//but it has to be this way, cause I'm not right for you.★

Dave slofte met zijn handen in zijn zakken langs de flats, die zich op een soort vaag bruggetje bevonden. Hij liep de trap op en slofte gewoon verder, nadenkend over niks in het bijzonder. Hij had afgesproken met Jade, dus daar ging hij naar toe. Hij had haar twee dagen geleden voor het laatst gezien, maar niet voor het laatst gesproken. Hij sms'te haar en pesterde haar dagelijks en ze spraken voor bijna uren achter elkaar. Zat wel goed, dus. Ze had het niet zo leuk gevonden hoe hij zich gedragen had tegenover Karkat, maar hij kon het niet helpen. Hij haatte hem gewoon.
Er klonk een schreeuw, nog niet zo ver voor hem. Een meisje van zo'n vijftien jaar en een man van - laten we even schatten hier - twintig of zo stonden tegen een muur aan en Dave keek even, voordat hij zag dat het ging om het kettinkje dat het meisje droeg. Hij rende ernaartoe en sloeg zijn vuist tegen de jongen zijn wang. Die viel neer en liet het kettinkje los, waardoor Dave die aan het meisje kon geven. Binnen secondes waren er nog drie jongens en was de ander al opgestaan. Hij mocht misschien badass zijn, maar zelfs hij wist dat dit niks werd. Het meisje was al weggerend; ondankbaar kreng. Hij zette het zelf ook op het lopen en kwam tot het einde van de brug, waar hij van de trap af snelde. Hij verstapte zich en viel van de trap (hoe ironisch) en sloeg tegen de grond, waarna de jongens hem makkelijk konden inhalen. "Fuck.." mompelde hij.

"Dave.." klonk er zachtjes. Hij had een verband rond zijn hoofd en droeg zijn zonnebril niet, waardoor zijn rode ogen zichtbaar waren. Er zat een vaag metalen dingetje op zijn neus, omdat die gebroken was. Zijn nek was bont en blauw, alsof iemand had geprobeerd om hem te wurgen. Er zaten ook blauwe plekken op zijn polsen, van waar hij naar beneden was gehouden.
"John?" was het enige wat hij zei, terwijl hij naar de zwartharige jongen keek. Hij was alleen in het ziekenhuis beland omdat het meisje dat wegrende, de politie had gebeld. Hij hoorde hoe de stoel wegschoof, alleen zodat John erop kon zitten. Die was inmiddels aan het huilen, typisch. "Waar is Dirk?" vroeg Dave. Hij had verwacht dat zijn broer er als eerst zou zijn, niet John. "Weet ik niet. Wat is er gebeurd?"
"Waar is Jade?" ging Dave verder. Hij was blij om John te zien, maar het was zeker niet wie hij verwacht had. "Weet ik ook niet. Ze zijn gebeld, geloof ik." legde John uit. Oh.. Oke. "Oh. Nah ik moest weer de held uithangen toen een gozer een meisje lastig viel over een ketting, maar uiteindelijk blies het allemaal nogal op en nu ben ik hier." John had zijn hand vast en hij staarde er even naar. "Mag ik op bed zitten?" Dave knikte afwezig, terwijl zijn blik op de deur bleef gericht. Er zat niemand anders in de kamer, gelukkig. "Wat is er met je keel?" vroeg John met een trillende stem. Jezus. "Wurgpoging, maar toen kwam de politie al." vertelde Dave. John zag er zo zielig uit. De jongen leunde naar voren en raakte zijn hals aan, waardoor zijn ruggengraat zich recht zette. "Wow.. das klote." piepte John, weer begonnen met huilen. Dave kon het niet helpen, kwam overeind en gaf hem een vluchtige kus op zijn lippen. Voor een moment staarde een paar grote, blauwe ogen hem aan. Dave staarde naar zijn schoot. Een hand raakte zijn wang en hij werd vol gezoend door John en achterover gedrukt.
"FUCK, Egderp. Auw!" klaagde hij en John liet hem los. Oke, to be honest, het was niet zo erg. Sterker nog, hij was begonnen. Het was zijn schuld. Maar hij zat niet te wachten op een boze Jade die net binnen kwam of zo. Hij wendde zich naar de deur, gelukkig, nog dicht. John liet zich terug vallen op de stoel en staarde Dave even aan.
"Als je het toch over onduidelijke signalen hebt, Dave." klonk er en Dave keek naar de jongen, die alleen maar meer van streek leek. "Jezus John, niet huilen. Jij weet net zo goed als ik dat 't niet kan. Ik houd van Jade." Er klonk een klagend geluidje en John zakte verder weg in zijn stoel en ging met een hand door zijn ogen. Er klonk een klop op de deur en Dave keek op. De deur ging open en de zuster kwam binnen, met een bekend gezicht of twee.

[iedereen welkom!!!! :D]

"Ik bel vanwege Dave Strider." Er volgde een stilte. "Hij is een kwartier geleden opgenomen in het ziekenhuis." Er volgde een klein gesprek, waarbij zijn stem nogal aan het rillen was en de man aan de andere kant van de lijn klonk alsof hij dit dagelijks deed. Waarschijnlijk wel.
Dave. In het ziekenhuis. Overvallen door een bende jongens. Net nu hij dacht zijn broertje bijna alles geleerd te hebben, kon hij niet eens op tegen een bende jongens. Zucht. Hij moest maar eens naar het ziekenhuis gaan. Het was twee minuten geleden dat de telefoon was opgehangen en vijf minuten geleden dat het gesprek was begonnen. Zijn blik ging naar zijn telefoon in zijn handen. Zes, maar wat maakte het uit.

Omdat ze in het ziekenhuis niet geloofden dat hij Dave's broer was en er een heel gedoe was omdat de jongen op een beveiligde afdeling lag omdat hij bewusteloos was - kunstmatig en even voor de veiligheid - en hij nagekeken moest worden en stuff, moest hij wachten totdat het joch naar de normale afdeling was versleept. Vijfentwintig minuten geleden dat die gozer had gebeld. Bijna anderhalf uur geleden dat hij Dave voor het laatst had gezien. Waarom hield hij het eigenlijk bij? Waarschijnlijk omdat hij niks anders had te doen. Duh. Hij had ook geen zin om moeite te doen om naar die afdeling te komen aangezien het daar waarschijnlijk nog saaier was.
Dus hij viel in slaap. Dirk had geen idee waarom, maar al dat zorgen maken had zich koppijn bezorgd.  Hij wou weten hoe het met zijn broertje ging, of dat joch ernstige beschadigingen had opgelopen en of het nog goed met hem ging.
Een hand raakte zachtjes zijn wang aan. Een zachte, kleinere hand dan die van hem ooit zouden kunnen zijn. Zijn ogen gingen open en hij zag dat er een meisje deels over hem heen gebogen was. Ze was waarschijnlijk een stagiaire hier in het ziekenhuis en ondanks dat hij niet op het vrouwelijke geslacht viel, moest hij toegeven dat ze er schattig uit zag. Blauwe ogen met donkerblond haar en een egaal gezicht. Als het een jongen was dan had hij hem allang op de bek genomen. Maar een meisje? Nee dank je.
"Dirk Strider toch?" Hij knikte zachtjes, deed zijn half afgezakte bril weer recht toen ze weer afstand nam.
"Dat ben ik inderdaad." Jezus, wat klonk zijn stem schor. Dat had hij altijd onder emotionele omstandigheden. Nee, hij ging niet huilen. Alleen maar lichtelijk schrikken. Iedereen belandde wel een keer in zijn leven in het ziekenhuis. Hij had het zelf al een paar keer gehad, een keertje zelfs toen hij zijn eerste ninja sword had gekregen en zijn been er door had verwond. Wist hij veel dat het ding scherp was en niet bot. En een keer toen een van zijn robots was ontploft. De rest wist hij niet meer.
"Je broertje is van afdeling verandert, dus je kunt hem nu weer normaal bezoeken." Hij rekte zich even uit, kwam overeind en deed Lil Cal weer om zijn nek. "Leuke.. Pop.." Hij grijnsde even zachtjes.
"En bedankt." De stemming veranderde weer toen hij haar volgde, samen met nog iemand anders waarvan hij het gezicht niet eens zou willen herkennen. Er ontstond een brok in zijn keel toen ze de kamer bereikten waar op een bordje stond Dave Strider. En daar op het bed lag zijn broertje.
What the fuck deed Egbert nou weer als eerste daar? Broers hoorden er eerder te zijn van ex-vriendjes. Niet eerlijk. Dirk haalde even de reserveglasses van Dave uit zijn broekzak en legde deze met een zachte 'There you go' op het nachtkastje. Voor de rest zweeg hij. Wist hij veel wat je in zulke situaties moest zeggen. Stilletjes ging hij op de vrije stoel zitten die half bij het voeteneind stond terwijl hij Lil Cal al op een of andere ladekast had gedumpt. Prima plekje voor een pop. Dat ding was maar anderhalf meter hoog of zo. Dan had hij ook nog wat overzicht over de kamer. Of zo. 

En daar kwam Dirk. Hij wou wel glimlachen, maar dat deed hij niet. Dat was een van de eerste dingen die hem was ingeprent over een Strider zijn. Het was wel raar hoor, gezien Dirk zijn biologische vader (door kloon-shit waar hij niet op in ging) was maar ze meer een broer-relatie hadden, en Dirk nu zoveel jonger was. Dat kwam door dat vage tijdlijn gedoe wat Karkat had geregeld. Kut trol moest alles weer anders maken dan hij gewend was. Maar het maakte het uitleggen wel makkelijker. 'Dit is mijn broer'. Klaar.
"Hee, bro." zei hij met een kraak-stem, waarna hij terug keek naar John. Hij zag achter John, op het kastje, Lil' Cal. Zijn mondhoeken vielen omlaag en zijn wenkbrauwen gleden omhoog omdat zijn ogen verder open gingen. Hij haatte die pop. Ze waren fucking freaky, allemaal. Vooral Lil' Cal. En mocht dat nou net Dirk's lievelingetje zijn. Hij zakte verder weg in zijn kussen en wist de dekens wat omhoog te trekken, waarna John begon te lachen.
"Fuck jou, Egderp." John zakte weg in zijn stoel met een brede glimlach rond zijn mond, waarna Dave weer terug keek naar zijn oudere broer. Die zei niks. "Bedankt voor m'n shades." zei hij toen, om de stilte te breken. Ergens van binnen had hij het idee dat hij Dirk teleurgesteld had. Maar hij had niet eens wapens bij zich gehad, hoe had hij dan moeten vechten? Rennen was het beste geweest. Nou ja, blijkbaar niet. Damn stairs.. "Waarom zegt niemand wat?" gromde hij, en keek even naar John. Die schrok wat op en stotterde wat woorden, maar Dave keek terug naar Dirk. "Wil je niet weten wat er is gebeurd?" Geen idee hoeveel ze Dirk hadden verteld.

De reactie van Dave op Lil Cal was voorspelbaar dus liet hij het maar voor wat het was. Het was al een stuk of honderd keer eerder gebeurt namelijk. Zo vreemd was het dus ook niet. Dirk vroeg zich af waarom hij hem eigenlijk steeds mee nam. Waarschijnlijk om Dave te pesten. Hij nam hem maar heel soms mee als hij bijvoorbeeld naar Roxy of Jake ging. Het minst van iedereen naar Jake omdat hij hem een keer vergeten was. Daar sprak hij het liefst niet meer over.
"Bedankt voor m'n shades." Zijn blik ging naar zijn broertje en hij knikte zachtjes. Het leek alsof er een brok in zijn keel zat, alsof hij niet meer mocht praten. Zijn blik ging even in zijn ooghoeken naar de stagiaire die de kamer uit liep en nog even kort zwaaide. Wijf dacht dat ze kans bij hem maakte. Lol. Alleen als ze een jongen was. En vooral niet als ze transseksueel was. Nja. Hij was nog nooit op een trans gevallen dus hij kon er ook niks van af weten. Punt. "Waarom zegt niemand wat?" Straks dan zei hij iets verkeerds of zo. Moest je ofcourse niet hebben. En straks dan klonk zijn stem heel raar. Of ging hij huilen. "Wil je niet weten wat er is gebeurd?" Hij opende zijn mond om te gaan herhalen wat ze hadden gezegd, maar dat ging hij maar niet doen dus kwam er een emotieloze 'Hebben ze al verteld, maar als je wilt mag je 't wel weer vertellen hoor' uit, half mompelend en aan sommige stukjes een beetje afgeraffeld en snel. Toch was het wel te verstaan. Hopelijk. Anders had hij pech. 

"Hebben ze al verteld, maar als je wilt mag je 't wel weer vertellen hoor." Niet het meest verstaanbare wat Dirk ooit had gezegd, maar goed. Dave kwam wat omhoog en vouwde zijn armen over elkaar. Die draadjes aan hem irriteerde hem en dat ding aan zijn vinger was ook fucking irritant, maar goed. Even verder.
"Ook dat als de politie twee minuten later was gekomen, ik al dood was?" vroeg hij zijn rode ogen op zijn broer focusend. John, Dirk en Jade kende inmiddels allemaal zijn oogkleur, dus het was niet het einde van de wereld. De blauwe plekken rond zijn hals zeiden eigenlijk al genoeg van wat er gebeurd was. Hij zuchtte zachtjes, liet zijn armen uit elkaar vouwen en zich weer in zijn kussen zakken. John staarde hem even aan en was ALWEER begonnen met huilen. "John. Jezus. Doe normaal." John sobte zachtjes verder en hij keek weer naar Dirk, die nog steeds stil was. Dave's blik verzachtte wat en zijn schouders zakte, maar hij staarde in zijn schoot terwijl zijn vingers met elkaar speelde. Hij kon niet geloven dat hij het ging vragen, maar toch. Nope. Hij ging het toch niet vragen. Hij greep naar zijn zonnebril en deed het ding op, haast vergeten dat zijn blik zichtbaar was. Beter. Hoewel hij het niet wou vragen, wou hij het dus wel weten. Kon hij maar gedachten lezen of zo.

Met trillende handen las ze het sms'je van John. Ze wou hem eerst niet openen omdat ze dacht dat er weer gezeik van hem instond, maar achteraf was ze blij dat ze het had gedaan. Dave lag in het ziekenhuis. Dat was alles. Niet hoe, waardoor, waarom. Dat was alles. Waarom hadden ze haar niet gebeld zoals dat altijd in die serie's was. Was ze niet belangrijk genoeg? Ze bleef even zitten en dacht na of ze nu wel moest gaan of niet. Ze wilde wel, maar ze zou helemaal doordraaien in het ziekenhuis als ze niet op de afdeling zou kunnen komen of als John gewoon een grap had gemaakt. Dat laatste verwachtte ze niet echt, maar toch. Nee. Dit waren niet de goeie dingen om geintjes over te maken, en zeker niet tegen haar.
De schuifdeuren van het ziekenhuis gingen open en ze baande zich een weg naar de balie. Ze gaf door voor wie ze kwam. "Dave Strider? Die mag alleen familieleden en goede vrienden ontvangen." Wat was zij dan? Een simpele hond? Wacht.. Haar ogen vernauwde zich en even had Jade de neiging om de vrouw over de balie over haar bureau'tje heen te trekken en haar te slaan. Na een bekgevecht met de balie-medewerkster en een aanbod plastische chirugie - waar ze niet heel veel vrolijker van werd - draaide ze zich grommend weg van de vrouw en baande zich een weg door het ziekenhuis naar de kamer van Dave. Toen ze voor de deur stond ging ze op haar tenen staan om door het raampje te kijken. Ze rilde. Ze had een glimp van een - zwaar gewonde, teminste dat leek het - Dave opgevangen, John en Dirk. Goed. Dirk was logisch. John ook wel aangezien hij haar had gesms'd. Met een trillende rechterhand greep ze de deurklink vast en maakte de deur open, die ze achter zich weer sloot. Jade draaide zich heel snel weer en zag nu pas Dave's gezicht. Alles leek wel blauw te zijn, er zat een raar metalen dingetje op zijn neus en hij had z'n shades niet op. Dat laatste was geen wereldramp, maargoed. Toen gleed haar blik naar Dirk, die leek alleen maar een beetje van de planeet. Logisch. Toen keek ze naar John, die overduidelijk had gehuild en dat volgens haar nog steeds aan het doen was. Toen ze eindelijk verder de kamer in durfde te stappen liep ze in een streep naar John toe. Vanachteren sloeg ze haar armen om heen. "Gaat-ie John?" Vroeg ze zachtjes aan hem. Zowaar, de eerste woorden die ze eruit had kunnen drukken. Daarna keek ze naar Dave. Van dichterbij leek het nog erger. Ze haalde diep - en schokkerig - adem. Ze beet hard op haar onderlip. Ze durfde Dave nu zeker niet lastig te vallen omdat hij in gesprek met Dirk was. Hij zou nog wel uitleggen wat er was gebeurd.

Dirk leek geheel van de planeet dus hij keek naar Jade, die net binnen was komen lopen. "Hij had wel dood kunnen zijn." sobte John en Dave rolde zijn ogen. Er zat een kern van waarheid in, maar deed het er echt toe? Hij was niet dood. En natuurlijk had hij liever gewild dat hij niks had mee hoeven maken van dat alles. Maar zo was het niet gegaan.
"Jade." mompelde hij en stak zijn hand uit. John duwde haar zachtjes op de stoel naast Dave's bed, waardoor hij haar hand kon vast pakken. Hij glimlachte even vaagjes en zuchtte even. "Het is niks ergs, ik kom er weer vol bovenop." verzekerde hij Jade. Hij kon zich er wat bij voorstellen dat het er nogal eng uit zag. Die blauwe plekken rond zijn hals en polsen en de verscheidene schaafwonden.
"Ik-- uh.." Ja, hoe vertelde je je vriendin zoiets? Eigenlijk wou hij dat niet eens doen. "Ik viel van de trap bij de brug in Sinum toen ik een paar jongens nogal kwaad had gemaakt. En nu ben ik hier." Slechtste uitleg ooit, maar goed. Hij had geen zin om in detail te gaan, tenzij ze ergens naar vroeg. Hij wou het niet letterlijk zeggen. Jade, ik ben in elkaar geslagen. Nee, hij schaamde zich dood. Hij. Terwijl hij toch het meest capabel was van het groepje. John zou in dat bed moeten liggen, niet hij. Hij was niet het type voor zoiets.

Zijn ogen hielden zijn broertje in de gaten toen deze wat overeind kwam en zijn armen over elkaar sloeg.
"Ook dat als de politie twee minuten later was gekomen, ik al dood was?" Zijn adem stokte even en hij zei maar niks. Stilte. Dat hadden ze inderdaad niet verteld. Dave. Dood. Hij kon het zich echt niet voorstellen. Dan voelde hij zich waarschijnlijk slechter dan Jake met Halley. Veel slechter. Of even slecht. Hij had geen idee hoe slecht de jongen zich voelde over de hond. Had hij eigenlijk nog helemaal niet verteld en hij had het ook wat verborgen. De houding van Dave ontspande weer een beetje. Dirk keek weg toen John begon te huilen. Hij had dat joch eigenlijk nooit echt gemogen. Veel te gevoelig en stuff. "John. Jezus. Doe normaal." Inderdaad. Dave had nu nog maar een kleine kans dat hij dood ging, had hij zich door de stagiaire laten vertellen. Het ging zelfs bijna goed met hem, alleen was het nu nog niet echt zeker te zeggen of het herstel zou aanhouden. Nee, dat kon je nu een paar uur na het ongeluk niet weten. Opnieuw stilte. Tot de deur open ging en Harley binnen kwam. Oeps. Hij ging nu echt niet meer blijven. Klefklefklef en emotioneel gedoe. Hij kon er niet tegen om er naar te kijken.
“Ik ben koffie halen,” zei hij en hij liep de kamer uit, na Lil Cal weer om zijn nek gedaan te hebben wat maar een seconde duurde. Dirk dronk eigenlijk nooit koffie maar hij had er nu wel echt behoefte aan aangezien hij door al die stress en stuff moe werd. En hij kreeg er hoofdpijn van. Grom grom. Eenmaal in die grote ingangshal bij het restaurant stopte hij een munt van twee euro in het koffieapparaat en zette hij er een beker onder. Dark, please. Extra dark zou waarschijnlijk een beetje teveel van het goede zijn. Hij drukte op de knop en deed zijn bril af en wreef door zijn ogen, wachtend op de koffie. Verdomme. Het duurde echt lang. Hij deed het ding weer op toen hij klaar was met wrijven en pakte alvast wat van die zakjes suiker en melk. Toen dat ding klaar was ging hij aan zo’n tafeltje zitten en zette hij Lil Cal op de andere stoel. “Ik vraag me af of het ooit nog wel goed gaat komen, weetje,” fluisterde hij zachtjes, half in zichzelf en half tegen de pop die hem maar met zijn lege blik aan staarde. Poppen hadden niet eens een lege blik. Niet eens een bewustzijn. Toch praatte hij soms wel een beetje tegen ze. Gewoon, omdat het cool was en hij niemand anders had om tegen te praten. “Zijn verwondingen zagen er niet echt heel erg gezond uit.” Fluister mompel fluister. Gelukkig was Jake er niet. Dan ging hij waarschijnlijk wel huilen. Of op z’n minst emotioneel doen. Daar had hij echt geen zin in. Thuis zou het vast ook wel heel stil zijn. Jade zou vast wel in het ziekenhuis slapen. Jeez. Bij al die piepende apparaten, was het dan wel mogelijk om te slapen? Dirk had echt geen idee.

"Jade." Mompelde Dave en stak zijn hand uit. Ze kreeg een letterlijk duwtje in de goede richting van John en plofte op de stoel naast Dave's bed waardoor hij haar hand vast kon pakken. Hij glimlachtte wat vaagjes. Ze kon niet echt onderscheiden of dat nou gefaked was of niet. "Het is niks ergs, ik kom er weer vol bovenop." Niks ergs? Wat voor spul hadden ze in z'n infuus gespoten? In iedergeval geen medicijnen. "Ik-- uh.." Terwijl Dave nog wat woorden bij elkaar zocht dacht ze na. Wat was er eigenlijk gebeurd. Wat kón er gebeuren.. misschien we- "Ik viel van de trap bij de brug in Sinum toen ik een paar jongens nogal kwaad had gemaakt. En nu ben ik hier." Oké. Dat was minder erg dat de scenario's die ze zichzelf had voor geschoteld toen ze naar het ziekenhuis was gegaan. Terwijl Dave z'n verhaaltje deed merkte ze niet eens op dat Dirk uit de kamer was gegaan om iets te halen. Het leek haar namelijk erg sterk dat hij nu weg ging. Jade veegde een pluk haar uit haar ogen. "Maar je hebt nu geen pijn of iets? Of kan ik iets voor je doen?" Jade had een hele massa aan vragen voor hem klaar liggen. Maar om die nu allemaal op hem af te vuren zou ook niks zijn. Niet voor hem, niet voor haar. Het zou wel komen. Ze schoof haar stoel aan zodat ze echt aan het bed zat en legde haar hoofd bij Dave op het matras. "Het komt allemaal goed hé?" Vroeg ze. Ze zou wel geklonken hebben als een kind van 5 wat bij iemand kwam die op sterven lag waar ze niks vanaf wist. Maargoed, zo voelde ze zich nu ook.

"Maar je hebt nu geen pijn of iets? Of kan ik iets voor je doen?" Gelukkig vroeg ze niet verder naar wat er precies gebeurd was of hoe hij aan de blauwe plekken rond zijn nek kwam. Scheelde ook weer gedoe. "Nah. De morfine is kinda sterk." legde hij uit. Toen ze bij hem kwam liggen aaide zijn hand over haar hoofd. "Als je even hier blijft, gaat 't prima denk ik." John excuseerde zichzelf en liep de kamer uit nadat Dave geknikt had dat het goed was. Hij snapte ook wel dat die het niet allemaal mee hoefde te maken. Zijn hand ging nog steeds over haar hoofd terwijl ze hem vroeg of het allemaal wel goed zou komen.
"Ja." zei hij simpel en leunde met moeite naar Jade om haar een kus op haar voorhoofd te geven. "Ze houden me hier nog twee dagen of zo als het goed is, gewoon om te kijken of alles goed zit en er geen complicaties zijn, maar als we ervan uitgaan dat die er niet zijn, zit 't wel goed." legde hij toen ook maar uit, zodat ze wist wat er precies was. Dat verdiende ze dan ook nog net wel, niet dan?

"Nah. De morfine is kinda sterk." Morfine, dat was toch iets van drugs achtig spul? Jawel, daar had ze al wel iets over gehoord. Het verdoofde je zodat de pijn minder werd en zorgde er soms voor dat je ging hallicuneren. Toen ze zich een hallicuneerende Dave voorstelde moest ze in zichzelf lachen. "Als je even hier blijft, gaat 't prima denk ik." Ze grijnsde en keek omhoog en sloot haar ogen even toen hij haar over haar hoofd aaide. "Dan blijf ik toch even?" Een glimlach kwam op haar gezicht te staan. John excuseerde zich en liep de kamer uit na een knik van Dave. Ze snapte zelf ook wel dat hij geen zin had in dat kleffe gedoe tussen hun. Ze kreeg een kus op haar voorhoofd en daarna bevestigde Dave dat alles goed zou komen wat haar gerust stelde. "Ze houden me hier nog twee dagen of zo als het goed is, gewoon om te kijken of alles goed zit en er geen complicaties zijn, maar als we ervan uitgaan dat die er niet zijn, zit 't wel goed." Twee dagen? Dat was niet zo lang. Maar wacht, wat zei hij? Als hij ervan uit ging dat er geen complicaties waren. En als die er wel waren of kwamen? Dan was het gevaarlijk toch? Jade begon zich nu toch wel zorgen te maken. Again. Ze zou hier wel blijven. Anders beet ze toch alsnog iemands hand eraf? Als mensen niet meewerkten moesten ze maar een duwtje krijgen, of een hapje. "Waar is John eigenlijk heen?" Haar groene ogen keken weer omhoog naar Dave.

"Dan blijf ik toch even?" sprak het meisje. Dave grinnikte en zijn hand ging door haar haar. "Dan blijf jij maar even." Hij grinnikte nogmaals en liet zich weer achterover vallen in zijn kussen. Hij draaide met zijn nek en deed zijn shades weer af, aangezien hij alleen was met Jade.
"Waar is John eigenlijk heen?" vroeg ze vervolgens en een paar groene ogen keken hem aan. Hij haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd een beetje onwetend. 'T was kind of alsof de wereld op en neer sloeg met de beweging van zijn hoofd. Lalalala.. Onbewust zat hij al bijna twintig seconden zijn hoofd te schudden alsof hij naar muziek luisterde en opende uiteindelijk zijn ogen weer.
"Ik denk dat nadat we gezoend hadden en nu met jou en zo dat het gewoon te veel is. Geen idee, John is... weet ik veel. John." Dan was het eigenlijk hopen voor Dave dat ze het anders opvatte dan dat het bedoeld was. Als het geluk aan zijn kant stond dacht ze dat hij met 'we gezoend hadden' hij en Jade, niet hij en John. Niet dat hij nu geheel aanspreekbaar was. Maar goed. Het viel wel mee. "Je bent mooi." zei hij en aaide over haar witte oortje. Iep.

Dave deed zijn shades weer af en legde die weg. Hij haalde zijn schouders op haar vraag op en schudde toen zijn hoofd heen en weer.. heen en weer.. heen en weer. Hoelang was dat gekke joch dat nou al aan het doen? Toen opende hij opeens zijn ogen weer. Raar kind. Vast de morfine. "Ik denk dat nadat we gezoend hadden en nu met jou en zo dat het gewoon te veel is. Geen idee, John is... weet ik veel. John." Nadat we.. gezoend hadden? Had hij het nu over hij met haar of hij met.. John. Die laatste kon ze zich iets moeilijker voorstellen. Maar omdat hij stijf stond van de morfine... was het misschien redelijk, misschien ook totaal niet. "Je bent mooi." Ze lachtte een klein beetje. Jade werd over haar witte oortje geaaid waardoor ze automatisch blafte. Dat deed ze altijd als hij haar oren aanraakte. Zouden trollen eigenlijk ook gevoelig zijn in hun hoorns. Ze zou het uit proberen op Karkat, als ze die ooit nog tegen het lijf liep. Of het gewoon aan Sollux vragen. Achja, kon allemaal niet relevant aan dit. "En jij bent niet mooi wil je zeggen?" Zei ze zachtjes. "Jij staat echt stijf van de morfine hé?" Ze wist het antwoord al. Ze verwachtte eigenlijk niet dat Dave zo snel antwoord zou geven. Die gozer was echt traag.

Ach, desnoods zei Dave dat 't van de morfine kwam. Dat hij gehallucineerd had dat hij en John gezoend hadden. Makkelijk zat. Natuurlijk wou hij niet liegen tegen Jade, maar hij wou haar nog minder graag kwijt. Dat.. Dat zou hij niet trekken. Na al die shit die ze hadden doorgemaakt met dat stomme spel kon hij haar niet verliezen over een stomme impulsieve daad. Dat zou pas erg zijn. "En jij bent niet mooi, wil je zeggen?" vroeg Jade en Dave lachte even kort om vervolgens zijn hand door haar haar te laten gaan.
"Neeheehee, dat zeg ik niet. Natuurlijk ben ik mooi, dat spreekt voor zich." vertelde hij met een grinnik. Hij vond zichzelf niet bijzonder knap, maar had ook niet het idee dat er iets mis was met hem. "Je staat echt stijf van de morfine he?" Wat? Hij? Stijf van de morfine? Nooit. Blupblup. Morfine. Wat een raar woord eigenlijk. Hoe kwamen ze er op?
"Nee-- nee. Het gaat prima hoor. Zo ben ik altijd, je kent me alleen niet. Wat, hoe lang kennen wij elkaar? Maandje of twee?" Hij liet zich achterover vallen, met zijn rug in zijn kussen en liet een gefrustreerd geluid horen. "Aarrg, ik weet 't niet meer."

"Neeheehee, dat zeg ik niet. Natuurlijk ben ik mooi, dat spreekt voor zich." Jade moest lachen, hijzelf grinnekte er ook om. "Nee-- nee. Het gaat prima hoor. Zo ben ik altijd, je kent me alleen niet. Wat, hoe lang kennen wij elkaar? Maandje of twee?" Maandje of twee? Was hij wel helemaal lekker in z'n hoofd. "Volgens mij kennen we elkaar al wel wat langer dan dat Dave. Ik ken je door en door." Een grijns trok rond haar gezicht, maar toen Dave zichzelf met een gefrustreerd geluid achterover in zijn kussen gooide keek ze hem raar aan. "Aarrg, ik weet 't niet meer." Hurr? Wat was er nou weer? "Wat, wat weet je niet meer? Moet ik John halen? Of iemand anders of.." Ze hield op met praten en hees zichzelf op bed. Met haar hand ging ze door zijn blonde haren heen. "Gaat het wel goed Dave, moet je niet slapen?" Net toen ze dat zei drukte haar eigen gezicht in haar elleboog en gaapte ze zachtjes daar. Ze wist zelf wel hoe ze zou eindigen hier. Op Dave's bed, slapend. En de gene die het zou flikken om haar wakker te maken zou ze iets aan doen. Dat had ze altijd, tenzij het Dave was. Of Bec.. Maar die had ze al heel lang niet meer gezien. Jade keek achterom naar de deur. Waar zou John zo lang blijven?

"Volgens mij kennen we elkaar al wel wat langer dan dat Dave. Ik ken je door en door." Echt? Dave rolde zijn ogen en liet zijn hoofd achterover vallen en maakte gefrustreerde 'uuuuugh' geluidjes. "Wat, wat weet je niet meer? Moet ik John halen? Of iemand anders of.." Neeheehee, niet John. Zijn schouders zakte in en hij schudde zijn hoofd. "Nee, John is een ei en loopt nu waarschijnlijk te huilen op de plee. Laat die maar. Focus liever op mij." Hij had aandacht nodig. En normaal was hij wel wat subtieler, maar nu niet. "Gaat het wel goed Dave, moet je niet slapen?"
"NEE. Als ik ga slapen dan gaan de smuppets mijn shades stelen en dan moet ik zonder shades naar buiten en dan word ik bekogeld met rotte appels, tietmelk en andere vieze shit. Doe me dat niet aan." Typisch. Dat ging ook niet helemaal lekker meer. Hij trok Jade half naar zich toe, haar zo uit haar houding trekkend en kwam zelf ook overeind. Dave zag er zeker niet op zijn meest aantrekkelijke uit. De blauwe plekken rond zijn hals en polsen en de schrammen waren niet echt een meisje haar grootste dromen. Onwennigheid. Toch werkte hij zijn lippen op die van haar en hij stond er totaal niet bij stil dat ze in het openbaar zaten en John elk moment terug kon komen, of de zuster. Zijn handen gleden onder haar T-shirt en zijn vingers kropen tegen de kant van haar beha. Kansloos, dit. Zijn tong gleed in haar mond tot het nogal abrupt eindigde.
"Oh, uhm, sorry." klonk er, de stem van John. Dave grinnikte zachtjes en drukte zijn gezicht tegen Jade's borst. Zijn hoofd schudde zachtjes heen en weer, als een soort slow-motion motorboten. Dat deed hij al niet als hij en Jade alleen waren, lmfao. "Is oke, Egbert. Kom erbij." zei hij lacherig en had zijn handen nog niet weggehaald terwijl hij haar hals begon te kussen. Lekker dan. "... Ik ga wel."
"Neehee.. John!" iepte hij en maakte zich geheel los van Jade terwijl John weg liep. Hij lag verslagen in bed. John was gewoon weg. Dafuq. Nog geen twee minuten later begon hij te huilen, wat ook heel kansloos was. "Jade.. Ik ben John kwijt." klaagde hij en zijn handen streelde over haar heen in octopus bewegingen. Ik hou ervan om stom te doen met Dave. En het gaf Jade lekker veel chantage materiaal. "Hij ging twee uur geleden het kauwgomballenbos in en hij is nog niet terug en volgens mij is hij dood. Jade ik heb John vermoord." sobte hij en draaide zijn handen rond haar middel zodat hij haar kon huggen. "Ik had gewoon mee moeten gaan!"

"Nee, John is een ei en loopt nu waarschijnlijk te huilen op de plee. Laat die maar. Focus liever op mij." John een ei? Ze zag het helemaal voor zich, een ei met van die John ogen. Echt zo'n derpface. "NEE. Als ik ga slapen dan gaan de smuppets mijn shades stelen en dan moet ik zonder shades naar buiten en dan word ik bekogeld met rotte appels, tietmelk en andere vieze shit. Doe me dat niet aan." Wow. Jade geloofde niet veel van het hele verhaal. Ze stelde voor om nog na te vragen hoeveel morfine Dave had gehad en wat dat precies met hem deed, al had ze al een vermoeden dat dit het ergste was wat het spul kon. Tenzij het erger kon. Het kon altijd erger. Ze werd naar hem toegetrokken, lippen werden op de hare gedrukt en zijn handen verdwenen onder haar shirt. Dave was er totaal niet van bewust dat John binnen kon lopen, of iemand van het ziekenhuis. Ze was sowieso niet van plan om 'het' hier te doen. Vooral niet in de huidige toestand van Dave. Hoe goed die gozer zichzelf ook voelde, hij was echt niet lekker in z'n hoofd op het moment. Toen Dave net z'n tong in haar mond worstelde hoorde ze een stem die alles afbrak. "Oh, uhm, sorry." John. Tuurlijk John. Altijd John. Ze voelde Dave tegen haar borst aan die een soort vage slow-motion bewegingen maakte. "Is oke, Egbert. Kom erbij." Tuurlijk niet, idioot. Dit is niet oké. "... Ik ga wel." Oh, oh.. "Neehee.. John!" Dave maakt zich los van haar en keek naar John, die weg ging. Dave begon te.. huilen? Zijn handen streelden over haar heen. Wat had die jongen? Stemmingswisselingen? Misschien was hij zwanger. "Hij ging twee uur geleden het kauwgomballenbos in en hij is nog niet terug en volgens mij is hij dood. Jade ik heb John vermoord." Jade kon het niet laten om te grinneken. Met een glimlach op haar gezicht haalde ze zijn tranen uit zijn gezicht. "Tuurlijk niet, gek. John leeft nog gewoon en hij komt zeker nog een keertje terug. Hij moet gewoon even.. iets doen." Zei ze zachtjes met een glimlach. "Ik had gewoon mee moeten gaan!" Jade schudde zachtjes haar hoofd. "Je kan niet eens fatsoenlijk lopen. En dan met een rolstoeltje van de trap af rollen? Echt niet, je blijft hier. Ik zal John zo wel bellen. Of sms'n." De handen rond haar middel zaten in een 'hug-positie'. Ze boog zich voorover en gaf Dave een kus op zijn voorhoofd terwijl ze haar armen om hem heen sloeg om hem te huggen.

"Door mij is ie dood." piepte hij, er heilig van overtuigd dat John dood was. Er werd langs zijn ogen geveegd en hij begon eigenlijk moe te worden. "Tuurlijk niet, gek. John leeft nog gewoon en hij komt zeker nog een keertje terug. Hij moet gewoon even.. iets doen." Ja, ja.. Precies wat hij verwacht had. Niemand geloofde hem ooit. "Je kan niet eens fatsoenlijk lopen. En dan met een rolstoeltje van de trap af rollen? Echt niet, je blijft hier. Ik zal John zo wel bellen. Of sms'n." Hij was een kleine tijd stil, nadenkend over wat ze had gezegd en besloot om haar te geloven. Zijn hand aaide haar arm een beetje en zijn ogen keken haar vervolgens aan.
"Wil je dat wel echt doen?" vroeg hij vervolgens, alsof hij dacht dat ze loog. "Ik zou het niet trekken als John iets overkwam." Zelfde gold voor Jade. Als haar iets overkwam zou hij zichzelf ook echt in elkaar slaan. Oh, en hetzelfde gold ook voor Rose. Rose was zijn zusje, dus.. Daar moest je wel om geven. Hij kreeg een kus op zijn voorhoofd en binnen twintig minuten was hij in slaap gevallen, niet merkend dat Dirk nog terug kwam.

"Door mij is ie dood." Ja, ze zag Dave al helemaal voor zich, John aan het vermoorden enzo. Nee, niet dus. Zachtjes ging haar hand door zijn haren heen. Terwijl de ander werd geaaid door Dave. "Wil je dat wel echt doen?" Ze knikte. "Waarom niet?" Zei ze en liet haar hand in haar broekzak gaan om haar mobiel eruit te halen. "Ik zou het niet trekken als John iets overkwam." Ze grijnsde terwijl ze een sms'je tikte naar John. "Moet ik hem vragen of hij nog leeft?" Vroeg ze terwijl ze de vraag er in zette, ze wachtte niet eens op antwoord. Dat zou toch wel ja zijn. Ze zette de vraag er dus in samen met het feit dat Dave wou checken of hij nog leefde omdat hij een beetje aan het hallicuneren was van de morfine. Maar dat zou ze hem niet zeggen, of laten lezen. "Kijk.." Zei ze terwijl ze het schermpje waar nu 'verzenden' op stond aan hem liet zien. "Verstuurd naar John." Een grijns trok rond haar gezicht terwijl ze haar mobiel weer weg stopte. Opnieuw ging haar hand door zijn blonde haar heen terwijl ze zich voorover boog en hem een kus gaf. "Ga je nu wel slapen dan? Ik blijf hier.." Zei ze en ondedrukte een gaap. Mislukte poging. Jade moest weer haar hand voor haar mond slaan. "Het komt allemaal goed.." Zei ze zachtjes, in een poging de jongen te kalmeren. Op hoop van zege dan maar.

Met een kreun werd hij weer wakker. Auw, dude. Jade lag aan het einde van het bed en een zuster spoot net wat in zijn infuus of zo. Hij lette niet zo op, was nog te slaperig. Zijn blik gleed over de kamer en zijn hoofd viel naar de zijkant, waar hij Dirk naast zijn bed zag, op een van de stoelen. Hij liet even de allervaagste en kleinste glimlach zien en dacht voor een seconde dat Dirk hem eenzelfde terug gaf, maar dat kon ook een hallucinatie zijn door dat zijn ogen naar de sodekloot waren omdat hij te moe was. Jade's oren pokte heen en weer en hij speelde er een beetje mee met zijn vinger. Hij stak zijn hand uit naar Dirk en trok zijn vingers twee keer naar voren, waardoor hij zijn mobiel kreeg. En bedankt. Hij klikte het aan en zag dat hij drie berichten had. Twee van John, een van Rose. Rose vertelde hem over iets dat ze had meegemaakt om hem op te vrolijken of zo. Nice. John's eerste sms was met de melding dat hij nog leefde. Ja, nee, he.. Oh shit. Hij had zich als een idioot gedragen gisteren. En helaas herinnerde hij zich dat nog. Damn. Nou ja, er viel niks aan te doen. De tweede begon hij te lezen, dat John er dadelijk aan kwam en-
"Dave?" klonk de bekende muizenstem van John. Hij keek even naar de jongen die zichzelf op een stoel naast Dirk plofte, die hij van een ander bed weg had geschoven. Hij staarde hem voor enkele seconden aan. "Hoe gaat het nu?"
"Goedemorgen meneer Strider," klonk er, voordat hij antwoord kon geven. Hij keek John even aan met een blik die genoeg zei en daarna naar de dokter. "Hoe voelen wij ons vandaag?" Typisch. "Nou, ik kan niks zeggen over u, maar ik voel me vrij belabberd." Er klonk een geestig gelach van de dokter, die hij maar besloot te negeren. Er werd hem verteld dat hij morgen het ziekenhuis uit mocht en terug naar huis. Hij moest weer wat ondertekenen. "En als jouw ouder of voogd ook nog even tekent, is het helemaal in orde." De dokter keek rond, alsof hij verwachtte Dave's moeder te zien. Hij pakte het clipboard uit de dokter zijn handen en gaf deze aan Dirk. "Aha, natuurlijk." Goed.

Ze had gewacht totdat Dave eindelijk in slaap was gevallen. Dave had haar wakker gemaakt door met haar oren te klooien. Elke keer als hij eraan zat bewoog zij ze. Ze hield haar ogen dicht zodat het nog leek alsof ze sliep. Ze hoorde een deur opengaan. Voorzichtig opende ze haar ogen. John was er. En hij leefde nog, wat een verassing. Daarna kwam een zuster binnen en kregen we het hele 'hoe-gaat-het-nu' ritueeltje. "Nou, ik kan niks zeggen over u, maar ik voel me vrij belabberd." Jade lachte en wreef haar ogen uit terwijl ze zich uitrekte. Ze kon twee dingen tegelijk, daar was ze vrouwlijk voor geworden. Jaman. Dirk moest iets ondertekenen en kreeg daarom een clip-board in z'n handen gedrukt. Jade gaapte en drukte haar hoofd in het dekbed. Het rook naar ziekenhuis. Het hele ziekenhuis rook naar ziekenhuis. Daar hadden ze vast speciale luchtverrissers voor en alles.
Toen de doker weer verdwenen was keek ze naar Dave. "Zo, meneer Strider.. Hier het levende bewijs dat John nog leeft." Ze grinnekte en rekte zich nog een keer uit en ging rechtop aan het einde van het bed zitten. Ze had zich opgerold als een balletje om zo weinig mogelijk plek in te nemen op Dave's bed. "Is de morfine al uitgewerkt?" Vroeg ze met een grijnsje. Ze keek heel snel naar John. Ze zou hem nog wel uitleggen wat Dave had gezegd, of dat zou hij zelf doen. Een van de twee, maar het zou gebeuren.

"Zo, meneer Strider.. Hier het levende bewijs dat John nog leeft." Ja ja, daar was John, dat had hij ook al gezien. Hij knikte vaagjes en rekte zich uit met een korte gaap. Jade was gelukkig ook alweer wakker.
"Ik zie 't. En het gaat wel, denk ik. Ga er niet dood aan." Bij de laatste twee zinnetjes keek hij naar John. Of hij keek het eerste zinnetje naar Jade en de rest naar John. Hoe je het ook wou bekijken. Maar goed. Hij krabde door zijn rommelige, blonde haar. Ja, er was immers geen borstel binnen bereik. Wat deed je eraan?
"Is de morfine al uitgewerkt?" Oh God. Dat was ze dus niet vergeten. Hij had zich echt als een idioot gedragen. Gehuild omdat John de kamer uit liep en hij dacht dat hij dood was of zo en dat hij hem achter had gelaten? Hij had een traumatiserend verleden met dat hele "spel". Het was alleen logisch dat er emotionele littekens zaten! Al wist hij niet of je "het kauwgomballenbos" een emotioneel litteken kon noemen. Waarschijnlijk niet.
"Ik wil het er niet over hebben." mompelde hij en richtte zijn hand weer naar Dirk, zodat hij zijn shades kreeg. No way dat dat normaal gebeurde, maar die zou wel medelijden met hem hebben. "Thanks." bedankte hij Dirk en staarde Jade aan. Ze moest John niet gaan vertellen wat ze allemaal had meegemaakt. Hij had haar ook nog half lopen betasten. Oh god. Het kwam allemaal weer terug.

"Ik zie 't. En het gaat wel, denk ik. Ga er niet dood aan." Jade grijnsde. Ze was Dave nu gewoon aan het pesten, een klein beetje. Kon hij wel hebben. En zodra ze thuis waren zou ze het wel goed maken. In de vorm van eten of iets anders. "Ik wil het er niet over hebben." Jammer Dave, erg jammer. "Oké dan. Maar nu zul je nooit weten of John kauwgomballen voor je mee heeft genomen uit het kauwgomballenbos." Ze legde haar handen op de deken, op de plek waar Dave's voeten zaten. Dave zette zijn shades weer op. Jade speelde ondertussen met de hoes van de deken. Ze keek op, naar John. Ze leek wel een soort uil of iets. "John? Ga zitten, moet je iets drinken? We hebben water en.. ranja. Voor iets anders moet je echt naar de kantine lopen." Ziekenhuisvoedsel was ranzig en niet te vreten. Alleen de kippensoep, die was lekker. Die had ze zelf gegeten gister voordat ze weer stiekem bij Dave op bed was gekropen om aan zijn voeteneinde in slaap te vallen. Ze grijnsde weer. Dave zou haar vermoorden als ze vertelde wat er was gebeurd. Dat sowieso. Ze liet zich over het bed heen hangen, zodat haar hoofd nu langs de rand hing een haar lange, zwarte haren tot op de grond kwamen. Ze zuchtte. Ziekenhuizen waren zo saai, net als haar eigen huis. Het enige pluspunt was dat Dave er was. En John. En Dirk. Ja, gezellig mensen maken saaie ziekenhuizen koeler. Zeker.

"Oké dan. Maar nu zul je nooit weten of John kauwgomballen voor je mee heeft genomen uit het kauwgomballenbos." Een paar handen raakte zijn voeten, of eigenlijk, waar zijn voeten onder de dekens zaten. Hij staarde haar met een pokerface aan en John lag plat. Stelletje rotkinderen. "John? Ga zitten, moet je iets drinken? We hebben water en.. ranja. Voor iets anders moet je echt naar de kantine lopen." Ranja. Wow, daar zei je geen nee tegen. Natuurlijk niet. Behalve als er appelsap was. Want dat was beste. "Nee hoor Jade, alleen wil ik wel wat weten..." Zijn blik ging naar Egbert en hij vertrouwde de situatie totaal niet. Rotjong. "Wat was dat over het kauwgomballenbos?" Hij wou hem wurgen, zoals hij eergisteren gewurgd was. Hij zou hem doodslaan.
"Egderp, ik denk niet dat dat ertoe doet. Nee, scrap dat, ik weet wel zeker dat het er niet toe doet." gromde hij de nerd zijn richting op. John lachte enkel, duidelijk minder gestressed dan de vorige keer dat hij zich in het ziekenhuis bevond. Gelukkig mocht hij morgen terug naar huis. Halleluhja. Hoe schreef je dat eigenlijk? Stom. Rot. Woord.
"Aww, maar ik wil het weten. Vertel me alles, Jade!" John. Altijd John. Hij hield wel van zijn stomme, zwarthaarige vriend.. Maar nu? Ugh. Gelukkig was Jade niet irritant. Meestal. Nou ja, ze was irritant op een uitstaanbare manier.

John vroeg naar het kauwgomballenbos. Hehe, het kauwgomballenbos. Wat een giller was dat geweest. Jade had haar mond al open - hehe, see what I did there? - om te antwoorden maar Dave was haar voor. Zoals gewoonlijk. "Egderp, ik denk niet dat dat ertoe doet. Nee, scrap dat, ik weet wel zeker dat het er niet toe doet." Het doet ertoe. Het doet ertoe. Het doet ertoe. Jade keek naar John leek het allemaal maar grappig te vinden en niet door te hebben dat Dave bloedserieus was.
"Aww, maar ik wil het weten. Vertel me alles, Jade!" Jade ging weer over het bed hangen, met haar hoof - ondersteboven - naar John toe. "Als ik je dat vertel dan vermoord Dave me denk ik en mag ik hier liggen in plaats van hij." Ze giechelde, maar ze was wel serieus. Een beetje dan. "Dave? Kunnen we niet regelen dat je eerder weg kan hier. Ik ben dit ziekenhuis nu al helemaal zat." Jade kwam omhoog - zonder handen te gebruiken, like a boss - en ging over Dave's benen heen liggen zodat haar armen net bij zijn buik konden. Ze strekte haar vingers en liet die over het shirt gaan. "Ik kan wel met een van die dokters praten, of die zusters. Ik dwing ze wel." Grijnsde ze terwijl ze haar haren uit haar gezicht wegveegde. Ze was het zat met de ranja, het plakkerige eten - wat ze echt nooit meer zou proberen - en het constante gehoest en gekreun van mensen die op sterven lagen. Oh, en dan had ze het nog niet eens gehad over de huilende kinderen. Eeeuhww.