewel hij zich nog wel schuldig voelde. Halley kwam het blijkbaar weer goed maken en Jake liet zich wat meer achterover vallen op de bank. Hij voelde hoe Halley's hoofd zich tussen zijn benen legde en een paar bruine ogen hem aanstaarde. Hij leunde voorover en schoof wat naar achteren, zodat hij naar voren kon leunen en de hond zijn hoofd tussen zijn handen kon nemen en zachtjes achter het dier zijn tamelijk lange oren kon masseren. Hij legde zijn hoofd op die van zijn hond en drukte een korte kus tussen het dier zijn ogen.
"You're a troublemaker, I'll give you that." mompelde hij en liet zich toen weer achterover vallen op de bank. Er zaten enkele dierenskeletten die netjes op waren gezet rond het huis. Hij had iets met schedels en skeletten, ze fascineerde hem. Daarom zaten die dingen door heel zijn huis. En in zijn kamer zaten veel Avatar posters, nog steeds. Hij keek Dirk even aan, ergens ook wel dankbaar omdat hij hem nu gewoon aan kon kijken. "Weet je zeker dat je niks te eten wil? We zaten roothin' toothin' lang buiten, hoor."

"Maar Halley is mijn verantwoordelijkheid en als-" Ofcourse zou Jake protesteren. Dat was de meest voor de hand liggende reactie. Zou hij ook doen als hij hem was, hoor. Dirk was weer gaan zitten en dronk een beetje van zijn glas water. Zijn blik ging naar de hond die zijn kop tussen de benen van de jongen vlak bij hem neer legde. Ghehe. Het zag er wel adorable uit. Hij keek even naar het schattige moment tussen jongen en zijn hond. "You're a troublemaker, I'll give you that." Hij keek weg en nam nog een slok van zijn glas. Waarom moest dat accent zo aantrekkelijk zijn? Jezus. Niet eerlijk. Waarom moest hij nog steeds een crush op hem hebben? Oneerlijk. Heel oneerlijk. Zijn blik ging naar een van de dierenskeletten van Jake. Ze zagen er wel grappig uit. Opnieuw dronk hij wat van het water. Zijn oranje ogen staarden vervolgens een beetje naar de grond. Hij was het aantal jaren dat hij een crush had op de jongen vergeten. Hij hield het de laatste jaren niet echt bij, aangezien hij toch gewoon keihard afgewezen was. Het was ook nog de enige keer dat hij emotie toonde in de buurt van hem. Nou ja, het kwam ook wel heel hard aan hoor. Vooral omdat de jongen hem eerst niet serieus nam. En hem dan gewoon keihard afwees alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Grom. Maar oké. Hij moest er dus maar mee leven. Hopelijk kwam hij op een dag wel iemand tegen die de gevoelens ook terug kon geven. Dat zou wel eerlijk zijn. "Weet je zeker dat je niks te eten wil? We zaten roothin' toothin' lang buiten, hoor." Tijdens het nadenken was zijn blik afwezig en een beetje somber geworden, maar hij herstelde zich al snel toen hij er eenmaal niet meer aan dacht en hij keek op.
“Ehm.. Het hoeft niet hoor. Zoveel honger heb ik ook niet,” zei hij zachtjes en hij wierp een blik op de hond die op de grond was gaan liggen. En dan vooral op de licht opgeblazen buik. Arme hond. En Jake kon er helemaal niks aan doen. Awwh.. Hij keek weer even naar Jake “Maar als je het graag wilt, mag het wel hoor.” Dirk keek weer weg en beet op zijn lip, moest moeite doen om niet te gaan glimlachen.

De sombere blik was Jake niet ontgaan, maar hij ging er niet op in. Hij ging er nooit op in. Dirk zou het toch alleen een beetje van zich af kloppen en hem niet vertellen wat er was, dat had hij inmiddels wel geleerd. Daarom vroeg hij er nooit naar, maar soms maakte hij zich wel zorgen.
"Ehm.. Het hoeft niet hoor. Zoveel honger heb ik ook niet." zei de jongen. Jake knikte even en stond op, terwijl Dirk verder ging over dat als hij het graag wou, het wel mocht. Oke, dat was dus een ja. Hij zou er niet moeilijk over doen, hij had nog genoeg.
"Ik warm wel wat op van gisteren." stelde hij voor, hoewel Dirk er niet echt op hoefde te reageren. Hij liep de keuken weer in en pakte een tupperware doosje waar nog overgebleven pasta in zat. Vervolgens opende hij de magnetron en plopte hij het erin, waarna hij het kookwekkertje op drie minuten instelde. Hij liep weer terug naar de woonkamer, en keek Dirk aan, en toen naar Halley. Halley lag op zijn zij en even fronste Jake. Hij mompelde enkele woorden en plofte naast de hond neer. Hij aaide het dier over zijn hoofd, maar hij reageerde er niet echt op. Zijn ogen opende zich wat meer en zijn hart zonk. Zijn hand raakte het dier zijn buik aan. Opgezwollen.
"Dirk," begon hij, de toon in zijn stem serieus en zijn blik voorspelde ook niks goeds. "Dirk help me met Halley naar de auto krijgen." Zo'n grote hond kon je niet dragen, sowieso, maar het was pijnlijk voor Halley om op te staan - dit had hij de eerste keer al meegemaakt. Hij schold onder zijn adem door en rende naar de jassen, waar hij Halley's halsband en lijn vond. Hij haastte zich terug en deed de halsband om, en de lijn eraan. Hij en Dirk hielpen de witte herder omhoog en die stond op half trillende poten. Hij beet op de binnenkant van zijn lip en hielp de hond de deur uit, de lift in, de lift uit en de auto in. Toen Dirk ook in de auto zat, begonnen ze te rijden. Fuck. Hij zou het niet trekken als Halley het niet zou redden. Echt niet.

"Ik warm wel wat op van gisteren," stelde de jongen voor. Hij knikte maar en keek de jongen achterna toen deze de keuken weer in liep. Zijn blik ging naar de hond die op de grond lag. Ging het wel goed met hem? Hij lag er zo stil bij. Dirk dronk zijn glas leeg en fronste naar een skelet van een hamster. What the fuck. Dat was het meest rare en kleine en vreemde skelet wat hij ooit had gezien. Jake kwam weer terug de woonkamer in lopen en leek de hond ook al op te merken. Hij volgde hem met zijn ogen en zag dat de groenogige jongen naast de hond neer ploffen. Aan de blik van hem te zien, was het niet goed.
Oh shit.
"Dirk."
Hij hoefde zich niet naar de jongen te wenden, want hij keek de hele tijd al naar hem, met een licht geschrokken blik. "Dirk help me met Halley naar de auto krijgen." Hij stond snel op en hielp de jongen met de hond. Uiteindelijk zetten ze hond in de auto en Dirk ging op de stoel aan de passagierskant zitten. Diep van binnen hoopte hij voor Jake dat de hond het zou kunnen redden, maar hij wist zelf wel dat dat een kleine kans was. De hond’s lichaam was oud en zou het waarschijnlijk niet kunnen redden. Hij zei maar niks, wetend dat dit de jongen naast hem alleen meer zou laten stressen.
De auto reed en reed, waarschijnlijk ook nog over de snelheidslimiet heen. Het voelde heel erg lang, al was het maar een paar minuten. De hele heenweg was het stil, op was geluiden van de hond na. Toen ze eindelijk stil stonden rende hij naar binnen en waarschuwde hij iemand die er werkte. De hond werd naar binnen gebracht, waarbij hij zelf ook wel hielp en hij bleef buiten het kamertje wachten, in de hal waar de balie ook was. Hij was de enige. Ondanks dat hij het graag wou, bleef hij niet met Jake daar binnen. Hij had zich er ook even voor verontschuldigd, al was het maar een korte sorry. Straks dan zei hij iets verkeerds, bijvoorbeeld. Dirk leunde tegen de muur aan, staarde naar de deur van het kamertje waar de jongen en de hond zich bevond, samen met een dierenarts.
Hij hoopte echt dat het goed zou komen.

Jake kon zich niet concentreren, maar deed zijn best om nog normaal te rijden. Zijn hart bonkte als een complete mongool en gedachten vlogen van links naar rechts. De hele rit naar de dierenarts zweeg hij, met die hond in de achterbak van zijn truck. Hij wist niet of Halley het nog een keer zou redden. Het ergste was nog dat hij enkele minuten geleden zo levendig rond had gesprongen. Zijn handen trilde zachtjes terwijl hij ze vast klampte aan het stuur. Hij voelde ook hoe erg ze zweette en hij beet zo hard op zijn lip om alles terug te houden, dat hij bloed proefde.
Eenmaal aangekomen trok hij zijn sleutels uit de auto en gooide hij de deur open. Hij sloeg de deur even hard dicht, propte zijn sleutels in zijn zak en opende de achterbak. Halley lag daar en keek hem aan met grote, bruine ogen die meer dan honderd woorden zeiden. Hij voelde een brok in zijn keel en hielp de hond uit de achterbak, met hulp van Dirk. Halley vond het blijkbaar tijd om tegen een boom aan te plassen - ondanks alles wat er gebeurde - en Jake liet het toe. Hij wist het niet zeker, maar dit kon nog wel eens de laatste keer zijn dat die hond buiten was. Langzaam liet de hond zijn poot weer zakken en slofte ze naar binnen.

Na een snelle bevestiging dat het was wat hij vreesde dat het was, werd hij de kamer uitgestuurd. Dirk had zich verontschuldigd en was niet mee gegaan, wat hij wel begreep. Jake werd neergepropt op een stoel terwijl Halley de spoedoperatie in werd geholpen. Hij had niet eens meer gelet op waar Dirk was; hij wist dat hij niet ver weg was. Hij zat voorover gebogen, zijn ellebogen op zijn benen en zijn handen in zijn haar, terwijl hij naar de grond staarde. Zijn hart bonsde nog steeds als een gek en hij zat op het randje. Als hij die woorden moest horen, zou hij het echt niet meer volhouden. Hij baalde er al van dat Dirk hem zo zag, hoewel hij liever hem in de buurt had dan wie dan ook. Als iemand hem zo moest zien, mocht het Dirk zijn. Hij had het idee dat hij minder hard geoordeeld werd. Behalve dat je alle mensen rond hem heen met hun hond of cat die nog prima was en alleen een prikje of wat dan ook nodig had, hem waarschijnlijk een aansteller vonden. Misschien was hij dat ook wel. Was het normaal om zo emotioneel te raken om een hond? Hij verplaatste zijn handen en drukte de muizen van zijn hand in zijn ogen. Hij voelde hoe een hand zachtjes zijn arm raakte en hij keek op, naar de dierenarts-assistente.
"Het ziet er niet goed uit," zei ze, haar stem zacht en meelevend. "We kunnen hem hier nog vierentwintig uur houden om te kijken of zijn situatie vooruit gaat, maar dan zou hij veel pijn hebben en de kans is erg klein dat het nog goed komt." Hij hield er niet van hoe eerlijk ze was. Hij wou het niet horen. Hij wist precies wat hij moest doen, hij wist precies wat hij moest zeggen. Maar hij wou het niet. Hij wou het echt niet. Zijn schouders zakte verslagen neer en hij ademde nogal geforceerd uit.
"Ik begrijp het.. Mag ik afscheid nemen?" De vrouw knikte en Jake stond op, waarna hij naar Dirk keek. Dit wou hij niet alleen doen. Nee, dit kon hij niet alleen doen. Hij stak zijn hand uit en wachtte tot Dirk die aan nam, waarna hij met hem de assistente volgde. Na enkele seconden realiseerde hij zich dat hij Dirk's hand nog vast had en liet los, te gestressd om zich ongemakkelijk te voelen. Hij ging gewoon verder. Ze liepen de kamer in en het eerste wat Jake zag, was zijn hond. Halley. Het was vreselijk om te zien, maar het moest. Hij keek Dirk even aan en wist dat zijn gebroken hart af te lezen was op zijn gezicht. Hij liep naar de hond toe en hoorde de assistente weglopen. Hij zakte door zijn knieën zodat hij op hetzelfde niveau zat als zijn hond, die een buisje in zijn mond had en nog onder narcose was. Enkele seconden was het stil, terwijl Jake zijn woorden moest verzamelen en zich mentaal moest voorbereiden.
"Weet je nog dat opa zei dat je altijd problemen veroorzaakte en dat je 's werelds slechtste hond was? Dat moet je niet geloven. Niet eens voor een minuut. Je weet dat ik en opa geen betere hond hadden kunnen vinden. En ik hou meer van je dan ik ooit had gedacht dat ik zou kunnen. Je bent een geweldige hond en ik houd van je." zijn stem was zacht, maar niet fluisterend. Hij liet zijn hand weven in de witte vacht van de hond en op dat moment, kwam het er gewoon uit. Hij merkte dat hij huilde, voor het eerst in tijden. Nu was hij echt alleen. Nu was er niemand meer. Geen gezelschap, geen familie. Alleen hij en zijn magnetronmaaltijd. Na enkele minuten kwam hij weer helemaal overeind en liep hij weer terug naar Dirk, terwijl hij lang zijn ogen veegde om de tranen weg te werken. De dierenarts was inmiddels al gekomen en had hem even alles af laten maken. Ze sprak een kort woordje met hem en hij moest iets ondertekenen, wat hij ook deed. Daarna kreeg hij een prik toegediend die hem vredig dood moest laten gaan.
"Een hond gebruikt geen mooie auto's, grote huizen of merkkleding. Een stok die je van de grond vist, is prima. Een hond oordeelt niet of je rijk of arm bent, slim of dom, interessant of saai. Geef hem je hart, en hij geeft jou het zijne. Van hoeveel mensen kun je dat zeggen? Hoeveel mensen kunnen je zo bijzonder, puur en speciaal laten voelen?" Hij keek Dirk niet aan terwijl hij het zei, maar het was zo uitgesproken dat alleen hij het kon horen. Hij staarde naar zijn nu dode vriend, Halley.

Het duurde niet echt lang totdat de jongen terug kwam. Stilletjes stond hij tegen de muur aan terwijl zijn blik op de jongen gefocusd was, die helemaal van de wereld leek te zijn. Dirk zakte omlaag, ging op de grond zitten met een opgetrokken knie waar zijn handen lichtjes op lagen. Er ontstond een brok in zijn keel en hij kon gewoon letterlijk niks meer zeggen. Waarschijnlijk was het ook wel fijn dat er niemand anders hier was, anders was het gewoon zoveel moeilijker geweest om de jongen alleen te laten. Of makkelijker, hij had geen idee. Aan de andere kant voelde hij zich ongemakkelijk aangezien hij zelf nog nooit had geweten hoe het was om een huisdier te hebben. Nu kon hij niet tegen Jake zeggen dat hij zijn pijn begreep of hem op een andere manier troosten. Hij wist niet eens hoe je iemand met verdriet kon troosten. Wat was hij toch weer sociaal.
Niet veel later kwam de dierenartsassistente in met de mededeling dat het niet goed ging met de hond. Hij luisterde half en zijn oranje ogen staarden afwezig naar de grond. Er klonken voetstappen en hij keek op. Jake stak een hand naar hem uit, wou hem meehebben. Als dat was wat hij wou, ging hij mee. Hij pakte de hand vast en hees zichzelf met niet veel gebruik van de hand overeind. Hun handen hielden elkaar nog even vast toen ze de assistente achterna gingen, maar lieten elkaar al weer snel los. Dirk wou dat hij de fucking bril had, de lichte verwardheid was duidelijk in zijn ogen te zien. Hij wist niet hoe hij met zulke situaties om moest gaan. Hoe hij zich zelf eigenlijk moest voelen. Wat hij moest doen om Jake gerust te stellen. De ogen van de jongen keken hem even aan en er ging een steek door hem heen. Dit was echt zwaar voor de jongen. Hij bleef staan toen de jongen naar de witte herder liep, aangezien hij gewoon geen behoefte had om dichter bij te komen. Toch zette hij wel een paar stappen, om respectvol te zijn. Of hoe je het wou noemen.
"Weet je nog dat opa zei dat je altijd problemen veroorzaakte en dat je 's werelds slechtste hond was? Dat moet je niet geloven. Niet eens voor een minuut. Je weet dat ik en opa geen betere hond hadden kunnen vinden. En ik hou meer van je dan ik ooit had gedacht dat ik zou kunnen. Je bent een geweldige hond en ik houd van je." Ocharme. Zijn eigen hart was bijna aan het breken. Nee, hij bleef sterk. Als hij niet sterk bleef, was hij achternaam Strider niet eens waard. Aan de andere kant snapte hij ook niet waarom de jongen tegen een dood dier praatte, maar hij hield zijn mond maar. Waarschijnlijk kwam het nogal gemeen over als hij het zei. Daarna liep de jongen naar hem toe en hij zag dat Jake huilde. Ocharme. "Een hond gebruikt geen mooie auto's, grote huizen of merkkleding. Een stok die je van de grond vist, is prima. Een hond oordeelt niet of je rijk of arm bent, slim of dom, interessant of saai. Geef hem je hart, en hij geeft jou het zijne. Van hoeveel mensen kun je dat zeggen? Hoeveel mensen kunnen je zo bijzonder, puur en speciaal laten voelen?" Het klonk een beetje afwezig, in het algemeen gericht.
“You know. Ik heb nog nooit een huisdier gehad, maar Halley was het awesomeste huisdier wat ik ooit gekend mag hebben,” mompelde hij zachtjes op de normale toon. Zijn hand raakte even de schouder van de jongen aan, om zijn aandacht even te trekken. “Kom, we gaan naar huis.” Eh. Of wou de jongen nog blijven? Hij had geen idee.
Uiteindelijk stapten ze beide de auto in, Dirk deze keer aan de bestuurderskant. Jake was nu echt niet in een staat om auto te rijden, niet dat hij zijn rijstijl slecht vond of zo. Maar door de gebeurtenis was het misschien gewoon handiger.
Het duurde niet lang voordat ze weer terug waren en hij deed de auto op slot, gaf de sleutel aan de jongen en liep samen met hem naar binnen. De hele weg naar het appartement was stil. Dirk wist niet echt meer wat hij moest zeggen. Hij was niet goed in troosten.
“Kan ik iets voor je doen?” vroeg hij toen hij de voordeur achter zich dicht deed en hij twijfelde of het wel een goede vraag was. Of het kwam misschien heel bot of zo over. Of hij moest weg, dat zou wel jammer zijn. Straks dan.. Dan deed Jake van die rare dingen. Nou ja. Je wist het nooit. Mensen deden rare dingen bij een overvloed aan emoties.

Een hand raakte zijn schouder, maar hij kon er niet echt op reageren. Waarom kon het niet tot hem doordringen? "Kom, we gaan naar huis." Hij bewoog niet. Hij staarde naar Halley, terwijl hij zich steeds beter begon te realiseren dat hij nu echt alleen was. Halley was zijn enige gezelschap als Dirk of Jane of Roxy er niet waren, en die waren er natuurlijk lang niet altijd. Dat vroeg hij ook niet van ze. Hij staarde naar zijn hond, en hij voelde dat hij zachtjes trilde. Hij wou het niet. Hij wou niet huilen en trillen en zo zielig doen. Dieren gingen dood, mensen gingen dood. Hij had skeletten in zijn huis van dieren, hij wist hoe het zat. Dit was niks anders. Dit mocht niks anders zijn. Hoe kon Halley echt weg zijn? Zijn hand draaide zich in die van Dirk, het maakte hem niks meer uit eigenlijk. Ergens wist hij ook dat Dirk begreep dat hij veel te van streek was, en zou hem daarom toch niet afwijzen.
Hij staarde uit het raam van de auto. Dirk had besloten om te gaan rijden en hij was er niet tegenin gegaan. Hij had gelijk. Op de heenweg was hij al niet helder geweest en kon hij al nauwelijks rijden, laat staan nu. Hij keek naar de passerende trollen - nou ja, eigenlijk passeerde zij hun - en de huizen. Hij was weer begonnen met huilen en wreef hard in zijn ogen. Gedurende de hele autorit kwamen er twee of drie hese, pijnlijke geluiden uit zijn mond. Dik gezette, pijnlijk gewoven snikken die hij voor minuten lang onderdrukte, tot het eruit kwam als een grote bal met zelfmedelijden.

"Kan ik iets voor je doen?" vroeg de blondharige jongen, toen ze weer in Jake's flat waren. Hij wreef met een hand door zijn beide ogen en keek Dirk even aan. Hij snoof en ademde opnieuw heel geforceerd uit.
"Eigenlijk.. Zou je misschien vanavond hier kunnen blijven?" Een paar grote waterige ogen keken de blondharige jongen aan, haast bedelend voor zijn gezelschap. Hij wou echt niet alleen zijn. Hij had afleiding nodig en dat kreeg hij al helemaal niet als hij alleen was. Hij realiseerde zich dat hij misschien veel van Dirk vroeg. "Als het niet kan in verband met Dave begrijp ik dat wel." Zijn hoofd schreeuwde hele andere dingen. Please Dirk, don't go, don't leave me alone here. I need you right here, right now, or I'll just lose control. Don't do this to me, don't make me spend the night alone. Nee, hij moest minstens doen alsof hij het begreep.

Hij keek hoe de jongen door zijn ogen wreef en hem daarna met waterige en een beetje opgezette ogen aan keek. Het zag er zielig uit, maar ook o zo adorable.
"Eigenlijk.. Zou je misschien vanavond hier kunnen blijven?" De twee ogen keken hem smekend en adorable aan. Awh. Natuurlijk zou hij Ja zeggen. Straks dan gebeurde er iets met Jake als hij weg was. Of iets anders. "Als het niet kan in verband met Dave begrijp ik dat wel," klonk er voordat hij kon antwoorden. En toen gebeurde er iets bijzonders. Zijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog en zijn ogen lachten mee. Hij glimlachte. Ja, hij wist het zelf ook wel en hij wist dat misschien zou helpen tegenover Jake.
"Natuurlijk  Geloof me, Dave wilt me alleen maar weg hebben uit het huis. En hij kan zich wel alleen redden." De glimlach verdween en hij trok de jongen zachtjes mee, duwde hem op de bank. "Je had een magnetronmaaltijd, alleen die is nu wel vast afgekoeld," mompelde hij zachtjes. Hij ging op de andere kant van de bank zitten en wist even niet wat hij moest zeggen. 

Dirk's mondhoeken krulde omhoog en voor het eerst in tijden zag hij hoe ook zijn oranje ogen meededen in een glimlach. Zelf keken zijn ogen nogal somber, maar hij glimlachte wel terug. Hij moest toegeven dat hij er een warme buik van kreeg. Dat ontkennen ging ook niet meer. "Natuurlijk. Geloof me, Dave wilt me alleen maar weg hebben uit het huis. En hij kan zich wel alleen redden." Hij maakte een poging tot een echte glimlach, meer gelukt dan de vorige. Hij wou niet depressief zijn en zo als Dirk bij hem bleef, maar hij kon gewoon even niet anders. Hij wist dat het weg ging. Je bleef diegene die weg was missen, maar uiteindelijk leerde je ermee leven. Jake werd voorzichtig meegetrokken en opnieuw op de bank geduwd.
"Je had een magnetronmaaltijd," nee, niet waar, het waren restjes van gisteren, "alleen die is nu wel vast afgekoeld." Jake knikte even, niet helemaal begrijpend waar Dirk ermee heen wou. Hij stond op en slofte naar de keuken. Hij zette de magnetron aan op zeshonderd watt voor drie minuten en wachtte dit keer maar tot het klaar was. Toen het wekkertje afging haalde hij het bakje eruit en pakte hij twee vorken. "Hier." Hij slofte weer terug en gaf het bakje aan Dirk samen met een vork, en ging zelf op een kleine afstand zitten. Hij had de vork wel in zijn mond, maar had er niks op zitten. Hij had geen honger, maar hij wou iets in zijn mond. En als hij toch een graantje mee wou pikken, kon hij altijd zijn vork in het bakje planten.
"Help je straks met Halley's spullen naar de opberg brengen?" vroeg hij afwezig, zijn best doend om zich sterk te houden. Hij wist niet of het kwam omdat Dirk er was of omdat hij bang was dat als hij nog maar een traan durfde te huilen, het nooit meer zou stoppen. Op jonge leeftijd had hij van zijn vader veel dingen gehoord over huilen en such. "What ya' do sonny, is just stand up when 'tis all crashin' down. You just stand thru' dem pain, I mean, it's not like you'll drown. Learn to stand your ground, son." Maar iets schreeuwde in hem dat als hij probeerde weer op te staan, hij zou vallen en nooit meer op zou staan. Dit ging veel verder dan alleen de emotionele band die hij had met Halley. Dit ging om het feit dat hij doodsbang was om alleen dood te gaan.

"Is het stom om te zeggen dat ik nu echt alleen ben?"

De jongen liep weg en hij pakte zijn telefoon even, waarna hij die aan zette aangezien hij hem uit had gezet zodat ze niet werden gestoord. Dave had hem een paar keer gebeld en er was een sms’je met dingen zoals ‘Waar ben je nou weer heen?’ en ‘Jezus antwoord toch eens!’, waar hij zachtjes om grinnikte. Dirk sms’te maar terug met een droog antwoord: ‘Bij Jake’. Ofcourse kreeg hij meteen een smsje terug: ‘Dus je durft nu opeens wel met die Engelse freak te praten?’. Hij fronste. Jake was geen freak. Hij negeerde het sms’je maar en deed zijn telefoon weer uit. Dave moest het zelf maar uitzoeken.
"Hier." Hij kreeg een bakje in zijn handen geduwd en even keek hij verbaasd op. Oh. Oké. Hij beet op zijn lip toen de jongen naast hem ging zitten met zijn eigen vork in zijn mond. Het zag er schattig en grappig en nogal vaag uit. Tegelijkertijd.
“Dankjewel.. Als je wilt mag je ook wel hoor,” zei hij en hij prikte zijn vork in de pasta, waarna hij er van hapte. Hm. Het was best wel lekker en beter dan wat hij thuis at. Oké, hij gaf het toe: hij kon zelf voor geen meter koken. Daarom kookte Dave altijd en dat ging soms ook niet al te goed.
"Help je straks met Halley's spullen naar de opberg brengen?" Hij knikte, terwijl hij nog een hap nam. Het was echt verrukkelijk. Zo verrukkelijk dat hij er stil van werd. Oké, dat was ook weer niet waar. "Is het stom om te zeggen dat ik nu echt alleen ben?" Dirk verslikte zich bijna, kon zijn ademhaling nog net controleren. Huh, wat? Hij porde de jongen naast zich.
“Je hebt mij nog,” zei hij. “En Roxy en Jane, natuurlijk. En vast wel nog meer mensen,” voegde hij er snel achter aan, aangezien het anders vast heel vreemd klonk. Jake was niet alleen. Hij zou hem nooit alleen laten als dat niet stalkerig over kwam. Oké. Hij wist dat Jake nu wel alleen woonde, maar dat maakte toch niks uit? Hij stak de bak naar de jongen uit, zich af vragend of hij ook wat wat. Vast wel. Of niet.

Jake werd gepord en staarde Dirk even aan. "Je hebt mij nog." Jup. "En Roxy en Jane, natuurlijk. En vast wel nog meer mensen." Jake slaakte een korte zucht en knikte. Hij had wel een weerwoord, maar hij moest nadenken hoe hij het over kon laten komen zonder hem of de twee meisjes ermee te beledigen. Want dat was al helemaal niet de bedoeling.
"En daar ben ik ook heel dankbaar voor. Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten." Hij stopte even. "Of Jane of Roxy." Prop het er snel achteraan, maar goed. Jake krabde aan zijn nek. "Maar het is toch anders. Ik kan niet van jullie verwachten dat jullie hier bijna altijd zijn. Maar als ik thuis kwam, was Halley er gewoon en mistte ik thuis minder." legde hij uit, al wist hij niet of Dirk het zou begrijpen. Hij keek opzij naar de blondharige jongen, die het bakje met pasta naar hem uitstak. Zijn vork prikte in een van de stukjes en hij hapte het naar binnen.
"Thanks ol' chap." zei hij en forceerde zichzelf om even te glimlachen. Hij moest zich niet laten verdrinken in zelf medelijden, daar schoot niemand wat mee op. Halley kwam er niet terug van, zijn leven zou er niet beter op worden en het was ook klote voor Dirk om met hem rond te hangen als hij zo deed. Dus hij kon maar beter zijn best doen om normaal in de omgang te zijn.

"En daar ben ik ook heel dankbaar voor. Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten." Zijn hart maakte een sprongetje. "Of Jane of Roxy." Tuurlijk. Hun ook. Zonder hun waren ze hier in eerste instantie niet eens en hadden ze Sburb nooit kunnen spelen. Of ze waren gewoon hard gaan falen. "Maar het is toch anders. Ik kan niet van jullie verwachten dat jullie hier bijna altijd zijn. Maar als ik thuis kwam, was Halley er gewoon en mistte ik thuis minder." Hij knikte zachtjes, begreep het wel. Dirk zag dat de jongen naast hem naar het bakje met pasta keek en er van begon te eten. Eten was misschien wel beter dan zitten sobben. "Thanks ol' chap." Hij rolde nonchalant met zijn ogen, aangezien het niks was. Kwestie van het bakje uitsteken, meer niks. Met zijn andere vork prikte hij er ook nog wat pasta aan en hij at er ook maar van. Waarom niet? Het was wel gezellig zo. Op een bestfriends-manier dan wel, hè. Jake was gewoon heel erg onbereikbaar. Zo onbereikbaar dat het niet eens het proberen waar echt was. Hij had geluk dat ze nog vrienden waren, anders dan was het echt heel anders geweest.
Nadat het eten op was zaten ze tv te kijken. Dave was op de andere bank gaan zitten en lag half aangezien hij gewoon lui was, zijn ogen starend naar de tv. Zijn schoenen stonden al in de gang, aangezien het stom was om met schoenen op andermans bank te gaan. Even ging zijn blik naar de zonnebril op de salontafel en daarna weer snel naar de tv. Als hij naar huis ging, moest hij dat zonder glasses doen. Nou ja. Het boeide hem niet echt. Ze staarden dan maar wat ze wilden.
“Ik heb geen idee waarom ze dit een comedie noemen,” mompelde hij, terwijl er op tv twee trollen elkaar in elkaar aan het slaan waren en stuff. Hij kon zelf betere comedie maken dan dat. En er viel een troll van de trap af, waar niemand iets om gaf. Dat deed hem denken aan een uitspraak in Dave’s comic: ‘I warned you about stairs bro!’ Hij gaf toe, die uitspraak was nu wel erg grappig, in combinatie met het beeld op tv.

Na te hebben gegeten - Jake had twee stukjes pasta doorgeslikt, dus eten kon je het haast niet noemen - waren ze televisie gaan kijken. Dirk was op de andere bank gaan zitten, tot Jake's teleurstelling. Hij was er echter niet op in gegaan. Hij lag met zijn rug naar de televisie en Dirk toe, zijn gezicht tegen de achterleuning van de bank. Zijn nagel krabde langs het materiaal terwijl hij er afwezig naar staarde, dacht niet echt aan iets. Nou ja, jawel, maar niks bijzonders. Halley.
"Ik heb geen idee waarom ze dit een comedie noemen," klonk er vanaf de andere bank. Het duurde enkele seconden voordat het allemaal tot Jake doordrong. Hij hoorde het nauwelijks nog en probeerde meer iets te bedenken dat hem op zou vrolijken. Hij was al blijer dan hij zou zijn als Dirk er niet was. Hij voelde zich echter ondankbaar.
"Ik ook niet. Trollhumor?" mompelde hij, niet wetend of Dirk het verstaan had. En toen schoot hem te binnen wat hem op kon vrolijken. Hij kroop naar voren en leunde over de bankleuning heen. Hij zat heel charmant, kuch kuch. Zijn knieën haakte tegen de leuning, zijn kont stak omhoog, zijn buik krulde tegen de leuning en zijn handen probeerde de xbox aan te zetten. Na enkele pogingen van zijn hand klonk het aan geluidje. Het tv-scherm veranderde naar 't xbox scherm en hij pakte de controller. Hij klikte opzij en tikte de YouTube app aan.
"Ik neem aan dat je dat programma niet af wou kijken." zei hij, doelend op dat vage trollenprogramma. Zijn TV had nogal wat kabels en processors en shit eronder, zodat hij het menselijke netwerk kon bereiken. Trollentechnologie was zoveel beter dan die van hun. Hij kroop weer naar achteren en liet zijn rug tegen de leuning zakken. Het duurde even, maar hij wist 'The Chin Review' in te tikken. Het eerste wat omhoog kwam was The Chin Review #3, dus die klikte hij aan. Dat "programma" had nog nooit gefaald om hem op te vrolijken, al was het maar voor korte tijd.

"This movie stars two actors. Siobahn Flynn and Jonathan.. Cake.. But Julian, I have heard of a fruitcake, I've heard of a spongecake and I've heard of a cheesecake.. But I have never, ever heard of a.. Jonathan Cake!" Geen idee of het lag aan zijn Britse nationaliteit en het dus zijn gevoel voor humor was, maar op dat moment begon hij hard te lachen. Hij was zo dol op dat kanaal. Good YouTuber. Best YouTuber.

Klik! The Chin Review :'D

Zijn blik ging naar Jake, die daar op de bank lag met zijn rug naar hem toe. Ocharme. Hij liet hem maar liggen, maar keek af en toe wel voor de zekerheid naar hem. Hij had geen idee hoe de jongen zich nu voelde. Maar was het misschien niet beter als hij gewoon ging doen alsof er niks gebeurt is en gewoon verder ging met zijn leven? Dat leek hem zelf wat makkelijker, maar ofcourse was Jake anders en misschien kon die wat minder emotionele dingen aan dan hij. Er klonk een mompel die hij niet helemaal verstond en zijn blik ging weer naar de tv. Opeens zag hij de Brit vanuit zijn ooghoeken overeind schieten en een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd. Was er iets? Hij zag hoe de jongen zich naar de xBox naast de bank boog en deze aanzette. Zijn blik schoot weg toen de jongen overeind kwam, opnieuw naar de tv. Er was nu zo’n xBox scherm op en al snel werd YouTube aangeklikt.
"Ik neem aan dat je dat programma niet af wou kijken." Hij schudde zijn hoofd, had geen behoefte om zijn stem te gebruiken. Dirk ging wat meer onderuit zitten, had hierbij zijn rug tegen de armleuning geplaatst. Er werd iets van ‘Chin Review’ ingetikt. Huh, wat was dat nou weer? Hij kwam er al snel achter dat het een kleine comediefilm was van twee kinnen die zich hadden opgemaakt als hoofd. Ehm. Zo kon het ook natuurlijk.
"This movie stars two actors. Siobahn Flynn and Jonathan.. Cake.. But Julian, I have heard of a fruitcake, I've heard of a spongecake and I've heard of a cheesecake.. But I have never, ever heard of a.. Jonathan Cake!" De hele tijd liet hij geen kik horen terwijl Jake in een deuk lag. Nee, hij vond het echt wel grappig hoor. Het was heel random en stuff. Toch lachte hij er niet om, aangezien hij nooit om zulke dingen aan het lachen was. Anders dan had hij zich doodgelachen om zijn eigen comics. Dat moest je ook niet hebben.
“Interessante Video. Best wel grappig,” zei hij zachtjes op een neutrale toon toen het filmpje afgelopen was. Zijn blik ging weer even naar Jake. “Veel beter dan al die Trollshit, vind ik.”

Elke keer dat er wat werd gezegd, lag Jake dubbel. Hij hoorde aan het einde wat Jake zei, maar grinnikte nog na van het videootje. Dat had zijn bui er inderdaad beter op gemaakt. "Vind ik ook." sprak hij en knikte even. Hij slaakte een korte zucht en besloot dat hoe sneller ze het afgehandeld hadden, hoe beter. Hij kwam overeind en liep naar Dirk toe.
"Help je even met Halley's spullen opbergen?" vroeg hij en keek Dirk voor een moment aan. Vervolgens liep hij naar zijn kamer en pakte hij Halley's oude bed up en drukte die in Dirk's armen. Hij zuchtte even en pakte verscheidene speeltjes op, die hij in het bedje propte in Dirk's armen. Hij slofte zelf naar de keuken en pakte de etensbak op en toen hij langs de gang liep, pakte hij Halley's lijn en halsband die hij daar had neergeplurd. Zijn sleutels zaten al in zijn zak.

Eenmaal beneden opende hij de deur van zijn opslag en liep naar binnen. Er zaten veel spullen. Mountainbikes, skateboards, helms.. Allemaal van die buiten-dingen. Hij plofte neer op de grond en pakte een grote kartonnen doos, waar hij de spullen die hij had verzameld in deed. Hij maakte een gebaar met zijn hand dat Dirk naar hem toe moest komen, waardoor hij de spullen uit het bedje kon halen en ze in de doos kon doen. "Leg dat bed maar.. Ergens waar er plek is." Blerde hij eruit en staarde even naar de doos. Nu was hij dan toch echt weg. In stilte dacht hij weer na over iets dat hem op kon vrolijken. Dirk irriteren? Werkte normaal ook goed. Bovendien moest hij informatie verzamelen. "Zeg, Dirk," begon hij, "heb jij nog romantische interesse in iemand?"

"Vind ik ook," klonk er instemmend, waarna er een zucht klonk. Dirk keek op toen de jongen overeind kwam en naar hem toe liep. "Help je even met Halley's spullen opbergen?" Natuurlijk deed hij dat. Waarom niet? Hij knikte en liep even achter de jongen aan, totdat deze in zijn eigen kamer ging. Even later kreeg hij een hondenbed in zijn armen gedrukt die hij maar vast hield. Jake pakte de speeltjes en de etensbak en wat dan ook en hij volgde hem maar het appartement uit. Even later kwamen ze aan bij de opslagruimte. Er stonden heel veel spullen zoals mountainbikes en wat dan ook. Hij wist dat Jake vaak fietste enzo, dus hij ging er maar van uit dat al dat spul van hem was. Duh, van wie anders? Hij keek naar de jongen toen deze op de grond plofte en alle spullen in een doos deed. Hij had eigenlijk best wel medelijden met hem. Het moest vast vreselijk voelen om iemand die dichtbij je stond kwijt te raken. Waarschijnlijk had Dave zich ergens diep van binnen net zo gevoeld toen hij dood ging. Of hij was er nooit achter gekomen, hij had eigenlijk geen idee. Doodgaan was stom. "Leg dat bed maar.. Ergens waar er plek is." Hij keek op en knikte. Ergens in een hoekje vond hij een plekje en hij legde de mand maar daar neer. Zo. Hij liep weer naar Jake toe, wierp een blik op de troep. "Zeg, Dirk," zei de jongen en hij keek hem aan. Huh? "heb jij nog romantische interesse in iemand?" Hij keek weg, onderdrukte de neiging om rood te worden. Nonchalant krabde hij aan zijn achterhoofd.
“Ja, maar dat gaat jou niks aan,” mompelde hij zachtjes. Ongemakkelijk keek hij naar de grond. Waren zijn glasses maar heel, dan hoefde hij niet zo weg te kijken.

"Ja, maar dat gaat jou niks aan." Dirk keek weg en Jake deed veel moeite om een grijns te onderdrukken. Dit was nog eens afleiding. En dat had hij echt wel nodig. Wat het allemaal nog geweldiger maakte, was het feit dat Dirk niet achter zijn shades kon verstoppen.
"Oh, oke.. Mag ik wel dingen vragen?" ging hij vervolgens toch verder, maar gaf Dirk niet echt de tijd om te antwoorden. Sowieso, die eerste vraag was meer om hem te plagen dan wat anders. "Is 'ie knap?" Natuurlijk was hij niet helemaal vergeten dat Dirk's voorkeur uitging naar jongens. Nee, zo vergeetachtig was hij nog net niet. Hij dacht er alleen niet veel aan, hoewel hij niet zo dom was om niet toe te geven dat hij er de laatste tijd wel meer aan dacht. Alles met reden. Zijn groene ogen staarde nieuwsgierig naar de blondharige jongen, proberend om antwoorden te krijgen van hem. Voornamelijk op vragen die hij niet hardop ging vragen.
"Is ie jonger dan jou, of ouder?" ging hij verder, informatie verzamelend. Zijn ogen keken nog steeds naar Dirk, die hem niet bepaald aankeek. Goed, maakte niet uit, dat was juist goed. Dirk was een open boek als hij zijn shades niet op had. "Is hij ook blond? Of heeft ie bruin haar? Of donkerder?"

Waarom vroeg hij zoiets? Oké, jongens onder elkaar was het aan de ene kant wel.. logisch. Maar aan de andere kant: Jake wist dat hij gay was, dus wat interesseerde het hem eigenlijk? Zijn ogen staarden naar een mountainbike. Het moment deed hem denken aan die keer dat hij de jongen die naast hem stond wijs moest maken dat het geen grap was dat hij ‘m leuk vond. Dat was een paar jaar geleden en op een andere locatie, een heel verschil. Het overeenstemmende was dat hij nu zich bijna net zo ongemakkelijk voelde. Hij had geen idee waar hij over kon praten om het onderwerp te vermijden. Hopelijk ging de jongen niet verder.
"Oh, oke.. Mag ik wel dingen vragen?" Eh.. Hij kreeg niet de tijd om te antwoorden, aangezien er al meteen een vraag werd gesteld. "Is 'ie knap?" Dirk rolde met zijn ogen en knikte daarna. Duh. Je viel toch niet op iemand als je diegene niet knap vond? Oké, sommige mensen die deden dat wel, maar hijzelf zou dat echt niet doen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de jongen naar hem kijken met een nieuwsgierige blik. Hij negeerde het en stak zijn handen in zijn broekzakken. Gewoon. Omdat hij dat kon. "Is ie jonger dan jou, of ouder?"
“Jonger.”
"Is hij ook blond? Of heeft ie bruin haar? Of donkerder?" Waarom beantwoordde hij deze vragen eigenlijk?
“Donkerder.” Voor zover hij wist had Jake donkerbruin haar. En.. Er waren zoveel gozers hier op Alternia die knap waren, jonger dan hem en donkerder dan bruin haar hadden. Toch?

Een kleine glimlach speelde rond zijn mond toen Dirk knikte. Hij luisterde naar al zijn antwoordden en vroeg zich af hoe lang het zou duren voor Dirk doorkreeg dat de bedoeling was dat hij hem zou vragen 'en jij dan?' Maar goed, zo iemand was de blondharige jongen dan ook niet. "Oke dan."
Dirk's handen zaten in zijn zakken, dus Jake's hand krulde rond zijn pols en trok hij hem zachtjes naar beneden. Om de een of andere reden, was hij totaal niet nerveus of wat dan ook. Hoewel hij zich wel een giant-dick voelde om verscheidene redenen, maar goed. "Goed luisteren," begon hij, zijn blik focuste op Dirk.
"Ik vind momenteel ook iemand leuk." Korte pauze. "Een tijd terug heb ik hem heel erg pijn gedaan, maar we zijn vrienden gebleven. Beste vrienden. En het is misschien nog wel mijn grootste fout dat ik voor zo lang mijn 'no-homo'-act vol heb gehouden. Nog niet zo heel lang geleden ben ik erachter gekomen dat ik meer van hem wou dan alleen vriendschap." Zijn groene ogen probeerde contact te maken met die van Dirk. Goddelijk oranje. Met zijn tanden beet hij op de linkerkant van zijn lip terwijl er een kleine glimlach rond zijn mond sierde, helemaal zeker dat dit was wat hij wou. "Dus.. Wat vind hij ervan?"

Waarom antwoordde hij in godsnaam op die vragen? Waarom negeerde hij die vragen niet en sleepte hij de jongen niet mee naar boven, zodat ze daar wat konden doen. Bijvoorbeeld nog een YouTube video kijken. Of film kijken. Of wat dan ook. Maar alsjeblieft, niet dit. Een steek leek door hem heen te gaan toen hij de pijn herinnerde van een paar jaar terug. Jezus, dit was niet echt fijn meer.
"Oke dan," klonk er. Hij wou weglopen, naar de uitgang toe, maar zijn pols werd vastgepakt en gewillig liet hij zich op de grond trekken. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken vandaan en keek de jongen voor hem verbaasd aan. Huh? Wat was er nou weer? "Goed luisteren." De ogen leken zich op hem te focussen en hij keek weer weg, ging met zijn blik naar de dozen en spullen die schuin achter Jake in de opslagruimte stonden. Jezus. Hij had het door. "Ik vind momenteel ook iemand leuk." Er volgde een korte pauze en twijfelachtig gingen zijn ogen weer naar de jongen voor hem toe. "Een tijd terug heb ik hem heel erg pijn gedaan, maar we zijn vrienden gebleven.” Ja, dit ging echt over wat er eerst was gebeurt. Zijn blik ging naar de grond. “Beste vrienden. En het is misschien nog wel mijn grootste fout dat ik voor zo lang mijn 'no-homo'-act vol heb gehouden. Nog niet zo heel lang geleden ben ik erachter gekomen dat ik meer van hem wou dan alleen vriendschap." Er gingen rillingen over zijn rug heen en zijn gezicht begon rood te worden. Jake.. vond hem leuk. Het leek alsof zijn hart een sprongetje aan het maken was. Nog nooit had hij zich ongemakkelijk gevoeld, en alleen maar doordat hij die glasses niet op had. "Dus.. Wat vind hij ervan?" Zonder dat hij er bij na dacht, had hij zijn lippen op die van de jongen voor hem gedrukt. God, ja. Hij vond het fantastisch, als hij eerlijk mocht zijn. Toen hun lippen elkaar los lieten, was zijn gezicht nogal rood geworden en wreef hij er over heen, zacht vloekend.

Hij had zijn zin nog maar een seconde of twee af of hij kreeg een face-plant. Hun lippen raakte en hij beantwoordde zijn kus. Het voelde heel raar, maar goed tegelijk. Raar omdat het een jongen was, goed omdat het Dirk was. Hij wist niet waarom het zo was gelopen. Hij was er blij om, echt wel. Hij wou alleen dat hij het eerder had ingezien allemaal. Dit was nog eens wat. Eerste kus met Dirk. In zijn opslag plaats, op dezelfde dag dat Halley dood was gegaan - may God bless his beautiful soul, naast een doos met hondenspeeltjes. Niet precies wat hij had voorgesteld, maar het was zijn schuld dat het zo ging. Hun lippen lieten los en Jake's groene ogen keken naar de oudere jongen. Hij was kinda rood gekleurd en een glimlach speelde op Jake's lippen.
"God Strider, you're adorable." zei hij lachend, doelend op de verlegenheid. Hij bleef gewoon zitten en staarde Dirk even aan, waarna hij zachtjes grinnikte. "Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor 't laatst zo blij was om die ogen te zien." Toegegeven, een aantal van de dingen die hij zei, waren zodat Dirk zich ongemakkelijk voelde. Dat betekende niet dat hij ze niet meende, natuurlijk..