When all her shadow finally killed your light

Jade wreef door haar ogen wat ervoor zorgde dat de overige make-up die nog rond haar ogen zat er nu echt af was of op haar gezicht zat. Ze veegde de laatste zwarte strepen van haar gezicht af en gaapte. Ze was moe. Ze was in het ziekenhuis geweest bij Dave en dat sloopte nogal. Vooral omdat er bijna niks te doen was. En nu was ze eindelijk weer is buiten. Jade had besloten om naar Lazyli Falls te gaan. Het woord 'lazy' zat erin dus ze zou hier vast wel even kunnen slapen. Aangezien ze het thuis nog steeds niet kon zonder Dave - ieuwl, vieze kiki - en om nou alleen maar wakker te blijven.. Meuh.
Jade haalde haar mobiel uit haar boekzak en liet zich in het gras neer vallen. Ze opende haar mobiele versie van Pesterchum en begon tegen Karkat te flippen over Dave die in het ziekenhuis lag. Maar toen bedacht ze zich dat het hem vrij weinig kon schelen en vertelde ze hem maar waar ze lag en dat ze zich best wel alleen voelde omdat Dave nog niet uit het (zieken)huis mocht. Jade plukte nog aan wat grassprietjes. Ze had nog steeds niet aan Karkat durven vragen of zijn hoorns zo gevoelig waren als haar oren. Het was ook niet een vraag die je elke dag stelde; 'hey, ja. Zijn jouw hoorns ook zo gevoelig dan?' Meuh, rare vraag, nog raarder antwoord. Ze vroeg zich af of Karkat wel zou komen. Als hij het niet te druk had met Sollux.

Meer dagen passeerde. Hij hing een beetje bij Gamzee, maar zat het merendeel thuis, wachtend op enig nieuws van Sollux. Blijkbaar praatte hij nog wel met Aradia en Feferi. Leuk, hij werd dus écht genegeerd. Hij lag op bed en zijn hoofd vulde zich met zorgen en schuld en pijn. Hij voelde hoe een rode vloeistof over de brug van zijn neus liep vanuit zijn oog, en veegde die weg voor het in zijn andere oog kon komen. Hij haatte dit. Toen het geluid van zijn Trollian klonk, schoot hij van bed af en sloeg hij half tegen het bureau, rode ogen aan het scherm geplakt. Het was Jade maar. Jammer. Nou ja. You know. Hij plofte neer op zijn stoel en ging verder met hun gesprek. Hij ontving niet zo subtiele hints van haar en stond op om zijn jas te pakken. Hij had niet gezegd dat hij naar haar toe kwam, niet eens BRB of zo. Gewoon, poef, opgestaan, Trollian aangelaten en weg gegaan.

"Hey." mompelde hij na haar gevonden te hebben. Typisch kind. Hij plofte voor haar neer en begon haast meteen aan het gras te plukken. Zou Sollux toch wat met Aradia begonnen zijn? Had hij toch gelijk gehad? Waarschijnlijk wel. Niemand was nog te vertrouwen. Alleen Gamzee en Jade. Vooral Gamzee, die zich niet kom realiseren hoeveel hij voor hem betekende. Stomme sopor slime die zijn gevoelscentra aanpastte.

Hoelang lag ze hier al? Een halve dag? Ja, zo leek het wel. "Hey." Jade schrok zich lam en kwam wat meer omhoog zitten. Alsof ze helemaal niet was geschrokken van Karkat. Hij plofte naast haar neer en begon bijna meteen aan het gras te plukken zoals zij net ook uit verveling had gedaan. "Hoe is het?" Vroeg ze toen, meteen maar een gesprek startten anders zaten ze over een uur nog stil en aan het gras. Ze keek in Karkat's ogen. Hij zag er niet goed uit, alsof dingen hem dwars zaten, erge dingen. Jade haalde een hand door haar haren heen die aanvoelden als touw. Thuis maar meteen douchen. Ze draaide zich naar Karkat toe en bleef stug oogcontact houden om iets van hem op te vangen. Ze wist hoe vervelend hij kon zijn als het op gevoelens aankwamen. Ze had hem ook nog nooit zien huilen, laat staan lachen.
"Gaat het wel goed Karkat? Je ziet eruit alsof je in geen eeuwen hebt geslapen en.." Ze ging niet verder. Was niet handig. Ze zou hem lastig vallen, vragen ophopen en hem dwingen te antwoorden. Die momentje had ze wel is. "Mhh.. ik draai weer is door. Maar als er iets is moet je het vertellen!" Het laatste plakte ze er snel achteraan. Wat als Karkat kwaad op haar werd? Ohgod, ohgod, ohgod, ohgod.

"Hoe is het?" Karkat mompelde wat in de richting van 'gaat wel'. Ja, wat zei je anders? Niemand wou graag aanhoren wat voor liefdesproblemen je allemaal had, vooral niet als hun vriendje, Dave Strider nog wel, in het ziekenhuis lag. Zijn probleem zou waarschijnlijk toch kleiner lijken. Hij keek naar Jade, die hem ook aankeek. Na twee volle seconden keek hij weer naar de grond, bang dat zijn ogen alles zouden verraden. Maar Jade gaf niet om. Ze bedoelde het goed, ja ja, maar toch. Haar vraag trok gesloten wonden weer open. En de woorden die ze erachteraan plakte maakte het niet beter.
"Nee er is niks!" schreeuwde hij haar kwaad toe, wat waarschijnlijk juist weg gaf dat er hem wat diep dwars zat. Onbenullige kleine trol dat het was. Onweten zelfs. Zijn rode ogen hadden haar zelfs tijdens het schreeuwen niet aangekeken, bleven kwaad op de grond gericht. "Heb je me óóit niet moe gezien dan?!" GAAAH. Hij wist niet eens waarom hij zo kwaad op haar werd. Maar liever kwaad dan verdrietig. Liever schreeuwend dan huilend. Nee, hij wou niet dat nóg iemand hem zag huilen. Drie was wel genoeg. Of waren het er meer? Er waren zoveel vrienden dood gegaan dat hij niet meer wist voor wie hij had gehuild en wie niet.

"Nee er is niks!" Schreeuwde hij kwaad naar haar toe. Ohgod, ohgod, ohgod. Dit was niet goed. Hoofd koel houden Jade, gewoon doen. "Heb je me óóit niet moe gezien dan?!" Ze zuchtte. "Alles aan je verraad gewoon dat er iets loos is. En of dat nou met Sollux te maken heeft of iets totaal anders is; het zit je dwars." Jade stopte eventjes, keek naar de grond en toen weer naar Karkat. Schreeuwende Karkat die zijn emoties niet durfde te laten zien en dat maar in woede projecteerde. Ze kende de troll langer dan vandaag. "En ik zie nu gewoon dat het je sloopt." Het was zo zacht dat je het bijna niet over het gekletter van die eindeloze waterval kon horen. Jade haalde diep adem terwijl haar ogen nieuwsgierig draaide om geluiden op te vangen. Toen kwam ze wat naar voren en sloeg ze haar armen om hem heen. Jade aaide hem over zijn hoofd heen en door zijn haren. Karkat had wat liefde nodig. Vriendschappelijke-liefde. Stiekem aaide Jade ook zijn hoorns - heel sneaky - door zijn haar heen om te kijken wat voor reactie het opleverde. "Het kom allemaal goed. Maar wat is er de laatste tijd toch met je aan de hand?" Vroeg ze zachtjes. Ze hoefde nu niet meer hard te praten aangezien ze praktisch tegen hem aangeplakt zat. Jade was benieuwd waarneer hij zich van haar afzette en weg duwde. Of haar verrot schold omdat ze deze acties ondernam. Misschien deed hij wel niks..

Hij haatte het feit dat iedereen om hem heen hem zo doorzichtig vond. Dat iedereen meteen wist dat er wat was. En dat Jade net had gezegd dat ze vermoedde dat het met Sollux te maken had. Hoe zag ze dat? Hoe raadde ze dat zo? Had Sollux wel met haar gepraat?
"Laat me met rust!" riep hij, maar bleef zitten, zijn rode ogen alsnog niet op haar gericht. "Je hebt helemaal niks met mij te maken! N-I-K-S. Kan ik het nóg duidelijker maken?!" Ja, Jade had gelijk. Hij wist vaak niet wat hij met zijn emoties aan moest en greep meteen naar woede, voornamelijk omdat het alles was wat hij kende.
Armen sloegen om hem heen en hij werd tegen Jade aangetrokken, die veel langer was dan hem. Hij was gewoon klein. Compact. Handig voor op reis. Kon zo in de achterbak. Hij wou haar weg duwen en schreeuwen dat ze hem nooit meer moest aanraken, maar hij kon het niet. Het was te veel allemaal. Zijn schouders schokte zachtjes en elke keer dat ze per ongeluk (haha, dat denkt Karkat) zijn hoorns raakte, ademde hij scherp in en verschoot zijn lichaam wat. Tot zes maal zo gevoelig als de menselijke lippen. Bij haar woorden, was het dan toch echt zo ver, rode frustratie, woede en verdriet stroomde over zijn wangen en hij ademde scherp en paniekerig in. Hij snapte het niet.
"S-Sollux negeert me en ik weet niet wat ik gedaan heb en als ik langs ga doet hij niet open en hij reageert niet op mijn berichten maar wel op die van anderen en ik weet niet wat ik,moet doen en Gamzee heeft problemen en op mijn klote advies negeert hij Tavros en volgens mij begin ik rode gevoelens voor mijn stomme clown moirail te ontwikkelen en ik- en ik- en ik-" Er kwam niet meer uit dan gejank terwijl zijn handen het stof van Jade's T-shirt vast klemde. Zijn schouders schokte nog steeds en hij was zo gefrustreerd met het feit dat hij huilde voor Jade dat hij alleen maar harder huilde.

Karkat riep nog dat ze hem met rust moest laten. Maar niet zou Jade tegen houden. NIETS MOEHAHAHAHA. "Je hebt helemaal niks met mij te maken! N-I-K-S. Kan ik het nóg duidelijker maken?!" Niet tegenstribbelen Karkat, heeft geen zin. En ja hoor, het duurde niet lang voordat hij brak. Bij de aanraking van zijn hoorns verschoot hij steeds een stukje. Het was dus net als bij haar alleen dan gevoeliger. Missie geslaagd. Ze zou Dave highfiven als ze weer in het ziekenhuis kwam. Zijn ademhaling was paniekerig en scherp, zoals dat bij iemand die huilde was. En Jade vermoedde dat hij nu haar t-shirt aan het natmaken was met zijn tranen. Het maakte niet uit, ze had het voor elkaar. "S-Sollux negeert me en ik weet niet wat ik gedaan heb en als ik langs ga doet hij niet open en hij reageert niet op mijn berichten maar wel op die van anderen en ik weet niet wat ik,moet doen en Gamzee heeft problemen en op mijn klote advies negeert hij Tavros en volgens mij begin ik rode gevoelens voor mijn stomme clown moirail te ontwikkelen en ik- en ik- en ik-" Rode gevoelens? Wat waren dat ook al weer? Liefde toch? Ja. "En jij vind dat hij jou moet zien staan en je gevoelens moet ruiken?"Probeerde ze zijn zin af te maken. Oh Jade, hopeloos gevaarte dat je bent. "Je moet gewoon eerlijk zijn tegen Gamzee lijkt mij, hem vertellen hoe je je voelt. Toch?" Ze eindigde extra in een vraag zodat hij haar nog kon aanvullen als ze het fout had. Met een lach veegde ze de tranen van zijn gezicht af. "Jij met je kleine hoorntjes. Je moet je niet zo druk maken. Als Sollux niet meer op je reageerd is dat zijn probleem. Jij kan toch wel beter krijgen?" Jade liet hem wat losser zodat hij wat ruimte had. Arme Karkat, hij was echt helemaal kapot ervan.

"Ja." snikte hij half op Jade's vraag of Gamzee het maar gewoon moest inzien. Terezi had het toch ook geroken? Liep hij Terezi en Gamzee nou echt te vergelijken? Als je toch aan iets onmogelijks ging beginnen.. Maar ze begreep het gewoon niet. Dat vatte hij tenminste op uit Jade's woorden, dat hij eerlijk moest zijn. Kende ze Gamzee wel? Wist ze dat in zijn wereld geen 'serieus' bestond, tenzij Tavros nieste en Gamzee er vanuit ging dat de dood op zijn matesprit zat te wachten. Ugh.
"Nee, ik.. Ik was eerst zijn matesprit. Maar ik zei wat dingen over Sollux en heb hem.. min of meer uit mijn kwadranten gehaald om ruimte te maken voor Sollux. En nu is mijn rode kwadrant weer leeg en ik denk dat anderen dan denken dat ik alleen weer naar hem kruip omdat Sollux mij niet meer in zijn kwadranten wil. En Gamzee is denk ik zelf ook niet over Tavros heen want hij.. hem.. Tavros is ziek, min of meer, en Gamzee zou het erger maken dus is hun matespritship gestopt en dat is ook mijn schuld omdat ik jaloers ben- was. En nu.. En nu.. En nu weet ik niet meer wat ik moet doen." De woorden kwamen er hees en gebroken uit en de helft was gestotter. Niet dat Jade er waarschijnlijk veel over zou begrijpen. Hun primitieve kwadrant had hun gehersenspoeld.
"Mijn hoorns zijn niet klein. Ze zijn van normale grote, die van de rest zijn gewoon overdreven fucking gigantisch en shit." Door verdriet en woede, door weer en wind, door sneeuw en zon, hij zou nooit niet opstaan voor zijn hoorns. En beter dan Sollux... Was dat er dan?