I can see it from the other side, the grass isn't always as green

Zoals gewoonlijk werd hij wakker voor zijn wekkerradio ging, wat kwam door het feit dat Dave er een keer een liedje op had gezet die hij haatte. Hij had geen idee welk liedje het ookalweer was, maar niet eentje waarvan hij hield. Dirk kwam wat overeind en pakte zijn blade die op de grond lag. Het was stil. Té stil. Of Dave lag gewoon nog te slapen. Kon ook, het was weekend. Met zijn andere hand zette hij zijn awesome zonnebril op, waarna hij op stond. Nog steeds had hij het zwaard vast. Ofcourse. Je wist nooit wat er kon gebeuren. Dirk gaf Lil Cal die op zijn bureau stond een zachte box, waarna hij de kamer verliet. Daarna liep hij de gang door en deed hij zachtjes de deur open van Dave’s kamer. Jup, die lag nog steeds te slapen. Na nog een keer naar zijn kamer geweest te zijn, gooide hij een Smuppet richting het bed van de jongen. Vlak voor zijn gezicht. Mooi zo. Hij deed de deur weer dicht en baande zich een weg naar beneden, nu wat minder voorzichtig aangezien hij wist dat zijn broertje lag te slapen. Als Dave nep sliep, sliep hij minder kinderlijk, dus het verschil was wel te zien. Hij legde het ding op de keukentafel neer en pakte een kom en een pak melk, gevolgd door muesli. Dit combineerde Dirk allemaal om een kom met muesli en melk te vormen. Het klonk even saai als het er uit zag.
Na zijn kom met muesli en melk opgegeten te hebben – ofcourse zonder de kom, dat zou echt goor zijn – ging hij naar boven, opnieuw met zijn zwaard. Je wist nooit wat er zou gebeuren. Na succesvol zijn kleren aan te hebben getrokken, ging hij het huis uit. Ofcourse niet zonder een boobytrap bij de voordeur gezet te hebben. Natuurlijk niet. Bijna stapte hij op zijn eigen boobytrap, maar gelukkig net niet. Jeez, dat zou genant zijn. Heel erg.
Een beetje verveeld baande hij zich een weg naar Stone Field. Hij had geen idee waarom hij zijn ninja sword mee had genomen, maar je wist maar nooit. Blade, Zwaard, Ninja Sword.. Noem het maar zoals je het wilt. Dirk gebruikte het zoals hij het wou. Hij sprong van de ene steen naar de andere, totdat hij een vlakke steen vond waar hij op kon zitten zonder dat zijn kont pijn ging doen. Dat zou echt vreselijk zijn. Bah. Hij ging er op zitten en haalde zijn mobiel tevoorschijn. Dirk ging zijn contactenlijst door en stopte bij de naam ‘Jake English’. Jake.. Hij herinnerde de dag dat hij aan hem had verteld dat hij op hem ‘viel’. En toen was hij gewoon doodleuk doorgewezen. Hij dacht dat het een grapje was, pas toen het schaamrood op zijn eigen wangen stond kreeg hij het antwoord van de jongen dat hij niet gay was. En toen was hij weggerend. Die avond had hij zichzelf in zijn kamer opgesloten en had hij in stilte gehuild, zodat Dave het niet kon horen.
En nu waren ze een paar jaar later. Ze waren nog steeds vrienden gebleven en het gevoel voor Jake was hetzelfde gebleven. Misschien wel wat sterker. Toch had hij het gewoon maar onderdrukt? Wat moest hij anders? Snel typte Dirk een sms’je naar het joch toe met de vraag of hij wou rondhangen.

Halley rende voor hem uit, maar sloeg meteen weer terug als hij te ver was, draaide een rondje om Jake heen voordat hij weer voor hem uit paradeerde. Hij sprong van steen naar steen, hoe verder hoe beter. Uiteindelijk had hij het einde van Stone Field geraakt en mocht een redelijke lange weg afleggen voor hij weer terug was bij zijn huis. Maar hij wandelde altijd ver met Halley. Grote honden, grote wandelingen. Hoewel hun wandelingen behoorlijk waren ingekort, omdat Halley ouder werd en hij vreesde dat hij niet lang meer had met zijn hond. Hij had zijn levenskwaliteit flink verbeterd, elke dag wandelen, proberend om hem vrolijk te houden. En hij vond dat het best goed werkte.
Net voor zijn huis ging zijn mobiel af. Dirk, die vroeg of hij naar stonefield wou komen om rond te hangen. 'Golly Dirk! Klinkt goed, ik kom eraan!' Hij tikte het smsje en stuurde het. Hij kwam er net vandaan, maar goed. Hij vond het niet erg, hij was immers graag bij Dirk. Hij was in de gewoonte geraakt om meer met hem om te gaan dan vroeger, hoewel hij toen ook al behoorlijk veel met hem om ging. Maar nadat hij Dirk had afgewezen en hem zo had zien wegrennen, had hij zich ontzettend schuldig gevoeld. En na een wat ongemakkelijke periode, was hij meer met hem omgegaan. En sindsdien deed hij dat nog steeds, al was dat schuldgevoel al heel lang weg.
"Hee Dirk!" riep hij toen de jongen in zicht was. Man. Jongen. Man. Inmiddels wel, he? Wat was het snel gegaan. Hij ging op de steen tegenover Dirk zitten met een brede glimlach. "Golly, 't is goed om je weer te zien!" Hij was nooit goed geweest in het onderdrukken van zijn stopwoorden. Golly, gosh, roothin' toothin', bollocks, enzovoorts. Zijn moeder was Engels en zijn vader kwam uit Australië, so he was kind of fucked. Hij was tot zijn elfde opgegroeid in Engeland en was het Engelse accent nooit kwijt geraakt. En toen waren ze verhuisd. Hij was kind of blij dat dat gebeurd was. Grote kans dat hij zonder die serie events nooit in contact was gekomen met Dirk, Jane en Roxy.

En nu had hij opeens spijt van het smsje. Het was ongeveer vijf dagen geleden dat ze elkaar voor de laatste keer hadden gezien. Waarom wou hij ‘m eigenlijk zien? Waarom schopte hij de gast niet uit zijn leven? Jake had hem al genoeg schade aangedaan en elke keer dat ze elkaar weer tegen kwamen, werd het gat in zijn hart iets groter. Maybe nogal overdreven, maar het voelde gewoon zo. Hij speelde een beetje met zijn zwaard. Dave begon steeds beter te worden. Nu moest hij zelf ook meer trainen om er voor te zorgen dat hij de sterkste bleef. Zonder training kon hij het ook gewoon een poosje volhouden, maar je wist het maar nooit. Baka. Ofcourse wist hij wanneer Dave hem in zou halen. Hij trainde het joch zelf. Nou ja, half. Hij moest zichzelf ook kunnen leren vechten. Dirk had helemaal niemand die hem trainde. Hij leerde het zich allemaal zelf. Dan had je geen gezeur en gezeik. Veel beter. Toch moest hij toegeven dat hij af en toe ook wel een ieniemienie beetje leerde van Dave, als ze voor de zoveelste keer een gevecht hadden. Een heeeeel klein beetje maar. So desu ne. Waarom praatte hij eigenlijk japans in zichzelf? Hij had echt geen idee.
'Golly Dirk! Klinkt goed, ik kom eraan!' Zijn hand omklemde zijn mobieltje wat steviger, maar hij ontspande zich al snel. Er was niks ergs aan. Gewoon twee beste vrienden die elkaar na een paar dagen weer zagen. Niks bijzonders, echt niks bijzonders. Het duurde ook niet lang totdat hij een schim in de verte zag. Er gingen korte rillingen over zijn rug en hij slikte moeizaam. Cool blijven Dirk, cool blijven.
"Hee Dirk!" werd er hem toe geroepen. Al snel was de jongen ook nog vlak bij hem.
“Hi Jake,” zei hij. De jongen ging op de steen voor hem zitten met een brede glimlach die allemaal sugoi-gevoelens bij hem opriepen. Hij wou het van de daken schreeuwen: Aishiteru.. Nee. Hij wou niet nog een keer afgewezen worden. Eén keer was wel een beetje oké, maar een tweede keer? Echt niet.
"Golly, 't is goed om je weer te zien!" Dirk rolde met zijn ogen, al was dit niet te zien achter zijn bril.
“Vijf dagen, gozer. Zo lang geleden is het ook weer niet,” zei hij droogjes, bijna grinnikend en er verscheen een lichte glimlach op zijn mond, maar zo lang bleef die ook weer niet. Ofcourse niet. Hij was een Strider. Striders glimlachten bijna nooit. Bijna nooit. Soms wel dus.

"Vijf dagen, gozer. Zo lang geleden is het ook weer niet." zei Dirk droog, maar het feit dat zijn mondhoeken het allerkleinste beetje omhoog krulde, was eigenlijk wel genoeg. "Ja, maar dat is langer dan normaal! En het voelde ook heel lang." Hij dacht er niet bij na dat er ook maar de kleinste mogelijkheid was dat Dirk hem nog leuk vond. Dat was alweer jaren terug. Hij was zich er ook nooit bewust van geweest dat Dirk hem drie jaar leuk had gevonden voordat hij ook maar wat had durven zeggen. Daarom had hij gedacht dat het sowieso iets tijdelijks was. Iets dat binnen een paar weken of maanden weer weg was. Vandaar dat het ook niet tot zijn hersenen doordrong dat Dirk hem als meer zag dan een beste vriend. Jake was zich nooit honderd procent bewust geweest van de emotionele schade die hij aanrichtte en had nooit begrepen hoe serieus het wel of niet was.
"Zie ik daar nou een glimlach?" Zijn handen legde zich op zijn benen terwijl hij een klein beetje naar voren leunde om Dirk's gezicht te onderzoeken, met ietwat samengeknepen ogen om details op te merken. "Good golly, dat is ook niet alledaags." zei hij lachend, terwijl hij weer achteruit ging. Nog iets wat hij zich niet realiseerde. Hij wist dat Dirk niet vaak glimlachte - Striders in het algemeen, het was niet "cool" - maar hij was zich er dus totaal niet van bewust dat Dirk hem misschien wel meer glimlachen had geschonken dat anderen. Ja, als je Jake in een woord mocht omschrijven, kon dat best wel eens "oblivious" zijn.

Heel soms, als het gewoon zo grappig was dat hij wel moest glimlachen. Maar dan was het heel erg zachtjes. Zijn blik ging naar de rest van het stenen veld. Hij had geen idee hoe het hier gekomen zou zijn, maar het zag er wel apart uit. Dirk plukte even met zijn ene hand aan het witte shirt, waar helemaal geen icon op te zien was. Hij had er wel een zwart vest overheen getrokken. Die Icons waren stom voor hem geworden. Zijn pet had hij thuis gelaten, dus bewoog zijn lichtblonde haar nu zachtjes in de wind. Zoals gewoonlijk had hij een zwarte broek aan, waar zijn shirt over heen hing. Hij deed niet meer aan dat shirt-in-de-broek gedoe. Dat was zó twee jaar geleden. Of meer. Vast wel meer.
"Ja, maar dat is langer dan normaal! En het voelde ook heel lang." Opnieuw rolde Dirk met zijn ogen en hij beet op zijn wang. Jake overdreef ook wel vaak. Hij had het hem proberen af te leren, maar het lukte niet. Net zoals Roxy’s drankproblemen. Het was een wonder dat ze niet lang en wel in coma was geraakt door al die alcohol. Hij vroeg zich af of het nog wel goed ging met haar hersenen. Vast niet. Ze had zoveel alcohol op dat het niet normaal was. Echt niet normaal. Helemaal niet normaal. Soms zelfs wel bovenmenselijk. En vooral niet iets wat trolls zouden doen, had hij opgemerkt. Niet dat hij die grijshuidige gozers mocht. Ze waren wel oké, maar niet zijn beste vrienden of zo. "Zie ik daar nou een glimlach?" De jongen had het over de glimlach op de uitspraak van de jongen.
“Nee,” mompelde hij zachtjes, op zijn wang bijtend. Dirk glimlachte niet. Hoe kwam je er bij?
"Good golly, dat is ook niet alledaags." Wrijf het er lekker in.
“Ik glimlachte niet. Ik grimaste over het feit dat je vijf dagen lang vind,” antwoordde hij emotieloos, lichtelijk schamend over zijn eigen actie. Nee. Hij bloosde niet. Stiders lachten niet, bloosden niet, gaven nooit op en waren vooral niet emotioneel.
…
Behalve als het echt nodig was.

Dirk had het eerst nog met een gemompelde 'nee' ontkent, maar Jake wist wat hij zag! Hij wist wanneer zijn vrienden glimlachte en wanneer niet! "Ik glimlachte niet. Ik grimaste over het feit dat je vijf dagen lang vind." Ja, blijkbaar ging Dirk het niet zo makkelijk opgeven. Jake knipperde even. Zijn elleboog lag nog steeds op zijn knie en hij had zijn hand half voor zijn mond, half niet, terwijl hij snortte. Ik glimlachte niet. Ik grimaste. Geweldig. Hoe langer hij erover nadacht, hoe leuker het was. Hij lachte even en schudde zijn hoofd zachtjes.
"En wat is het zogenaamde verschil tussen glimlachen en grimassen?" vroeg hij, nu met een brede grijns rond zijn mond. Striders waren raar, vond hij zelf. Op een goede manier. Die oneindige gedachte dat glimlachen niet mocht. Dat lachen in het algemeen niet mocht. Hij durfde te wedden dat Dirk ook nooit huilde. Dat was iets wat hij zelf ook niet vaak tot nooit deed, dus dat was nog niet eens zo heel raar. Zijn fel groene ogen keken even naar de zwarte shades, terwijl zijn mondhoeken wat verder omhoog krulde. Grote kans dat die zonnebrillen die de broers droegen ook wat te maken had met het 'Striders doen dit en dat niet'. Goede poging, maar het was een swing and a mis, vond hij zelf. Al waren ze wel herkenbaar geworden en ergens vond hij het ook wel wat hebben. Hij wou zelf ook zo'n kenmerk. Hij had vroeger zijn icoon T-shirt gehad, maar inmiddels was dat oud nieuws. Nu droeg hij een witte V-neck, een donkergroene flannel die open zat, maar nog wel een korte broek. Altijd toch.

De jongen voor hem was aan het snorten, leek het nogal erg leuk te vinden. Met een neutrale blik keek hij het joch aan, hij liet hem maar even gaan. Waarschijnlijk waren ze al snel over iets anders aan het praten. Nou ja. Hopelijk dan. Je wist het maar nooit met hun gesprekken. Dirk die neutraal en droog reageerde, Jake die overal vrolijk, melig en overdreven op reageerde. Hij beet zachtjes op zijn lip toen de jongen voor hem, hem half aan het uitlachen was. Hij was het wel gewend, in tegenstelling tot Dave. Toch bleef het wel een beetje onprettig, maar hij ging niet meteen er op in. Jake deed zulke dingen wel vaker. En aan de andere kant was die lach gewoon leuk om naar te kijken. Als hij niet oppaste, ging hij zelf nog mee glimlachen. Nee. Niet meer. Hij had een fout gemaakt en die ging hij niet opnieuw herhalen. Jake en hij bleven gewoon vrienden en hij ging alleen glimlachen als het écht nodig was. Eigenlijk snapte hij niet waarom sommigen dachten dat Striders geen emoties hadden. Zelfs hij huilde. Niet heel vaak, maar als hij het deed wel stilletjes. Heel stilletjes, zodat anderen hem niet hoorde. Oké, hij deed het vooral om zijn reputatie als Strider te behouden. En hij had zelf ook wel van die momenten dat hij grijnsde, vanwege een of andere vage reactie op een van zijn comics. En hij had ook wel van die momenten dat hij aan het stressen was, bijvoorbeeld als hij een deadline bijna niet kon houden. En hij had ook wel een keer een kleine ruzie met Dave, wat gewoon bij het broederschap hoorde. Hij was geen emotieloos monster, maar hij probeerde zijn reputatie als Cool wel te houden. Cool was beter dan megagevoelig, so desu ne?
"En wat is het zogenaamde verschil tussen glimlachen en grimassen?" Er was geen zogenaamd verschil. Er zat gewoon een groot verschil tussen.
“Grimassen is een vertrekking van het gezicht waarbij je je tanden lichtjes ontbloot en je iemand een pijnlijke blik toewerpt. Maar omdat jij mijn ogen ofcourse niet kan zien, zag je het aan als glimlachen.” Waarom ging hij er eigenlijk nog op in? Hij had geen idee. “Hoe gaat het eigenlijk met Halley, die oude hond van je?” vroeg hij, van onderwerp veranderend. Hij was er eigenlijk best wel nieuwsgierig naar. Dat beest was al ongeveer 17 jaar oud, wat erg oud was voor een hond. Vooral voor zo’n grote hond.

"Grimassen is een vertrekking van het gezicht waarbij je je tanden lichtjes ontbloot en je iemand een pijnlijke blik toewerpt. Maar omdat jij mijn ogen ofcourse niet kan zien, zag je het aan als glimlachen." Jake had moeten verwachten dat Dirk er heel serieus op in zou gaan. Zo was hij wel een beetje. Het was moeilijk te onderscheiden wat een Strider-ding was en wat een Dirk-ding was. Hij was er nooit echt bij geweest als Dirk wat anders was dan neutraal - buiten dat ene incident dat hij eigenlijk onbewust uit zijn geheugen had verbannen en het zo haast was 'vergeten' - dus voor hem leek het alsof Striders geen emoties mochten tonen. Hij twijfelde er niet aan dat Dirk die wel had, maar goed.
"Bedankt voor het uitleggen, ook fijn om te weten dat ik een persoonlijke Wikipedia heb." Er kwam een grinnik achteraan. "Hoe gaat het eigenlijk met Halley, die oude hond van je?" Meteen zakte zijn mondhoeken naar beneden en zijn wenkbrauwen vielen, wat voor een typisch <:c-hoofd zorgde. Halley was zijn opa's hond geweest, maar na de dood van zijn opa - toen hij bijna zes was - had er in zijn opa's testament gestaan dat de hond naar Jake ging.
"Niet zo goed, denk ik.. Hij heeft last van zijn heupen en na zijn eerste gastric dilation aanval zei de dierenarts dat er waarschijnlijk wel meer komen." zei hij op een wat sombere toon. Hij had er lang over gepraat met de dierenartsassistente toen Halley nog behandeld werd. Een hond kon door GVD in shock of coma raken, of zelfs dood gaan als het niet binnen zes tot twaalf uur werd behandeld. Hij wist niet hoe hij ermee om zou gaan als Halley dood ging. Hij had het erg goed kunnen vinden met zijn opa, al vanaf jonge leeftijd, en had niet erg gehuild toen zijn opa dood ging. Hij had Halley nog, die een soort symbool was voor zijn opa's liefde. Als Halley dood ging, moest hij dealen met het vertrek van twee familieleden. En dat kon hij waarschijnlijk niet.

"Bedankt voor het uitleggen, ook fijn om te weten dat ik een persoonlijke Wikipedia heb," klonk er grinnikend. Dirk beet op zijn lip. Niet glimlachen. Niet glimlachen. Na zijn vraag veranderde de hele stemming. Jake keek was somberder met mondhoeken die naar beneden gezakt waren. Ehm. Nee. Dat was niet handig. Hij was gewoon nieuwsgierig, al wist hij dat de hond een of andere ziekte was die nogal ernstig was, waardoor die waarschijnlijk niet lang meer zou leven. Aan de andere kant logisch, aangezien het beest ook al zo oud was. Veel te oud voor een hond.
"Niet zo goed, denk ik.. Hij heeft last van zijn heupen en na zijn eerste gastric dilation aanval zei de dierenarts dat er waarschijnlijk wel meer komen," zei de jongen voor hem op een sombere toon.
“Oh,” mompelde hij zachtjes. Zijn ogen stonden schuldig, wat niet te zien was voor Jake aangezien zijn bril er voor zat. Ofcourse niet, anders keek hij niet zo. Diep van binnen wou hij de jongen huggen en hem in zijn armen houden, hem troosten totdat het gewoon niet meer mogelijk was. Het deed hem zeer om de jongen zo verdrietig te zien. Zo erg dat hij niet wist wat hij verder moest zeggen. Nee wacht. Dat wist hij wel. “Het komt vast wel goed met die ouwe.” Nee, dat was deels ook nog een leugen. Maar hij kon zo goed liegen dat het bijna echt als de waarheid klonk. Die hond was mega bejaard. In mensenjaren over de honderd. Dat was gewoon niet gezond meer voor die hond. Waarom hadden ze hem niet eerder laten inslapen, toen het duidelijk was dat de hond die ziekte had? Het was een echt ernstige ziekte. Je liet een hond toch niet zo lijden? Ach. Als hij in dezelfde positie stond, liet hij de hond ook vast niet inslapen. Maar Dirk kon het niet weten, aangezien hij geen huisdier had gehad. Toen Dave op een dag met katten was, had hij ze gewoon uit huis gehaald. Je werd er soft door, iets wat je juist moest voorkomen. Maar als Jake van huisdieren hield, kon hij het ofcourse wel respecteren. Respecteren kon hij altijd.

"Oh," mompelde Dirk, merkte blijkbaar dat hij een ietwat gevoelige snaar had geraakt. Het was veel te moeilijk om los te laten. Halley was het enige wat hij nog had, eigenlijk. "Het komt vast wel goed met die ouwe." Jake schudde zijn hoofd zachtjes. Nee, het zou niet goed komen. Hij wist het zelf ook wel.
"Nee, en ik weet dat jij dat ook niet gelooft. Halley is nu nog gezond en ik heb net nog met hem gewandeld, maar jij weet net zo goed als ik dat hij oud is en het niet lang meer zal duren voor hij echt ziek is en ik hem in moet laten slapen, als hij geen natuurlijke dood sterft voordat ik hem uit zijn lijden kan halen." Hij zou Halley nooit laten lijden. Het was disrespectvol en vreselijk om een dier te houden die in pijn was, alleen omdat je emotioneel gezien niet in staat was het los te laten. Hij zou er maar mee moeten dealen. Zelfs als hij dan niks meer had. Dirk had Dave nog. Die had nog familie. Jake niet meer. Nou jawel, maar die woonde ver weg en er was een kleine kans dat hij hun ooit nog zou zien. En met ver weg, bedoelde hij echt heel ver weg. Een ander universum, zelfs.
"Weet je, Dirk, ol' chap, ik ben blij dat wij nog in hetzelfde universum wonen." zei hij met een korte grinnik, in de hoop de sfeer wat te verlichten, total niet nadenkend hoe dit over zou slaan. So. Completely. And. Utterly. Oblivious.

Natuurlijk schudde Jake zijn hoofd. Hij kende hem al lang genoeg om dat te voorspellen. Dirk wist ook dat de jongen erg gehecht was aan Halley, waardoor het verlies vast erg zou zijn. Hij had geen idee en had eigenlijk niemand in de familie die hij dood had zien gaan. Hij kende eigenlijk niemand behalve Dave in zijn familie. Heel raar, maar het was gewoon zo. Allemaal gedoe en stuff. Hij kon zijn eigen jeugd nauwelijks meer herinneren. Bagger. Hij had wel een nog oudere broer, maar dat was een lang verhaal en Dave kende die niet, aangezien het zijn post-scratch versie was. Duh.  Die broer was hier niet meer in dit universum. Althans, daar ging hij maar van uit. Anders zou het wel heel raar en ingewikkeld zijn. Dirk antwoordde niet op de uitspraak van Jake, knikte eigenlijk alleen maar. "Weet je, Dirk, ol' chap, ik ben blij dat wij nog in hetzelfde universum wonen." Hij beet op zijn lip en mompelde wat instemmende woorden. Man, wat was dat Britse accent hot.
De middag verstreek en de avond viel. Ze hadden zich verplaatst naar een vlakkere steen, een soort plateau en nu lagen ze naast elkaar. Jake een paar minuten geleden met het idee om sterren te kijken en aangezien hij toch niks anders te doen had, lag hij nu op zijn rug. Zijn bril had hij net af gedaan en die lag nu naast zich, net zoals zijn Ninja Sword, die hij altijd bij zich had. Nu waren zijn emoties duidelijker te zien en dat was irritant, maar anders kon hij de sterren niet eens zien. En hij deed het ofcourse alleen omdat het Jake was. 
"Interessant," mompelde hij op dezelfde emotieloze toon, maar deze keer bracht het een lichte vorm van interesse met zich mee. De sterren waren hier anders dan die op aarde. Heel anders.

Jake zat met een knie omhoog en een knie rustend op de steen, met een hand nonchalant in zijn schoot en de ander half leunend op zijn been, terwijl zijn duimnagel in zijn mond zat en hij er zachtjes op beet. De dag was echt heel snel gegaan, maar dat ging het eigenlijk altijd wel als hij de dag met Dirk doorbracht. Daar had je zulke hechte vrienden toch voor?
Dirk lag op zijn rug en had zijn bril uitgedaan, waardoor een paar oranje ogen zichtbaar waren. Hij had ze wel meerdere keren gezien, maar het was toch leuk om die shades zo nu en dan af te zien gaan. "Interessant," klonk er achter hem, terwijl de twee in de lucht staarde. Het feit dat die sterren groen waren, was het eerste dat hem opviel. Hij liet zijn gezicht op zijn arm vallen, of tenminste, zijn mond en neus.
"Strider," begon hij zijn verhaal. "Heb je wel eens het gevoel dat je hier niet hoort? Ik bedoel, op Alternia? Ik weet dat we hier ook niet horen, maar ik bedoel, niet wij mensen, maar jijzelf als persoon?" Hij keek Dirk niet aan, bleef gewoon zitten zoals hij zat. Hij liep er al een tijdje mee. Ze hadden alleen een spel gedaan, en na vele evenementen waar hij haast niet meer over nadacht, waren ze op Alternia gaan wonen. Maar na zoveel tijd, voelde zich hij er nog steeds alles behalve thuis.

Zonnebrillen waren cool, maar als je de sterrenhemel wou zien waren ze niet echt heel erg handig. En aan de andere kant vond hij het onprettig als iemand zijn ogen zag. De groene sterren fonkelden aan de hemel, samen met de paarse en groene manen die aan de hemel stonden. Vroeger zag het er zo anders uit. En overdag had je die vreemde zon, die heel erg gevaarlijk was voor Trollen aangezien ze er blind door konden komen. Deze zon was wel wat feller dan de zon van de aarde, maar mensen konden er wel tegen. Je moest er alleen niet recht in kijken natuurlijk, dat deed pijnlijk.
"Strider." Zijn oranje ogen gingen naar Jake toe en hij kwam een beetje overeind. Wat was er nou weer? "Heb je wel eens het gevoel dat je hier niet hoort? Ik bedoel, op Alternia? Ik weet dat we hier ook niet horen, maar ik bedoel, niet wij mensen, maar jijzelf als persoon?" Hij haalde zijn schouders op. Daar had hij eigenlijk niet over na gedacht.
“Ik ben er wel redelijk aan gewend, al is de cultuur van de trolls anders dan die van ons. En we zijn niet de enige mensen hier,” mompelde hij, waarna hij weer ging liggen. Nee. Er waren ook nog heel veel andere trollen en mensen van andere sessies, die hier hun toevlucht hadden gevonden. Heel erg druk was het ook niet. Dalesia en Sinum waren groot genoeg om nog meer trollen en wezens te huizen dan er nu waren. Waarschijnlijk zelfs het dubbele. “Het kan me niet schelen of ik hier hoor of niet. Ik ben niet van plan om hier weg te gaan.” Hij vroeg zich af of ze toen op aarde de enigen waren die een sessie begonnen waren en succesvol naar het medium waren gegaan. Waarschijnlijk niet. Anders zouden de meeste kinderen op aarde wel heel dom zijn, wat niet echt logisch leek.

Dirk antwoordde, maar leek totaal het punt te missen van wat Jake had gevraagd. Tenminste, dat beeld had hij dan weer. "Jolly good." mompelde hij als antwoord. Misschien kwam het omdat Dirk niemand te missen had? Dave was immers ook op Alternia - ze woonde zelfs in hetzelfde huis. Maar zodra Halley weg was, zou hij zich steeds vaker afvragen wat hij nog deed in dit universum. Natuurlijk had hij Dirk nog - en Jane en Roxy - en hij zou hun ook niet willen missen.. Maar hij wou dat het op zijn minst zijn familie kon bellen, maar dat zat er niet in.
Hij liet zich achterover zakken, naast Dirk, en staarde afwezig naar de sterren. Gosh, het was allemaal zo anders. Je raakte eraan gewend. To be honest, hij was half vergeten hoe de lucht op aarde eruit zag. Hij draaide zich op zijn zij en keek Dirk aan, ditmaal kon hij zijn oranje ogen zien. Ja, dat was zoveel beter dan met die zonnebril op. Veel knapper, I guess. Als je zoiets mocht denken over je beste vriend. Natuurlijk wel, hij bedoelde er ook niks mee. "Dus jij bent niet van plan om óóit nog terug te keren?" vroeg hij de blondharige jongen op nieuwsgierige toon. Dat was ook waar die vraag vandaan kwam: nieuwsgierigheid.

Zijn ogen staarden naar de lucht. Op aarde waren de sterren meer witachtiger en hier waren ze serieus groen. Logisch als je besefte dat je nu in een andere dimensie was. Alles was hier gewoon anders. Zo anders dat hij er aan gewend was. Heel vreemd, maar het gebeurde gewoon vanzelf. Het was ook al normaal geworden dat hij niet op keek als er een troll langs liep. Nou ja. Deels negeerde hij ze gewoon. Kon ook.
"Jolly good," werd er gezegd. Dirk rolde opnieuw met zijn ogen. Hij had de vraag van de jongen niet echt heel erg gesnapt, waardoor het antwoord vast niet was wat Jake had verwacht. Duh, hij kon geen gedachtes lezen of zo. Misschien zou het wel handiger zijn in bepaalde situaties.. Zo had hij dus bijvoorbeeld ook niet-.. Ughe. Laten we dat hoofdstuk gewoon dichtdoen, afsluiten en vergeten. Natuurlijk ging dat niet zo makkelijk. Hij dacht er eigenlijk elke dag wel aan, wat heel wanhopig over kwam en dat was het ook maar.. Dirk kon er gewoon niet tegen dat er iets was wat hij niet kon krijgen. Jake’s hart. Oké, niet letterlijk of course. Dat zou hij niet eens over zijn eigen hart kunnen krijgen. Figuurlijk, dan.
De jongen naast hem zakte ook achterover, waardoor hij zijn blik van hem afwendde, daarbij proberend om zijn oranje ogen niet te laten zien. Het voelde stom om zijn zonnebril af te hebben. Dan was hij gewoon serieus een boek die open op tafel lag en waar iedereen in kon lezen. Oké, hij overdreef, maar meestal waren de emoties in zijn blik nogal sterk aangezien niemand zijn ogen toch kon zien dus dan lette hij niet eens op wat hij met zijn ogen zei. De jongen naast hem draaide zich naar hem toe, waardoor het nu nog onmogelijker was om zijn ogen te verbergen. En nee, hij ging zijn zonnebril niet weer opzetten. Hij wou sterren kijken. Dus zijn ogen focusten zich op de sterren terwijl hij daar lag. "Dus jij bent niet van plan om óóit nog terug te keren?" Hij haalde zijn schouders op – wat natuurlijk een beetje ongemakkelijk ging aangezien hij lag – en keek weg. Nog verder. Waarom keek de jongen hem zo aan? Als dat zo door ging, ging hij zijn bril wel weer op zetten. Jeetje.
“Waarom zou ik? Terug keren is niet zonder gevaren en de mensen hier zijn wel oké,” zei hij mompelend, bijna een beetje onverstaanbaar. Tegelijkertijd probeerde hij zijn blik zo neutraal mogelijk te houden aangezien hij wist dat Jake naar hem keek. Hij kon het bijna voelen.
Nou ja, dat ook weer niet.

Zijn groene ogen focuste op de jongen naast hem terwijl hij naar het antwoord luisterde, hoewel hij er niet heel veel van hoorde. Vaagjes, en hij dacht het wel te begrijpen. "'Mensen'?" Een lichte grijns speelde rond zijn mond and he chuckled. Hoppa, zo kon het ook. Maar goed, zoveel mensen waren er niet op Alternia. Je kwam vaker trollen tegen dan wat anders. Maar ach, er was een select groepje mensen. Hij rolde weer op zijn rug en slaakte een kleine zucht.
"Okay mate, stel je voor dat Dave niet bij jou woonde op Alternia. Zou je dan wel terug willen gaan?" vroeg hij, nadenkend over hoe hij Dirk duidelijk kon maken waarom hij zulke dingen vroeg. Hoe hij duidelijk moest maken dat hij zijn familie miste, hoewel hij zelf ook wel wist dat hij hun nooit meer zou zien. Hij had eigenlijk geen idee hoeveel waarde Dirk hechtte aan zijn jongere broertje, maar hij ging ervan uit dat er toch enige broship was. Anders had Dirk ook geen tijd besteed om Dave dingen te leren. Dirk had ook ooit geprobeerd Jake wat bij te brengen omdat hij zo naïef en goedgelovig was, maar dat had niet veel geholpen.

"'Mensen'?" Hij knikte. Als er alleen maar trolls waren, was hij allang terug gegaan. Serieus. Hij had eigenlijk geen idee waarom maar het was gewoon zo. Door de grinnik van de jongen ging er een rilling door hem heen. Het klonk Ad-.. Nee. Laat maar. Het klonk niet Adorable. Jezus, Jake was gewoon een vriend. Verder niks. Helemaal. Niks. De jongen naast hem rolde weer op zijn rug waardoor hij weer wat ontspande. Hoe laat was het eigenlijk? Hij had hier op Alternia echt geen besef van tijd meer. De trollen en hun ‘sweeps’ of hoe het ook moest noemen. Het klonk meer als een geluid wat een zweepslag zou maken. Inderdaad. "Okay mate, stel je voor dat Dave niet bij jou woonde op Alternia. Zou je dan wel terug willen gaan?" Die vraag kwam nogal hard aan. Waarom stelde Jake zulke vage vragen? Oké, dat deed hij wel vaker maar nu was het echt vreemd. Zo vreemd dat hij even moest nadenken over zijn antwoord. Dat gebeurde niet echt vaak.
“Weet ik veel. Ik zit nu niet in zo’n situatie dus waarom zou ik er over moeten nadenken?” mompelde hij lichtelijk geïrriteerd als weerwoord, en hij pakte zijn bril, deed deze weer op. Hij wist zelf het antwoord niet eens. Zijn hand ging even door zijn haar, waarna hij het weer goed deed en hij zuchtte. Sigh. Hij wierp een blik op de hemel en zag niet veel. Nou ja, als hij hem af deed dan zou Jake zijn blik kunnen zien. Blijven voor Jake of weggaan voor Dave, als hij die keus moest maken. Wat een tweestrijd.

"Weet ik veel. Ik zit nu niet in zo’n situatie dus waarom zou ik er over moeten nadenken?" vroeg Dirk hem. Zijn stem klonk heel geïrriteerd (eigenlijk was het maar lichtelijk, maar Jake vond het kleinste beetje irritatie al veel) en hij keek even naar Dirk, die zijn bril weer opdeed. Jammer, eigenlijk. Niet om stom te klinken, maar zulke ogen hoorde helemaal niet verstopt achter een zonnebril. Maar goed, waar hij zich goed bij voelde. En zoals hij al eens eerder had gezegd, hij vond zo'n signature-zonnebril wel wat hebben. 'T was wel cool.
"For God's sake, Strider, laat ook maar." mompelde hij en kwam weer omhoog, oom zijn zittende positie weer aan te nemen. Zijn wenkbrauwen duwde zichzelf naar beneden met frustratie. Waarom antwoordde hij gewoon niet zonder moeilijk te doen? Ach, dat was veel te makkelijk en normaal voor Dirk. Zijn spieren zaten wat aangespannen met frustratie, maar met een zucht ontspande hij zich weer. Het was stom, ja, maar zelfs als vent van 22 jaar oud had hij heimwee. Hij wist niet helemaal waardoor het opeens kwam. Het was altijd wel een beetje aanwezig, maar misschien dat hij ook met Halley in zijn buik zat en zo. Hij had er gewoon geen goed gevoel over.

Jake. Dave. Jake. Dave. Jezus, hij wou niet eens kiezen. Kiezen was gewoon onmogelijk. Ze betekenden allebei even veel voor hem. Jake zijn Cr-.. Herstel. Jake zijn best friend en hopeloze-, al-voor-een-aantal-jaar- en wat-toch-niks-gaat-worden-crush. Dave zijn little bro en leerling. Half dan. Die keuze was gewoon.. vreselijk. Onmenselijk zelfs. Een keuze die een troll vast makkelijker zou kunnen maken. Vast wel. Hij kon gewoon niet tegen Jake zeggen dat hij dan niet kon kiezen. Dan zou het onderwerp vast weer omhoog komen en zouden ze uiteindelijk weer ruzie maken. Plus emoties. Of Jake zou hem als egoïst uit maken. Of iets anders, wat vast even erg was. Daarom antwoordde hij zo.
"For God's sake, Strider, laat ook maar." Een zucht kwam uit zijn mond en hij beet op zijn lip. De jongen naast hem kwam weer omhoog en Dirk staarde naar de rug, alsof hij de jongen daarmee kon laten overtuigen dat hij de keuze niet wou maken. Duh, ofcourse kon dan niet. Zijn ogen vielen dicht, al ging hij niet slapen. Een nogal vreemd liedje kwam zijn hoofd binnen en na een poosje begon hij het zelfs even zachtjes te neuriën. Het was van een van de remixen die hij had gemaakt. De eerste remix van Dave waarbij hij ‘m ook nog moest helpen. Dat was echt nogal grappig geweest. Kleine Dave die meehielp met een remix. Het was wel een mooie remix geworden, moest hij toegeven. Heel Tranceachtig en kalm, iets waar je wel heel vaak naar kon luisteren. Dirk zette zijn bril af en wierp weer een blik op de sterren, waarna hij zijn ogen weer sloot en even indommelde, al was hij zich wel half beseft van wat er om zich heen gebeurde. Half slapen dus. Deed hij wel vaker, aangezien het soms wat veiliger was dan slapen met een little bro in huis. En omdat hij ’s nachts vaak tot heel laat zat te werken aan een van zijn comics, met mensen zat te chatten, Dave ergens bij hielp of met hem aan het trainen was. Het verschilde elke nacht wel.

Jake staarde voor zich uit met een wat sombere uitdrukking op zijn gelaat. Hij zuchtte even en realiseerde zich pas na enkele minuten dat ze allebei stil waren. Het was niet ongemakkelijk of zo. Hij draaide zich om naar Dirk, die alweer half sliep. Zijn mondhoeken krulde omhoog. Ach, wat aandoenlijk was het eigenlijk. Zijn blik viel vanzelf op de donkere shades die naast de jongen lachen, waardoor zijn glimlach veranderde in een grijns. Nee wacht, een grimas. Dirk had hem goed geleerd hoe het moest allemaal, ja. Zijn hand krulde er omheen en hij deed de shades op, waarna hij snortte. Zijn hand raakte Dirk's been en hij duwde er enkele keren tegenaan zodat hij werd aangekeken en trok instantly een :'D-hoofd.
"Nu weet ik hoe het voelt om een Strider te zijn." zei hij met een kleine grijns, maar zijn gezicht vertrok wat, inmiddels naar een verwonderd hoofd. "De wereld is opeens.. heel.. duister.." Hij kon het niet lang vol houden zonder dat hij moest lachen. Nee maar serieus! Ook al maakte hij een grapje, het was wel echt een stuk donkerder allemaal. Deprimerend hoor. Dirk de emo. Waarom ook niet?

Er volgde een stilte, maar hij merkte er niet veel van. Zijn borstkas ging regelmatig op en neer en hij had zijn ene arm achter zijn hoofd gevouwen voor ondersteuning. Normaal lette hij beter op, maar hij ging er maar van uit dat Jake wel op lette. Anders lag zijn zwaard nog naast hem en kon hij die dan wel pakken. Of zo. Nou ja, zonder zwaard kon hij ook al heel wat hoor. Er klonk wat gerommel, gevolgd door een snort. Wat was het joch nou weer aan het doen? Vast niet iets bijzonders. Een hand raakte zijn been aan en duwde er tegen aan. Meteen gingen zijn ogen open en zag hij dat het Jake maar was. Die hem aanraakte. The fuck? Hij staarde het joch aan en zag dat hij z’n glasses op had. Als hij maar voorzichtig deed.
"Nu weet ik hoe het voelt om een Strider te zijn," werd er hem met een blij hoofd gemeld, die vervolgend naar een verwonderd hoofd veranderde. "De wereld is opeens.. heel.. duister.." Dirk beet op de binnenkant van zijn wang en keek weg, moeite doend om niet te gaan lachen. Het zag er nogal erg grappig uit.
“Je draagt iets wat is bedoeld om lichtstralen tegen te houden. Dan is het nogal logisch, nietwaar?” het klonk even emotieloos als altijd, maar het was niet geïrriteerd bedoeld. Zijn stem was kalm en hij wierp opnieuw een blik op het joch, zich afvragend wat hij er nou eigenlijk van moest vinden. Hij kon niet gaan lachen, hell no. Dan kreeg hij weer gedoe. En hij had geen idee of Jake boos zou worden als hij de bril weer zou innemen. “Is het wel handig dat je mijn glasses boven op je eigen bril zet?” Ja, hij noemde zijn zonnebril glasses aangezien dat awesomer klonk dan bril. Of zonnebril. En Jake’s bril was iets minder awesome dus was het gewoon een bril.

"Je draagt iets wat is bedoeld om lichtstralen tegen te houden. Dan is het nogal logisch, nietwaar?" Jake gniffelde om het serieuze antwoord dat hij kreeg. Hij was inmiddels meer dan gewend aan de toon waarop Dirk sprak, maar hij vond het niet erg. Het hoorde er soort van bij. Als je dan toch met Dirk om ging, he. "Is het wel handig dat je mijn glasses boven op je eigen bril zet?" werd hem gevraagd, op dezelfde gebruikelijke toon. Glasses. Hij bleef het leuk vinden.
"I will wear as many glasses as I wish to wear, my fine lad." sprak hij met zijn typisch Britse accent. Echt alsof hij zo uit Londen kwam vliegen. Maar in het Nederlands had hij ook een redelijk zwaar accent, maar het klonk pas echt super duidelijk als hij Engels sprak. Maar dat deed hij ook wel vaker. Hij deed de shades van zijn ogen af en keek er voor een moment naar.
"Golly, volgens mij staan ze jou toch beter." snortte hij zachtjes. Hij deed ze weer als de aller normaalste zaak van de wereld op Dirk's neus, zodat hij zijn shades weer op had en liet zijn handen weer in zijn schoot vallen. "Geen twijfel mogelijk."

Hij kwam overeind en de jongen naast hem leek te gniffelen om zijn antwoorden. Het was toch zo? Nou ja. Niet dat hij betweterig over wou komen. Soms dan gebeurde het wel dat er een paar waren die zich er aan irriteerden, zoals zijn eigen broertje, maar die waren er dan of niet aan gewend, of die irriteerden zich er aan omdat dat kon. Dirk ging even met zijn hand door zijn haar om het weer goed te doen. Door het liggen was het anders gaan staan. Met de muis van zijn hand, dus zijn vingerloze handschoen, ging hij door zijn ene oog heen. Ach. Een kort dutje was altijd wel fijn. Hij wierp een blik op de lucht, waar nog steeds dezelfde, groene sterren te zien waren. Hoe laat was het eigenlijk?
"I will wear as many glasses as I wish to wear, my fine lad." Er gingen rillingen over zijn rug heen terwijl het britse accent door hem heen leek te sneden. Hij kon er gewoon niet tegen. Dirk moest moeite doen om er niet om te blozen, wat gelukkig wel lukte. Nee, blozen zou de situatie nog ongemakkelijker maken. Waarom moest dat piece of shit net op zo’n moment met een engels accent dragen? Nee wacht, Jake was geen piece of shit. Het was sarcastisch bedoelt, alleen dan op een manier die alleen hij snapte. Jake was veel beter dan een piece of shit. Veel beter. En nee, dat was weer niet sarcastisch bedoelt. Half dan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de jongen de zonnebril weer af deed. "Golly, volgens mij staan ze jou toch beter." Opeens werden zijn glasses op zijn neus geduwd. Zo opeens dat zijn ogen verbaasd voor zich uit staarden, wat niet te zien was voor Jake aangezien zijn ogen alweer afgeschermd waren. Ghehe. "Geen twijfel mogelijk." Hij viel stil, keek weg en krabde nonchalant op zijn eigen achterhoofd.
“Natuurlijk,” mompelde hij, zachtjes aangezien hij zich nog steeds een beetje van slag voelde. Natuurlijk bleef zijn stem zo neutraal als mogelijk. “Ze horen gewoon bij me.” Ofcourse was het niet egoïstisch bedoelt of zo. Dirk zou nooit egoïstisch doen tegen Jake. Nooit. Never.

"Natuurlijk," mompelde Dirk zachtjes, maar nog wel op neutrale toon. Jake draaide zijn hoofd enkele graden, had zich inmiddels naar de jongen toegedraaid. Anders zat het ook nogal onhandig allemaal, he? "Ze horen gewoon bij me." vervolgde Dirk zijn verhaal en Jake knikte instemmend. Ja, inderdaad, die shades hoorde bij hem. Al vond hij het nog steeds jammer dat hij daardoor zijn ogen niet kon zien. Hij deed ze in ieder geval zo nu en dan af, een stuk beter dan zijn jongere broertje. Hij zag Dave niet veel - hij ging immers niet met hem om - maar als hij hem zag, had hij die bril op. Hij wist nog steeds niet waarom, maar hij wist wel dat Dave er veel meer op vertrouwde dan Dirk. Rare familie. Op een goede manier.
"Zullen we gaan? If I'm not mistaken, dacht ik te merken dat je in slaap dommelde." zei hij, een kleine grijns rond zijn mond. Hij sprong van de steen af en draaide zich om naar de blondharige jongen, die nu weer zijn shades op had. "Ben je te moe om nog rond te hangen? Bij mij thuis, bij jou thuis, maakt niet uit.. Of kruip je liever gewoon in bed? Voel je niet verplicht, I'd hate to be a bother." Zijn groene ogen staarde naar de shades, wachtend op een antwoord.

Hoe graag hij de jongen nu gewoon op de bek wou pakken, hoe goed hij wist dat dat niet zomaar kon gebeuren. Jake hield niet van hem, op een romantische manier, en had eigenlijk alleen maar oog voor die ‘Neytiri’. Dát was pas een piece of shit. Hij gaf toe: de film was best wel awesome. Verliefd worden op een personage er van was gewoon echt té. Heel erg. Dirk snapte de liefde niet, vooral omdat hij gay was en dus niet echt van het vrouwelijke geslacht op een romantische manier kon houden. Misschien kwam het daardoor dat hij het zo verafschuwde. En oké, hij was ook wel ooit een keer gaan kwijlen op een animepersonage, maar dat was voor een week. En Anime. Die Avatarfilm was met échte acteurs. Maar ja. Hij zou het nooit kunnen begrijpen. Stiekem voelde hij zich jaloers, maar dat zou hij nooit toegeven.
"Zullen we gaan? If I'm not mistaken, dacht ik te merken dat je in slaap dommelde." Hij keek terug naar de jongen – zijn blik was naar de sterrenhemel gegaan – en hij rolde met zijn ogen. Het was een dutje. Hij ging er maar niet op in, aangezien dat gewoon onnodig was. "Ben je te moe om nog rond te hangen? Bij mij thuis, bij jou thuis, maakt niet uit.. Of kruip je liever gewoon in bed? Voel je niet verplicht, I'd hate to be a bother." Opnieuw rolde hij met zijn ogen.
“Ik ben niet echt moe. En we kunnen wel naar jouw huis gaan. Grote kans dat Dave ons lastig gaat vallen,” mompelde hij. Dave zou vast hem weer herinneren aan alles en dat joch was ook nog de enige persoon die wist dat hij nog steeds van Jake hield. En die ging dat waarschijnlijk allemaal doorlullen aan Jake zelf. Daar zag hij hem wel voor aan, waarschijnlijk als wraakactie. Daarom was het misschien beter dat ze gewoon naar Jake’s huis gingen. Ja, veel beter. Liever een zieke hond dan een vervelend broertje die serieus alles wist.