~cold water

Met een zucht liet hij zijn grijze benen met opgerolde broekspijpen in het koude water zakken. Water was meer voor degenen die er in konden leven, maar aangezien de stenen bij het water toch het lekkerst zaten kon hij er net zo goed eens voor de lol zijn benen in steken. Waarom niet. Zijn ogen keken even van de lichtpaarse lucht aan de hemel naar de groene maan aan de hemel, voordat hij zijn blik op het water richtte wat zachtjes tegen zijn onderbenen aan klotste. Xephos was hier nog niet zo lang, maar hij voelde zich hier nu wel op zijn gemak. Nou ja, hij had geen idee hoe lang dat zou duren. Zijn oorspronkelijke dorp aan de andere kant van de planeet was verwoest door een horde beesten dus ging hij maar reizen en nu was hij hier. Dat ter zijde, in zijn oorspronkelijke dorp werd hij verafschuwd, nagekeken en uitgelachen. Alleen maar omdat hij geen hoorns had en werd gekoppeld aan het dertiende sterrenbeeld. Vandaar dat hij nu ook gewoon een grijs hoedje op had, zo'n modieus ding wat jongens wel op zijn hoofd hadden. Een nieuwe zucht kwam uit zijn mond en Xephos bewoog heen en weer met zijn voeten, zachtjes een of ander deuntje fluitend. Hij had ook helemaal geen Lusus ofzo maar veel boeide het hem ook niet. Het enige waardoor je aan hem kon zien dat hij een troll was, was door het zwarte halflange haar wat onder het hoedje vandaan stak, zijn vreemd gekleurde ogen, zijn grijze huidskleur, zijn limoengroene bloed waar hij heel trots op was (kuch kuch), zijn scherpe tanden en andere dingen zoals het vullen van emmers en such. Alleen de hoorns misten. Maar ja. Hopelijk wist hij hier wel een vredig bestaan op te bouwen, al wist Xephos dat op een gegeven moment ze er wel achter zouden komen. Zo dom waren die gasten hier vast ook niet.

[Crappy post en such. Open voor iedereen]

Karkat had een paar headphones op zijn kop geduwd toen hij zijn hive uit was gestapt. Zijn MP3 zat bomvol, maar dan alleen met liedjes die Sollux had voorgesteld. Dat waren de enige nummers die Karkat luisterde. Wanneer het een band was waar Sollux over praatte of een liedje die hij hem toestuurde, 't ging vrijwel meteen op zijn mobiel. Maar hij had het nog over muziek en al helemaal niet tegen Sollux. Stel je voor, wat zou die denken als die erachter kwam dat hij alleen liedjes luisterde van artiesten waar hij het vaak over had? Nee, over muziek praatte hij niet veel. Nog iets om bij de lijst te gooien. Hij wist niet hoe hij nog onderwerpen vond om over te praten, aangezien hij behoorlijk wat onderwerpen als off-limits beschouwde. Maar toch lukte het hem altijd weer om over niks te lullen en het belangrijk te laten lijken. Behalve wanneer Terezi op zijn memos reageerde met "OH MY GOD, K4RK4T, NOBODY C4R3S >:[". Charmant meisje, kuch kuch.
En toen merkte hij iemand op. Grijze muts, onbekend hoofd. Hij fronste, aangezien hij dacht iedereen te kennen die in de buurt woonde. Of hij ze mocht of niet was een heel andere zaak. Hoewel de enige twee die hij echt niet uit kon staan waren Vriska en Equius. Equius nog meer dan Vriska. Ughhh.
"Wie ben je?" zei hij luid, realiseerde zich plots dat hij zijn koptelefoon nog op had. Die deed hij uit en zijn oranje ogen staar de de jonge trol aan.

Hij wist van het bestaan van Pesterchum af, alleen had hij zichzelf onzichtbaar gemaakt door middel van een of ander hackprogramma dat hij gebruikte, waardoor hij altijd offline stond. Het werkte wel, voorlopig nog. Hij zou wel vanaf nu een keer online gaan om wat kennis te maken met de gasten die daar rondhingen. Anders had hij een kans dat hij opeens online was en zich niet kon voorbereiden tegen al die andere trolls en such. Er klonken voetstappen, maar hij negeerde ze gewoon aangezien degene die er liep ook gewoon door kon lopen en hem niet in de gaten kon hebben. Natuurlijk was niets minder waar.
"Wie ben je?" klonk er luid en Xephos hief zijn hoofd op, draaide zich wat om. Niet ver bij hem vandaan stond een troll, eentje met afgeronde hoorns en een afdruk van het sterrenbeeld ‘Cancer’ of Kreeft op zijn T-shirt. Oh, hoorde dat zo? Dan lag hijzelf wel een beetje achter met de mode, nietwaar? Niet dat het hem erg boeide, hij had geen idee welk teken in godsnaam dan op zijn shirt moest staan. Vast van het dertiende sterrenbeeld, maar dat was eigenlijk niet eens een sterrenbeeld. Oh well, misschien kon hij gewoon de nummers 13 op zijn shirt zetten. Ook heel origineel, kuch kuch.
“M’n naam’s Xephos Dekeis,” sprak hij op een neutrale toon en voor zijn eigen doen langzaam. Normaal leken de woorden die uit zijn mond kwamen altijd vloeiend in elkaar over te lopen, waardoor mensen hem nauwelijks meer leken verstaan. De laatste tijd probeerde hij er op te letten, maar het was moeilijk as hell om langzamer te praten.

"M'n naam is Xephos Dekeis." sprak de jongen. Het was raar om weer met iemand te praten die geen lisp had, aangezien Sollux eigenlijk de enige was waar hij de afgelopen week mee had gepraat en dan in real life, niet digitaal.
Dat veranderde nog niet het feit dat hij Xephos niet kende. Xephos Dekeis; onbekende vreemdeling. Beetje dubbelop, maar goed. Karkat's blik vernauwde en hij probeerde de jongen te plaatsen. Misschien dat hij de trol zijn Pesterchum naam zou herkennen? 99% van de trollen wist precies wie Karkat was, puur en alleen omdat hij zoveel memo's opende en dag en nacht online was op Pesterchum. Om zijn naam kon je niet heen, of je nou wist dat CG Karkat Vantas was of de gebruikersnaam alleen van horen tot zeggen kende.
"Ken ik niet. Wat is je Pesterchum handle?" vroeg hij vervolgens. De irritatie in zijn stem was heel duidelijk aanwezig, hoewel die zo goed als altijd aanwezig was. Zo nu en dan niet met Sollux, iets wat kinda annoying was. In aanwezigheid van andere trollen viel hij snel uit tegen Sollux, als afweermechanisme. Hij wou niet dat ook maar iemand wist precies hoe rood hij was voor zijn beste vriend. Maar goed, iedereen kwam altijd naar hem toe voor relatie advies, maar hij kon zelf nooit bij niemand terecht. Sowieso dat niemand hem serieus nam. Hij was immers de chagrijnigste en kwaadste trol in de buurt, dus enige redrom was uitgesloten. Neh, het grootste deel van zijn woede was naar zichzelf gericht, zijn hele leven bestond uit zelfhaat en de enige die door zijn kleine act heen keek was Sollux. HNNNNG.

Zijn ogen staarden naar het water en hij deed al weer alsof de jongen er niet was. Niet dat hij zo onsociaal was ofzo, maar aangezien hij de jongen niet kende interesseerde hij hem ook niet echt. Misschien later wel als hij de trollen hier wat beter kende ofzo. Maar nu? Nee. Vooral niet op zijn pootjebaden-momentje. Nee, dat was ook weer overdreven. Dit was ook nog de eerste keer dat hij zijn voeten in het water stak.
"Ken ik niet.” Thank you captain obvious. ”Wat is je Pesterchum handle?" Zijn gezicht vertrok een beetje, maar hij maakte al snel weer de neutrale face. Neutraal face ftw.
“Moe’k srsly teg’n evrybody zegg’n wat m’n handl 's?” Niet dat iemand hem er eerder naar gevraagd had, maar whatever. En hij ging ook echt niet meer normaal praten. “cicatrizelySerpen,” zei hij, maar het klonk meer als ‘Cic’trzlySerp’n’. Muhahaha. Kwam daar maar uit.

"Moe’k srsly teg’n evrybody zegg’n wat m’n handl 's?" Het was niet heel moeilijk voor Karkat om hem te verstaan. Puur en alleen omdat hij Sollux's lisp echt heel erg gewend was, dus zoiets was voor hem ook een makkie. Hij had meerdere malen geprobeerd om Sollux van zijn lisp af te helpen, elke keer falend. 'JE KUNT HET.' 'NEE NIET WAAR.' 'SSSSSSSSSSSS.' 'TTTHHHHHHH.' Enzovoorts. Stiekem vond hij die lisp kind of awesome, maar goed.
"Ja. So spit it out already." eiste hij, waarna de jongen Cic’trzlySerp’n antwoordde. Hij probeerde er in zijn hoofd wat van te maken, maar het kwam erop neer dat hij hem niet kende. Misschien zat hij gewoon niet vaak op Pesterchum? Hij reageerde sowieso niet op memo's, anders had hij hem wel opgemerkt. Karkat was namelijk de enige die memo's opende en iedereen had er wel op eentje gereageerd met hun bemoeialige - pff, dat was geen woord, maar goed - commentaar. Snotkinderen, hij was hun leider. Hij had zichzelf tot hun leider benoemt en eiste dat voor altijd te blijven. Want hij was een betere leider dan hun allemaal bij elkaar. Hij had hun tot een overwinning geleid, vond hij zelf. Of tenminste, hij had ervoor gezorgd dat niet iedereen dood ging in het hele gebeuren. Mocht je toch best trots op zijn, right?
"Ik ben Karkat Vantas," stelde hij zich toen ook maar voor. Hij keek gigantisch zuur, zoals altijd. "Oftewel, carcinoGeneticist." Als hij toch herkend zou worden, zou het zeker onder zijn Pesterchum zijn. Dus ja, daarom stelde hij zich daar ook maar mee voor.

"Ja. So spit it out already," was er eisend gezegd en aangezien hij waarschijnlijk toch geen keus had, zei hij het maar gewoon. Xephos rolde met zijn ogen en zuchtte zachtjes. Waarschijnlijk niet echt een geduldig type, maar hij moest er maar mee leven. Zijn voeten begonnen echt koud te worden dus trok hij ze maar uit het water, waarna hij zijn sokken aan deed en zijn schoenen volgden, waarna hij op stond en naar een andere steen hopte, om met zijn handen in de zakken van zijn donkergrijze broek te gaan staan.
"Ik ben Karkat Vantas," Oh. Fijn. Hij wierp een blik op de jongen en hij moest moeite doen om geen grijns op zijn gezicht te toveren. Ghehe, hij was groter dan die Karkat. En nog geen beetje ook. Hij knikte even begrijpend dat hij de naam had gehoord en deed met zijn handen zijn hoedding wat beter op zijn hoofd, zodat het er acceptabel uit zag. Grote kans dat hij werd buitengesloten als ze er achter kwamen. Ofcourse. "Oftewel, carcinoGeneticist." Aha. Nu begonnen we te praten.
“Oh, so jij bent d’gene die b’lacheluk lange memo’s maakt?” Hij glimlachte vaagjes. “J’st k’ddin’. ‘k lees ze nev’r, wel g’zien ‘nzo. Geen zin in, maar ‘t komt nog wel.” Xephos praatte wat langzamer, maar nog even onduidelijk. Langzamer omdat die Karkat hem dan nog kon verstaan. Onduidelijk omdat hij geen zin had om zijn uitspraak te verbeteren. Who cares? Zijn ogen vlogen naar de hoorns van de jongen, die er nogal rond en ongevaarlijk uit zagen. Lol. "Aws'm hoorns, goz'r."

"Oh, so jij bent d’gene die b’lacheluk lange memo’s maakt?" Was hij toch nog enigszins bekend. Karkat's blik vernauwde zich terwijl de jongen opstond. Hij was lang, waardoor Karkat zijn nek wat naar achteren moest doen om hem aan te kunnen kijken. Maar Karkat was een pittig dametje - AHAHA - dus die redde zich wel. Dat was ook wel duidelijk met de blik die hij trok en de woorden die hij uitspuugde, hij was niet het type dat snel terugdeinsde. Hij was eerder diegene die het uitlokte. Al was hij altijd te laat voor gevechten en was de helft alweer doodgegaan en toen leefde ze weer. Gog, het was zo verwarrend. "J’st k’ddin’."
"You better be, nooksucker." siste hij hem toe. De trol vertelde dat hij ze nooit las - fucking bastards all over the world - omdat hij geen zin had, maar zei dat dat nog wel kwam. "Beetje laat; het spel is al zo goed als gespeeld. Je mag dankbaar zijn dat je hier nog je shit mag verdraaien, want als ik en de rest van mijn zielige excuus voor een "groepering" hier niet waren geweest, was een zielige wriggler zoals jij hier ook niet meer." Het grappige was dat het nog waar was ook. Karkat was diegene die The Ancestors had gecreëerd, in feite zo goed als alles. Het werkte heel verwarrend en hij stond niet op het punt om ectobiology uit te leggen aan een newb.
"Aws'm hoorns, goz'r." Sterf. Sterf en kom nooit meer terug. Draai gillend rondjes in je stinkgat en sterf aan verstikking omdat je nook zo strak is dat je hoofd er niet in paste. Niet dat je je hoofd in je nook kon krijgen, ahaha. Anatomisch onmogelijk. Maar dat deed er niet toe voor zijn beledigingen.
"Ik voel tenminste niet de neiging om mijn mutanten hoorns onder een debiele grijze fluf te gooien omdat ik me ervoor schaam. Als je dat toch gaat doen, kun je net zo goed in iemand's gat kruipen en er nooit meer uit komen." gromde hij hem toe. Hij vond niet dat Xephos ook maar enige poot had om op te staan. En toch liep hij hem te beledigen. Durfde hij wel. Hoewel Karkat altijd zo boos was en die woede meer naar zichzelf gericht was dan naar iemand anders. Maar dat deed er voor hem niet toe.

Ofcourse had hij ze gelezen, alleen kon hij het zich niet meer herinneren. De helft van zijn bestaan kon hij eigenlijk niet eens meer herinneren. Het verhaal dat hij in zijn oorspronkelijke dorp werd gepest vanwege de no-Horns waren gewoon zelf gemaakte herinneringen die hij zich probeerde te onthouden. Het enigste waarvan hij zeker wist dat hij het niet had verzonnen was de herinnering dat hij in een soortvan dor grasveldiets naar zijn lege chatgeschiedenis zat te staren. Ook boring.
"Beetje laat; het spel is al zo goed als gespeeld. Je mag dankbaar zijn dat je hier nog je shit mag verdraaien, want als ik en de rest van mijn zielige excuus voor een "groepering" hier niet waren geweest, was een zielige wriggler zoals jij hier ook niet meer." Ja, hij had al van zoiets gehoord ofzo, maar hij ging er maar niet op in. De jongen zag er niet vrolijk genoeg uit voor een andere just kidding. Lol.
"Ik voel tenminste niet de neiging om mijn mutanten hoorns onder een debiele grijze fluf te gooien omdat ik me ervoor schaam. Als je dat toch gaat doen, kun je net zo goed in iemand's gat kruipen en er nooit meer uit komen." De glimlach op zijn gezicht verdween en hij keek even weg aangezien het een pijnlijk onderwerp was. No-Horn, dat was hij. Iemand die het eigenlijk niet verdiende om in godsnaam een troll te zijn. Zijn blik ging uiteindelijk weer naar Karkat toe en een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht.
"Zoiets noem je mode," zei hij op een rustige toon, voor hem voelde het alsof hij iets heel langzaam aan een baby moest uitleggen, maar voor anderen was het normaal gepraat op een normaal tempo. Zonder enig nut deed hij zijn mutsje weer goed, gewoon voor de zekerheid. Straks dan viel hij af ofzo. Le gasp. "'N dat ov'r j' hoorns was 'n compl'ment. 'K heb nog nev'r iemand g'zien met z'lke hoorns. Z' zien 'r cool uit, ya know." Hij glimlachte zachtjes. Deze troll begon interessant te worden. 

"Zoiets noem je mode." Karkat begon op een zeer neppe manier te lachen. Echt met woord voor woord 'HA. HA. HA.'s, die bedoelt waren om spottend te klinken. Hij was nog nooit een trol tegen gekomen die ook maar iets gaf om mode. Over het algemeen was het een concept dat trollen raar en onnuttig vonden. Daarom droeg iedereen altijd dezelfde kleding, meestal bestaand uit een broek en een zwart T-shirt met een Zodiac sign symbol. Maar full, upfrontal mode? Nee, zo werkte hun hersenen niet. Het was voor hem net zo alien als de concepten 'homoseksueel' en 'lesbisch'. Rare mensen..
"Ben jij als een grub op de aarde gegooid en heb je een shit-rocket terug naar Alternia genomen dat je gehersenspoeld bent tot dat geloof?" vroeg hij spottend, terwijl zijn eeuwig zure kop weer terugkeerde.
De trol zei dat dat van zijn hoorns als een compliment bedoelt was en dat hij ze er oprecht awesome uit vond zien. No way dat hij dat geloofde. Hij werd door elke trol die hij tegen kwam lastig gevallen over zijn kleine, stobbelige hoorns.
"Bespaar me je sarcasme, nookstain." nipte hij hem toe, niet overtuigd door de eerlijkheid. Viel weinig aan te doen, hij was sowieso een zeer wantrouwend type. Dat lag in zijn natuur.

Mode was maar een begrip die hij ooit eens had gehoord, hij had geen idee meer waar. Xephos wist alleen maar dat het wat met kleding te maken had. Maar dus helemaal niet met het hoedding wat hij op zijn hoofd had. Hij ging echt niet zeggen dat hij dat ding op had omdat hij geen hoorns had en dat wou verbergen. Nee, echt niet. Xephos hief een wenkbrauw op toen de jongen heel nep begon te lachen. Ehm.. Oké?
"Ben jij als een grub op de aarde gegooid en heb je een shit-rocket terug naar Alternia genomen dat je gehersenspoeld bent tot dat geloof?" Hij had geen idee en ging er maar ook maar niet op in. Wat kon hij er aan doen dat hij niet zoveel wist van zijn verleden? Kon gebeuren. "Bespaar me je sarcasme, nookstain." Hij grinnikte zachtjes, ging weer op de steen waar hij stond zitten.
“Dannie’ joh,” mompelde hij en een droge glimlach verscheen op zijn gezicht. Karkat was een interessant type. Of hij was zelf gewoon zo nieuwsgierig.

En met elke stilte, vulde zijn gedachten zich meer en meer en maar met één trol. Was het mogelijk om zo.. geobsedeerd te zijn? Niet dat het iets nieuws voor hem was. Al was dit de eerste keer dat hij er zelf over nadacht om er iets mee te doen, alleen kon hij niet besluiten wat. Maar het was allemaal heel typisch en niet veel anders dan de menselijke gedachten over relaties. 'Hij zal mij nooit leuk vinden, ik ben maar ik. En Feferi is toch veel knapper en van de hoogste bloedgroep. Maar wat als hij, you know, mij wel ziet zitten?' En ga zo maar door. Al praatte hij zichzelf abnormaal veel naar beneden, overtuigd dat vrijwel iedereen beter was dan hem. Maar die gedachten liet hij niet opvallen, vandaar zijn afweermechanisme. Anderen uitschelden met dingen waar hij normaal zichzelf mee uitschold.
"Wat de fuck doe je hier eigenlijk?" Zijn hoofd draaide zich enkele graden in een wat vragende houding. Zijn donkere ogen staarde hem aan en weer vulde zijn gedachten op, maar nu over wat anders. Als een trol ouder werd, vulde zijn irissen zich op met zijn bloedkleur. Vriska was er levend bewijs van, haar ogen waren geel met een azure blauw. De enige twee die niet in oogkleur zouden veranderen waren Terezi (die was blind en had daardoor ogen die eerder gelijk stonden aan KK's bloedkleur, hoewel ze een wat groenere bloedkleur had) en Sollux (hoewel Sollux vroeg of laat blind zou worden, of het nou dagen of jaren duurde).

Hij had zijn benen in een kleermakerszit geplaatst en staarde naar een andere steen. Zijn ene hand trok zachtjes het shirt wat hij aan had wat beter. Xephos had een plain Limegreen shirt aan, met daaroverheen een effen donkergrijs vest wat open hing. Het ding op zijn hoofd had dezelfde kleur grijs en zijn bloed had dezelfde kleur groen – hij had het nog niet getest, maar hij ging er maar van uit – en zijn broek wat helemaal zwart. Iets wat hij bijna altijd aan had, met uitzondering van het hoedje wat heel veel keer veranderde. Als hij kon veranderde hij het ding zelfs meerdere keren per dag. Hij had ongeveer 8 hoofddeksels die hij kon dragen en had verzameld. Hij had geen idee waarom hij er zoveel had, maar ze waren cool.
"Wat de fuck doe je hier eigenlijk?" Zijn donkergroene irissen keken omhoog. Nou ja, heel groen waren ze ook niet, maar ze begonnen wel groen te worden. Na 17 fucking jaar. Hmpff.. Maar wat moest hij eigenlijk tegen de jongen zeggen? Niks zeggen was ook zo stom, onbeleefd en egoïstisch. Nou ja, zo kwam het dan over bij Karkat, waarschijnlijk. Nerveus glimlachte Xephos zachtjes.
“Lat’n we ’t maar op houd’n dat ‘k nie’ zo popular was in ’t dorp waar ‘k first woonde. So 'k woon nu hier,” zei hij zachtjes, maar nog wel verstaanbaar. Als je zijn spraakgebrek en het gebruik van Engels en Nederlands door elkaar dan niet meerekende, ofcourse.

"Lat’n we ’t maar op houd’n dat ‘k nie’ zo popular was in ’t dorp waar ‘k first woonde. So 'k woon nu hier." vertelde de jongen. Karkat ging op de steen tegenover Xephos zitten en krabde aan zijn achterhoofd. Zijn kleding was veel simpeler dan die van de trol tegenover hem. Een zwarte turtleneck met zijn Zodiac sign oftewel Kreeft-symbol erop in een grijze kleur, een donkergrijze skinny broek en zwarte schoenen die te vergelijken vielen met Vans.
"Ben je zo onuitstaanbaar irritant dan?" nipte hij toe, merkend dat het haast te makkelijk werd. Zijn donker rode ogen - die er eigenlijk nog gewoon zwart uitzagen en alleen in het volle licht een rode tint hadden - staarde de jongen priemend aan.
"Misschien komt het omdat je niet eens kunt beslissen welke fucking taal je wilt spreken." gromde hij. Zo, werd tijd dat dat gehoord werd. Hij wou het als eerste reactie geven, maar had zich bedacht. Dat gebeurde hem wel vaker, eheh. Maar goed, het was irritant. Dat met die letters inslikken kon hij nog wel hebben, maar dat Engelse erdoorheen? Nee, het klonk gewoon echt.. debiel. Voluit debiel.

Hij volgde de jongen met zijn ogen toen hij zag dat deze voor hem ging zitten op de steen, hield deze ook in de gaten. Je wist maar nooit.
"Ben je zo onuitstaanbaar irritant dan?" Hij grinnikte zachtjes toen hij de priemende ogen zag. Misschien. Heel misschien. Nou.. Eigenlijk niet. Toch? Nou ja. Het draaide meerendeels om zijn hoorns.. Die hij niet had.
“Wee’kveel. Moe j’ aan hun vrag’n,” mompelde hij schouderophalend. Lies. Allemaal fucking lies. Maar ja. Hij dacht zelf dat het wel zo moest zijn, aangezien het zo kloppend was en het zijn verleden lekker opvulde met dramatische dingen. Yay.
"Misschien komt het omdat je niet eens kunt beslissen welke fucking taal je wilt spreken." Ehm.. Misschien was dat inderdaad niet helemaal handig. Hij deed het vooral als hij er woorden mee korter kon maken, maar het klonk inderdaad nogal idioot. Lol.
“’k zal ‘r mee ophoud’n,” glimlachte hij. “’k begrijp wel als je ’t irritant vindt.” Xephos trok zijn hoedding weer recht op zijn hoofd. Eigenlijk was het ding iets te groot voor zijn hoofd, maar whatever.

"’k zal ‘r mee ophoud’n." Mietje. Gaf hij nou zo snel in? Ook niet leuk. Hoewel Karkat wel blij was dat hij gewonnen had. Hij won graag. Vooral in discussies en ruzies. En als hij aan het verliezen was, blokte hij ze gewoon. Mahah. "’k begrijp wel als je ’t irritant vindt." Oke dan. Karkat pakte zijn mobiel-achtig iets uit zijn zak en begon te sms'en naar Terezi.
'KEN JIJ XEPHOS? CICATRIZELYSERPEN' 'H3H3 SORRY NO 1 DON'T' 'YOU'RE COMPLETELY USELESS.' '[i]NO 1'M NOT >:[[/b]' Hij klapte het ding terug en deed het in zijn zak, waarna hij de jongen even aankeek. Het frustreerde hem dat hij hem niet kende; hij dacht de meeste trollen te kennen. In ieder geval iedereen die rond hem woonde.
"Dus woon je nu in Dalesia of wat?" vroeg hij, voor het eerst zonder belediging of gescheld. Maar dat kwam wel weer, zodra er een kans toe was. Hij dacht elke hive in Dalesia te kennen, samen met de trollen en de lusus die erin woonde.
Langzaam begon hij zich af te vragen hoe lang de trollen nog lusus nodig zouden hebben. Alternia was aan het veranderen, dat viel niet te ontkennen. En er kwamen steeds vaker verhalen van hoe de mensen het deden en hun lusus diegene was die hun genetisch had gecreëerd. Karkat vond het vreemd om je biologische ouders te kennen, het was niet hoe zoiets werkte. Maar aan de andere kant, hoe cool zou het zijn om je eigen grub te hebben? Eentje maar hoor, want hij moest kotsen bij de gedachten aan twee. Dat waren er zoveel. :C

Hij keek hoe de jongen voor hem een mobielachtig iets uit zijn zak haalde. Hijzelf had een minicomputer, maar die was ook echt fucking mini. Like anderhalf hand groot en er stond van alles en nog wat op. Het werkte ook nog als een computer en had een inklapbaar toetsenbord dat heel awesome leek. Het nadeel was dat de stroom snel leeg ging en hij het ding maar thuis had gelaten aan een oplader die het nog maar half werkte zodat de fucking mini-computer langzaam oplaadde en snel leeg ging. Ook oneerlijk. Zoals veel van zijn spullen had hij geen idee hoe hij er aan was gekomen. Teehee. Hij had het ding gewoon. Punt. Xephos legde zijn handen op zijn knieën en keek omhoog, naar de sterren en de paarse maan en such shit.
"Dus woon je nu in Dalesia of wat?" Hij wierp een blik op de jongen voor hem, glimlachtte vaagjes.
“’fcours’,” Oeps, weer engels. Nevermind. “’k woon net buit’n D’lesia. Halve kilomet’r lop’n.” Op een rustige plek, aangezien hij dan niet snel gestoord werd en hij rustig kon mediteren. God, hij liefde mediteren. Het was gewoon het meest geniaalste wat er voor hem bestond. Het zorgde er ook voor dat hij zijn woede meer kon onderdrukken en such. Want voor zover hij wist deed hij wel aardig tegen anderen, maar was zijn innerlijk gewoon haat. Echt pure haat. Nou ja.. Vergelijk het maar met een koekje. Het deeglijke koekje was zijn haat en de chocolate chips waren de stukjes van hem die nog normaal deden. Hmmm. Cookies. Omnomnom.. ♥

Karkat bleef zich afvragen hoe het kon dat hij Xephos niet kende. Neh, who cares.. Hij. Hij wel. Hij obsedeerde over dit soort dingen en hij keek met een frons naar het water. En langzaam maar zeker vervaagde zijn gedachten weer in een grote mix die uiteindelijk weer eindigde bij Sollux. Het was nooit anders. Hij had hem heel lang niet gezien nadat ze hadden besloten dat het niet zo hoorde te lopen min of meer en alleen nog via Pesterchum en sms en dat soort dingen praatte. En na een jaar had hij hem gebeld en gevraagd of hij langs mocht komen. En lang verhaal kort, hij werd wakker bovenop Sollux en flikkerde van de bank om vervolgens zijn rug nogal hard tegen de salontafel te slaan. Er zat nu nog een wond en het lopen deed vaak pijn. Maar ja, er viel weinig aan te doen behalve wachten tot het over ging. Hij was sowieso niet van plan om er iemand van te laten weten, die wond zat er nog en je kon duidelijk zien dat zijn bloedkleur fel rood was, iets waar hij zich zo vreselijk om schaamde en een van de grote redenen dat hij zichzelf haatte.
Hoewel Sollux van zijn bloedkleur afwist, was het toch iets waar hij zich diep voor schaamde, zelfs tegenover zijn.. wat Sol ook was. En hij deed zijn uiterste best om het van iedereen te verstoppen, zelfs als men het al wist. Misschien dat ze het vergaten. Jaja, want die kans was er. XD

Zijn ogen gingen weer naar de donkerblauwe hemel toen de jongen voor hem niks te zeggen had. Vast in gedachtes ofzo. Xephos was benieuwd waar de jongen aan dacht. Raden was zinloos, hij kende hem niet eens goed genoeg daarvoor.
"Waar woon jij?" vroeg hij zachtjes op een nieuwsgierige toon. Waarschijnlijk niet hard genoeg, aangezien er geen reactie kwam. Woonde de jongen ook in het trollendorp? Kende hij nog meer trollen? Hoe zouden de andere trollen reageren als ze wisten dat er een nieuwe, onbekende troll in hun midden was? Er was vast een kans dat er een paar tussen zaten die zijn hoedding voor de lol af wouden trekken. Gelukkig deed Karkat dat niet. Dat was wel aardig van hem. Xephos' ogen vlogen weer naar de jongen voor hem. 
"Waar denk j' aan?" vroeg hij nieuwsgierig. "Je bent namelijk nogal stil," grinnikte hij zachtjes. "Nie' dat 't erg is ofzo. Niemand kan 24/7 prat'n." True. Zelfs hijzelf niet, al was hij alleen maar bij een nieuw persoon nogal praatzaam en nieuwsgierig. Daarna, als hij diegene meer kende, begon hij gewoon de kat uit de boom te kijken. Althans, zo'n gevoel had hij. 

Er werd hem gevraagd waar hij aan dacht, waardoor hij opzij keek naar de jongen. Het ging hem helemaal niks aan waar hij aan dacht. De jongen verklaarde dat Karkat nogal stil was. Verbolgens ging hij zijn woorden in door te zeggen dat hij het niet erg vond, want niemand kon dag in dag uit praten zonder pauze. Ja ja. En toch ging hij hem niet vertellen waar hij aan dacht. Nooit.
"Een goeie vriend van me." Oké, misschien toch wel. Waarom wist hij niet, maar hij deed 't wel. Misschien omdat hij er met niemand over kon praten. Alle anderen kende Sollux en dan was de kans groot dat hij het te horen kreeg. Xephos kende Sollux niet. Die kende niemand. En ergens had hij de behoefte om te vertellen wat er allemaal aan de hand was, maar iets hield hem tegen. Misschien omdat hij wel wist wat hij moest doen, maar het niet wou doen. Het was het niet waard. Je zou denken dat het makkelijker zou zijn om je rode gevoelens te uiten tegen iemand die ooit je matesprit was. Niet dus. Juist niet. Hij was bang dat Sollux dacht dat hij alleen weer met hem wou omdat hij erachter was dat hij niemand anders kon krijgen. Oke, dat was ook niet waar. Nepeta volgde hem eindeloos. En Terezi had ook haar momentjes. Maar toch!

Staren naar de sterren was ook iets wat hij veel deed. Het was gewoon zo rustgevend op een of andere manier. Automatisch trokken zijn handen zijn hoedding weer goed. Niet.. Wegwaaien.. Anders dan ging hij gillend wegrennen. Of zich in de rivier verstoppen. Of gewoon gillend wegrennen. Alleen dan op een niet-meisjesachtige manier. Niemand mocht weten dat hij een No-Horn was, dat hij het niet verdiende om tussen de normale trolls te leven en te bestaan. En wat als ze er wel achter kwamen? Gingen ze hem dan doden? Of mishandelen? Of negeren? Of buitensluiten? Of verbannen? Xephos wou het eigenlijk niet weten. Vooral al die details niet.
"Een goeie vriend van me." Oh, ook leuk. Vast ook een troll ofzo, hij ging er maar van uit.
"Hoe ziet ie 'r uit? Is hij 't ontmoet'n waard?" vroeg hij nieuwsgierig en hij schommelde een beetje ongeduldig heen en weer, wachtend op het antwoord van de jongen. "Maar als je 't nie' wil zegg'n, hoeft 't nie' hoor."

"Hoe ziet ie eruit?" vroeg Xephos. Karkat's nues kronkelde bedenkelijk terwijl hij afwezig de lucht in staarde. Hoe omschreef je Sollux? De meest knappe trol die hij ooit had mogen ontmoeten klonk leip. Heel leip. Al was het misschien wel zo. Voor Karkat bestond er niemand die er leuker uitzag, maar dat zou wel aan hem liggen. Hoewel hij Aradia en Feferi ook aan zijn kont had hangen, dus onknap zou hij wel niet zijn, ondanks zijn slis.. Of was zo'n slis tegenwoordig ook iets dat als knap werd beschouwt? Meh.. "Is hij het ontmoeten waard?"
"Uh.. Ja.. Ja. Hij heeft vier hoorns, twee grote en twee kleine. Zijn ene oog is blauw en zijn andere rood, en zijn tanden zijn ietsjes langer dan die van jij of ik. Uuh, hij is een stuk langer dan ik en draagt een witte schoen en een zwarte en een zwart T-shirt met het Tweelingen symbol erop." vertelde hij, terwijl hij aan de onderkant van zijn trui friemelde. Het was raar om over hem te praten; normaal meed hij het onderwerp. "Oh, en hij lispelt. Maar dat went en uiteindelijk is het.. aandoenlijk." Buuuh buh buuuuh. Ja ja, Karkat hield stiekem van Sollux's slis, blabla d'awww al die shit. Het zou hem een fuck zijn.

De jongen voor hem staarde afwezig naar de lucht. Misschien had de jongen hem weer niet gehoord? Nou ja, veel maakte het ook niet echt uit. Als de jongen niet wou antwoorden, had hij er geen problemen mee. Misschien zou hij de troll zelf wel een keer tegenkomen. Uiteindelijk antwoordde de jongen gelukkig wel. Anders dan had hij misschien zijn nieuwsgierigheid niet kunnen onderdrukken en ging hij misschien verder zeuren. Ghehe.
"Uh.. Ja.. Ja. Hij heeft vier hoorns, twee grote en twee kleine. Zijn ene oog is blauw en zijn andere rood, en zijn tanden zijn ietsjes langer dan die van jij of ik. Uuh, hij is een stuk langer dan ik en draagt een witte schoen en een zwarte en een zwart T-shirt met het Tweelingen symbol erop." Oh. Aan het uiterlijk te horen inderdaad een troll. Yaaay. "Oh, en hij lispelt. Maar dat went en uiteindelijk is het.. aandoenlijk." Cool.
“Hij klinkt Awes'm,” glimlachtte Xephos. Hij zou die gozer echt wel willen ontmoeten. Toen besefte hij zich dat er nog dozen thuis op hem te wachten stonden. Shit, dat was ook niet handig. Straks dan was het een jaar verder en waren alle dozen nog steeds niet uitgepakt. Ughe.. Hij stond op en keek Karkat even aan. "'t spijt me, maar 'k moe' nog doz'n uitpakk'n 'n stuff. 'k spreek je nog wel op Pest'rchum." Hij zwaaide even, waarna hij zich om draaide en richting zijn huis begon te lopen.

[Topic uit]